Γιώργος Λιάμπας
Ένας αποτυχημένος ποιητής αλλά πετυχημένος πατριός∙ ένας θετός γιός, επίδοξος ποιητής∙ μια μαμά που παραμένει «μαμά», παρά τη σαστιμάρα και τα ζόρια της ζωής∙ ένας μπαμπάς «μη-μπαμπάς» και μια Αμερικανίδα που γράφει ένα άρθρο για τους ποιητές στη Χιλή, στη χώρα, όπου «το να είσαι ποιητής είναι σαν να ‘σουν Περουβιανός σεφ ή Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής ή μοντέλο από τη Βενεζουέλα».
Όλοι αυτοί με τις προσωπικές τους διαδρομές, τις μόνιμες ή πρόσκαιρες σχέσεις τους, τις ορατές και αόρατες μεταξύ τους συνδέσεις, συνθέτουν το ίχνος της ατομικής συνθήκης σε ένα περιβάλλον θρυμματισμένων σχέσεων που, μάλλον, ανήκουμε όλοι.
Ο Σάμπρα κατέχοντας τη δύναμη της φράσης δίνει γραμμές συναισθηματικής ειλικρίνειας, ψυχολογικής ακρίβειας και περιγραφικής έντασης. Με ύφος ανάλαφρο, περιπαικτικό, προφορικό σχεδόν, μιλάει για τις σχέσεις των ανθρώπων, τον έρωτα, τους οικογενειακούς δεσμούς, την Ποίηση, τους ποιητές και την ποιητική συνθήκη.
Σε μεγάλο μέρος του βιβλίου απολάμβανα περισσότερο την αριστουργηματική μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη παρά το κείμενο καθαυτό που μου φαινόταν σαν να μην βρίσκει το κέντρο βάρους του. Όμως η τελευταία πινελιά, το τέταρτο και τελευταίο μέρος, δίνει συνοχή, υπόσταση, βάθος και γλυκύτητα σε όλα τα προηγούμενα ολοκληρώνοντας εν τέλει ένα καλοστημένο πιάτο φτιαγμένο από απλά, αλλά με τέχνη αξιοποιημένα υλικά.
