sms …για βιβλία: Eric Vuillard, “Ο πόλεμος των φτωχών”, Πόλις

Γιώργος Λιάμπας

“… πρέπει να είχε αναφλέξεις πλήρους ισχύος, πρέπει να έμπηξε τις φωνές για να διατυμπανίσει την πίστη του και να συσπειρώσει τη φτώχια, τη λύσσα, την απελπισία και την ελπίδα”.

Στην αυγή του 16ου αιώνα, ο ιερωμένος Τόμας Μίντσερ, δεν χωράει στο χρυσοποίκιλτο, δεσποτικό κι απόμακρο λόγο του καθολικισμού. Επιθυμεί για τον εαυτό του και το ποίμνιο μια προσέγγιση της Βίβλου πιο ζωντανή και πιστή στο κείμενο. Θα συνταχθεί με το Λούθηρο, και, λίγο αργότερα θα τον εγκαταλείψει γιατί ο ίδιος θέλει να φτάσει ως το τέλος του δρόμου.

Περιπλανώμενος στη γερμανική ενδοχώρα θα συγχρωτισθεί με το “λαό”, θα μυρίσει τον ιδρώτα του, θα μοιραστεί το λειψό φαΐ του, θα κουραστεί από τον κόπο του, θα υπομείνει την καθημερινή του ταπείνωση, θα γευτεί το αίμα του, θα αντιληφθεί ότι οι περί του επέκεινα διαμάχες αφορούν τα εγκόσμια και θα ταχθεί στο πλευρό του.

Βιώνοντας τη διχοτομία του κόσμου και πιστεύοντας ακράδαντα ότι “όλα είναι κοινά”, θα απλώσει το χέρι στους ταπεινούς και καταφρονημένους για να βγουν από την κινούμενη άμμο της απελπισίας και θα πυροδοτήσει την εξέγερσή τους για να απαιτήσουν, ως χριστιανική επιταγή, δικαιοσύνη και δικαίωση εδώ και τώρα, στον κόσμο τούτο!

Στις 27 Μαΐου του 1525 οι ηγεμόνες του Μιλχάουζεν θα καρφώσουν το κεφάλι του σε ένα κοντάρι. Ο Βιιγιάρ, με το γνωστό συμπαγές, θερμό, ποιητικό του ύφος, ακροβατεί με εκπληκτική μαεστρία στα όρια Ιστορίας και μυθοπλασίας κι εξιστορεί τη λαϊκή αυτή εξέγερση (τον Πόλεμο των Χωρικών) ανατέμνοντας το παρελθόν κι οδηγώντας αβίαστα σε στοχασμό και συγκρίσεις με το παρόν. Ένα κείμενο, ογδόντα μόλις σελίδων, με τη λιτότητα, τη γοητεία, την αιχμηρότητα και το ρίγος της αποτελεσματικότητας ενός στιλέτου.