Γιάννης Αναγνωσταράς
Let’s hear what you can do!, λένε στην Αμερική σε όποιον τους ζητάει δουλειά. Σε κάθε εξέταση στις επιχειρήσεις, μεγαλύτερες πιθανότητες να πιάσουν το πόστο έχουν όχι οι “καλοδιαβασμένοι” αλλά οι ζογκλέρ του αυτοσχεδιασμού.
“Θέλω κάποιους μήνες να προετοιμαστώ”, δήλωσε ο Σ.Κασσελάκης με “ανατριχιαστικό” βιογραφικό. Ζει μόνιμα στο Μαϊάμι, με εξοχικό της οικογένειας στις Σπέτσες. Η “απονιά” της ζωής τον έριξε να ζει στην Εκάλη και η καθημερινή βιοπάλη να δουλεύει ως στέλεχος στην Goldman Sachs με κρυφό σχέδιο να μάθει από τα μέσα τι είναι το κεφάλαιο. Με εθελοντική συμμετοχή, στον ελεύθερο χρόνο του, στην καμπάνια των Δημοκρατικών της Αμερικής.
Στην κλασσική ταινία του Τ. Τσάπλιν “Το τσίρκο” (με όλο το σεβασμό στο μεγάλο ηθοποιό) υπάρχει μια σκηνή όπου ο Τ.Τσάπλιν αφήνει άναυδο ακόμη και το μάγο. Πετάει κομφετί και μετά καθώς το κομβόι του τσίρκου μετακινείται τους κλείνει την πόρτα.
Φυσικά και δεν απασχολεί το πρόσωπο του νέου αρχηγού του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως ψυχαγωγικό αφήγημα λειτουργώντας στο φαντασιακό πλαίσιο διαφυγής από την πραγματικότητα. Εκτίμηση – προσωπική βέβαια – είναι ότι αποτελεί μνημειώδη κατασκευή που συναρθρώνεται με την αδημονία του ανεμοδαρμένου πολίτη που βρίσκει καταφύγιο στην αισθητοποίηση της πολιτικής.
Στην υπηρεσία του πολιτικού μάρκετινγκ εκχωρείται η φτώχεια, η βία, η κακουχία.
Πολιτική τέχνη είναι πλέον η εικόνα και η φωτογραφία. Εργαλεία της εποχής: χαλαρό ύφος, γελάω και χωρίς αστείο, χαριτωμενιές και συγκεντρώσεις-πάρτι με πινελιές πολιτικών αναφορών.
Πολιτικός λόγος που συνοδεύεται από μια συναστρία “κατατρεγμού, ξενιτεμού και φλόγας για την πατρίδα από έναν αυτοδημιούργητο εφοπλιστή”!
Η τύχη του ΣΎΡΙΖΑ, ή η διάσπασή του ουδόλως βέβαια απασχολεί.
Είναι όμως επίδικο ότι το “πλασάρισμα” του αμερικάνικου ονείρου των Δημοκρατικών επιχειρεί μεθοδικά να διεμβολίσει όχι μόνο την πολιτική σκηνή αλλά το συλλογικό όραμα και τους κοινωνικούς αγώνες.
Δεν ζούμε, το τελευταίο διάστημα, απλά ένα πολυσύνθετο φαινόμενο μιντιακής κυριαρχίας των πολιτικών διεργασιών.
Η ιδέα της εικόνας, ως γνωστόν, αποδιώχνει την ίδια την ιδέα. Στόχος είναι οι πολίτες να είναι ακρωτηριασμένα αγάλματα με το τηλεχειριστήριο να τους φυτεύει ως μονόδρομη λογική την προσαρμογή στις πολιτικές διαχείρισης. Ιδανικοί πολίτες, οι ακίνητοι πολίτες που θα ταυτίζονται με τον Υπεράθρωπο ηγέτη που περιγράφει ο Νίτσε (Platenen Mensch).
Η πολιτική δράση πλέον θα ενσαρκώνεται στο προφίλ ενός πεφωτισμένου ηγέτη με κοινό τα στιγμιαία μέλη που θα αρκούνται στην “έκσταση και στο θάμβος” του ελληνικού Ονείρου για όλους και όχι για λίγους.
“Ξημερώνει”!, είπε στις δηλώσεις του ο Σ. Κασσελάκης. Με τάξη και υπακοή στο φως της ανατολής. Στον τόπο των πληγών από τις πολιτικές της Ε.Ε., τα μνημόνια, τις πλημμύρες, τη φωτιά και τα Τέμπη. Ο ελλοχεύων κίνδυνος για τα πεδία της πολιτικής και της ιδεολογίας, τη λειτουργικότητα των κομμάτων και των σωματείων είναι να ενταθούν οι βεβηλώσεις της Αριστεράς.
Ο παρασιτισμός του καπιταλισμού εις βάρος των πολλών να ενισχυθεί από την αλλοίωση της συνείδησης όπου ιστορική λογική και νομοτέλεια θα αποτελούν η υποτέλεια, η κερδοφορία και τα συνεχή μνημόνια.
Απέναντι λοιπόν στην μεταπολιτική και τη μεταδημοκρατία οφείλουμε να αντισταθούμε απέναντι σε κόμματα “καρτέλ”, κόμματα “one man show”, πολιτικούς οργανισμούς και σωματεία χωρίς πολιτικές διεργασίες και διασύνδεση με τους πολιτικούς-κοινωνικούς αγώνες.
Παράλληλα παρατηρείται στις μέρες της αποσύνθεσης και της αποστροφής από κάθε συλλογική διαδικασία σημαντικό μέρος των πολιτών και των εργαζομένων να “δυσφορούν” για θέσεις και πλαίσια αρχών. Έλκονται από μετά-κόμματα ή μετά-συνδικάτα. Και εδώ βρίσκεται το χρέος της κινούμενης συλλογικής οργής των κινημάτων, της υπεράσπισης της εργασίας, της δημόσιας υγείας, της δημόσιας εκπαίδευσης και της στέγης.
Αναγκαία λοιπόν η αποκάλυψη ότι τα κενά συνθήματα όπως: “μαζί μπορούμε” ή “δίκαιη κοινωνία” κλπ υπολείπονται ως παραδειγματολογία ακόμα και σε μαθητές/τριες Ε’ και ΣΤ’ δημοτικού στο μάθημα της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής.
Να τραβήξουμε το φρένο της “προόδου”
Οι πληγές των θυμάτων του λαού δένονται με την αλλαγή του κόσμου. Δένονται με την πάλη και την εξέγερση των καταπιεσμένων στο παρόν. Οι υλικοί όροι ζωής καθορίζουν την ιστορική πορεία των κοινωνιών. Οι χειραφετητικές δυνατότητες των πολιτών που οργανώνονται στο σωματείο, στην πολιτική συλλογικότητα, στις επιτροπές αγώνα υπεράσπισης της ΖΩΗΣ και της ΕΡΓΑΣΙΑΣ.
Ο μετα-νεωτερικός λόγος θεωρεί “βαρίδια” την ταξική δράση και τη συγκρότηση της τάξης.
Απέναντι στην ιδεολογική παλινδρόμηση, στην ασέλγεια επικοινωνιακής χρήσης τόπων μαρτυρίου του Λαού, οφείλουμε να κάνουμε ανάκληση των σωμάτων των νεκρών εργατών.
Τούτες τις μέρες που ο καιρός δε λησμονεί την ίδρυση του ΕΑΜ, “να ξυπνήσουν οι νεκροί” και να αρνηθούν την ήττα οι εργαζόμενοι που αξημέρωτα ρίχνονται στη μάχη του μεροκάματου.
Γιατί η ανανοηματοδότηση για το θησαύρισμα των αναγκών μας βρίσκεται στο κίνημα αντίστασης, το σιωπηρό και το υπόγειο. Αυτό που κινείται στη δεύτερη βάρδια της κοινωνίας. Δεν υποτάσσεται, είναι αλληλέγγυο, παλεύει ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ενάντια στην εκμετάλλευση της φύσης από το κέρδος. Μας ανήκει λοιπόν να αρνηθούμε την τύχη του Άγγελου στον πίνακα του Klee (Angelus Nevus) που σπρώχνεται από τη θύελλα στο μέλλον. Βάζοντας φραγμό σε έναν απάνθρωπο κόσμο θα ακρωτηριάσουμε με τους αγώνες μας τη θύελλα του κέρδους, την τηλεπολιτική, την κουτσή ζωή.
Στους δρόμους, στη δουλειά, στο σχολείο!
