του Χρήστου Κανδηλώρου
«Ο καθένας είναι προϊόν των έργων του
και η παθητικότητα όπως έστρωσε θα κοιμηθεί».
Γκυ Ντεμπόρ
Οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ, αγκαζέ με επαγγελματικούς φορείς κήρυξαν απεργία και «πανεθνική ημέρα δράσης».
Η απεργία-πανεθνική δράση κηρύσσεται από την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ με την υπογραφή ενός Μνημονίου ταξικής συνεργασίας. Η μόνη υπογραφή που απουσιάζει είναι του ΣΕΒ, ο οποίος για λόγους κύρους και γοήτρου επέτρεψε να υπογράψουν οι πολιτικές σκιές του. (ΓΣΕΒΕ, ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΜΠΟΡΙΟΥ & ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΤΕΧΝΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ, ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ, ΑΝΩΤΑΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ).
Το Μνημόνιο συναντίληψης της Κ.Σ. είναι προϊόν της απονομιμοποίησης στη συνείδηση των εργαζομένων των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων (η ΓΣΕΕ μας καλούσε να ψηφίσουμε ΝΑΙ στα Μνημόνια και πρόσφατα η ΑΔΕΔΥ συγκρότησε μνημονιακό προεδρείο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ) που εκφράζεται στην πλήρη τους αδυναμία να γεμίσουν ακόμα και τους χώρους των απεργιακών συγκεντρώσεων. Αυτότ ο μεγάλο κενό, αποτέλεσμα της χρεοκοπημένης τους πολιτικής, έρχονται να το καλύψουν οι επαγγελματικοί φορείς με ηγεσίες πασοκοδεξιές και με πλήρη υποταγή των εργατικών ταξικών αιτημάτων στην ανόρθωση της καπιταλιστικής ελληνικής οικονομίας.
Οι ανάγκες της άρχουσας τάξης δεν εστιάζονται στο να βάλει εκ νέου ο εργαζόμενος πλάτη στο να βγει η χώρα από τη χρεοκοπία και το κεφάλαιο από το διεθνές αδιέξοδο: Σε μια διαρκώς επιδεινούμενη διεθνή αρένα (βλ. Πόλεμος στη Συρία, αποχώρηση Τραμπ από τη συμφωνία με Ιράν, κλιμάκωση εκατέρωθεν της έντασης στο Αιγαίο ή το εθνικιστικό παραλήρημα για την Δημοκρατία της Μακεδονίας), η Κ.Σ. βάζει πρώτο στόχο την ανόρθωση της πατρίδας (να μην ξεχνιόμαστε ότι πρόκειται για την καπιταλιστική πατρίδα των μνημονίων) και συνακόλουθα την υπεράσπισή της .
Τα αιτήματα της Κ.Σ. και ταξικής συνεργασίας είναι να ξαναστηθεί στα πόδια της η χρεοκοπημένη καπιταλιστική οικονομία με τη βοήθεια των εργαζομένων. Οι ίδιοι να μετριάσουν τις διεκδικήσεις τους αφού πρώτα προέχει η ανόρθωση της καπιταλιστικής οικονομίας.
Η εργατική τάξη και οι ταξικές της οργανώσεις πολιτικές, συνδικαλιστικές, κινήσεις πόλεις και αυτοοργανωμένες συλλογικότητες πρέπει να απορρίψουν το πρόγραμμα ταξικής συνεργασίας και υποταγής στο κεφάλαιο που εμπεριέχει το πρόγραμμα της “εθνικής ενότητας”. Το πρόγραμμα της Κ.Σ. είναι το πρόγραμμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για την δίκαιη ανάπτυξη, δηλαδή την παραγωγική καπιταλιστική ανασυγκρότηση της οικονομίας και της κοινωνίας που θα διασφαλίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου και από την οποία η εργατική τάξη ίσως πάρει κάποιο μερίδιο. Γι αυτό τα εξέχοντα στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν δίστασαν να υπογράψουν την περιβόητη συμμαχία.
Αντιγράφουμε από το Μνημόνιο ταξικής συνεργασίας:
α) “Ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και καινοτομίας με γνώμονα ένα Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο για το μετασχηματισμό του παραγωγικού προτύπου της χώρας”.
β) “Κοινωνικό Κράτος που παρέχει δίχτυ ασφαλείας για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
γ) “Πολιτικές εκπαίδευσης και κατάρτισης, που θα ενισχύουν την υγιή επιχειρηματικότητα, τον παραγωγικό σχεδιασμό και το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας”.
δ) “Δημόσιο σύγχρονο, αποτελεσματικό, ψηφιακό, αξιοκρατικό, δημοκρατικό και βιώσιμο με σεβασμό στα δικαιώματα των πολιτών και των λειτουργών του. Εξάλειψη των αντιαναπτυξιακών, διαρθρωτικών και γραφειοκρατικών εμποδίων” κλπ.
Δεν τίθεται καν το ζήτημα του χρέους, το ζήτημα των τραπεζών, το ζήτημα της ΕΕ, του ΔΝΤ και των Μνημονίων. Ίσως γιατί στις 20 Αυγούστου, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση θα έχουμε βγει από αυτά!
Πότε οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις βρέθηκαν επικεφαλής του κινήματος τα τελευταία δέκα χρόνια;
Αυτή η άθλια υποταγή τους και η προσχώρησή τους στα Μνημόνια, παρά τις απεργίες που κήρυσσαν κατά καιρούς και ήταν η αναγκαία βαλβίδα εκτόνωσης της οργής, είναι σήμερα η πηγή της κρίσης τους. Η κρίση τους όμως δεν θα ξεπεραστεί με μέτωπα του τύπου ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ και την έγγραφη προσχώρησή τους στο κυβερνητικό πρόγραμμα των Βρυξελλών.
Στις 12 Γενάρη, όταν ψηφίζονταν τα νέα προαπαιτούμενα μαζί και ο αντισυνδικαλιστικός νόμος για την απεργία, ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αρνήθηκαν να κηρύξουν απεργία, καθήκον το οποίο ανέλαβε ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, το ΠΑΜΕ και όποιο σωματείο έβλεπε το διαρκές έγκλημα. Εκ των πραγμάτων δημιουργήθηκε ένα άλλο κέντρο λήψης αποφάσεων για τον απεργιακό αγώνα.
Στην ίδια λογική πρέπει να προχωρήσουμε και σήμερα.
Απέναντι σε αυτήν την τεράστια παγίδα που στήνεται πρέπει να απαντήσουμε με αποφασιστικότητα τινάζοντας στον αέρα την «Κοινωνική Συμμαχία».
Το εργατικό κίνημα ξαναγεννιέται από τη στάχτη του, στους χώρους δουλειάς, στις συνοικίες. Οι μικρές ομάδες, θα πληθαίνουν κάθε μέρα έξω και εναντίον των κατά παράδοση οργανώσεων, θα συνεχίζουν να είναι παρόντες και να δουλεύουν για το μαχητικό αυτοοργανωμένο συνδικαλισμό, γράφοντας στη σημαία τους το αθάνατο σύνθημα, της Πρώτης Διεθνούς ότι η απελευθέρωση των εργαζομένων είναι έργο αυτών των ιδίων των εργαζομένων, θα έχουν για το μέλλον της ανθρωπότητας απείρως μεγαλύτερη σημασία από τους αριθμούς των ψήφων ή των βουλευτών των κάθε είδους αριστερών ή κομμουνιστικών κομμάτων.
30 του Μάη απεργούμε:
Για την ανατροπή του «μνημονιακού κεκτημένου»
Για τη διάλυση της «Κοινωνικής Συμμαχίας»
Για ενα μαχητικό αυτοοργανωμένο συνδικαλισμό κόντρα στις ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ.