Γιώργος Λιάμπας
Μια δεκαεξάχρονη, μια αναπάντεχη εγκυμοσύνη, μια προοπτική ζωής που εκτροχιάζεται και ανακατευθύνει τις ζωές όσων συνδέονται μαζί της.
Με αφορμή την τελετή ενηλικίωσης μιας έφηβης ξεκινάει μια πολυεστιακή αφήγηση που οι εικόνες της θυμίζουν εκείνον που επιστρέφει στο εγκαταλειμμένο από καιρό σπίτι του κι ενώ περιπλανιέται στους βουβούς χώρους σέρνοντας το δάχτυλο στις σκονισμένες επιφάνειες, αναδύονται θύμησες που ανασυνθέτουν το παρελθόν και τον κάνουν να χαμογελά άλλοτε θλιμμένα, άλλοτε με ευχαρίστηση κι άλλοτε να κοντοστέκεται και να παγώνει το βλέμμα του από καταχωνιασμένα συναισθήματα, σκέψεις παλιές κι αλήθειες ιδωμένες εκ των υστέρων.
Η Woodson με γραφή λιτή, υποβλητική, ψιθυριστή σχεδόν αλλά καθόλου υποτονική, με φράσεις-φλας που ξαφνιάζουν, φωτίζουν κι αποκαλύπτουν, δίνει το λόγο σε όλα τα μέλη μιας έγχρωμης οικογένειας και με αξιοθαύμαστη μαεστρία και συνεκτική ελλειπτικότητα ανασυνθέτει την ιστορία ζωής τριών γενεών.
Μέσα από τις πολλαπλές αφηγήσεις «μιλάει» για την ενηλικίωση, την ερωτική επιθυμία, τη σεξουαλική ταυτότητα, την ιστορία της μαύρης κοινότητας και την ποικιλία στο εσωτερικό της, το ρόλο της μητέρας, τις ανάγκες της κόρης, τη φιλοδοξία και την απώλεια.
Τρυφερό, γενναίο και πολύ καλογραμμένο!
Η μετάφραση της Άννας Μαραγκάκη αναδεικνύει με πιστότητα το ύφος της συγγραφέα.
