Ηλίας Παπαχατζής
-Καλησπέρα,Βασίλη
-Καλησπέρα,δάσκαλε.Πώς είσαι;
-Πώς να είμαι;Γράφω απολυτήρια
-Πώς πήγαν τα παιδιά στις εξετάσεις;
-Στου σχολείου άλλα καλά,άλλα αδιαφόρησαν και άλλα χάλια
-Είναι χρήσιμο πράμα οι εξετάσεις,δάσκαλε;Ή τζάμπα αγχώνονται τα παιδιά;
-Εγώ,Βασίλη,διαφωνώ με τις εξετάσεις.Αλλά,αφού όλο το σύστημα είναι δομημένο με κύριο στόχο την επιτυχία στις Πανελλαδικές της Γ’ Λυκείου, οι εξετάσεις θεωρούνται αναγκαίες.
-Α,μάλιστα.Εκεί που όλα κρίνονται στο πώς θα είναι το παιδί κάποια συγκεκριμένη μέρα
-Δυστυχώς…
-Και που ξοδεύουμε πολλές χιλιάδες,για να κριθεί η τύχη των παιδιών στα ζάρια
-Και που οι οικογένειες πέφτουν πολλές φορές στην παγίδα να θεωρούν ότι η αξία και η τύχη των παιδιών κρίνεται σ’ αυτές και τα καταπιέζουν ακόμη περισσότερο.Είναι που είναι βάρβαρο το σύστημα…
-Δίκιο έχεις,δάσκαλε.Αρνούνται στα παιδιά να ζήσουν την εφηβεία τους.Αλλά για πες μου εσύ που ξέρεις,πώς έγραψαν φέτος τα παιδιά στις Πανελλαδικές;
-Βασίλη,πλήρη εικόνα δεν έχω.Θα σου πω την εμπειρία μου από τα Νέα Ελληνικά(την Έκθεση,που λέγαμε παλιά)
-Για λέγε..
-Θα περιοριστώ στα Νεοελληνικά Κείμενα των ΕΠΑΛ.Για το ίδιο μάθημα,στα Γενικά Λύκεια το θέμα ήταν επίκαιρο(η βία κατά των γυναικών και η ανάγκη να υπάρξει ισότητα στην πράξη),αν και όπως δόθηκε εγκλώβισε τα παιδιά σε απόψεις εναντίον του σύγχρονου φεμινιστικού κινήματος
-Και στα ΕΠΑΛ;
-Υπήρχαν δύο κείμενα:ένα,που μιλούσε για τον εθελοντισμό κι ένα ποίημα του Μπρεχτ για τους άστεγους
-Κι εσύ πώς τα είδες;
-Στο πρώτο ήταν διάχυτη η ιδέα ότι αυτό που μπορεί να κάνει ένας νέος για μια καλύτερη κοινωνία είναι να γίνει εθελοντής και ότι ο εθελοντισμός σήμερα βασίζεται στην ανιδιοτέλεια
-Δε συμφωνώ,δάσκαλε.Ποια ανδιοτέλεια σ’ έναν χώρο που κάνουν πάρτυ τα μεγάλα συμφέροντα και οι αδιαφανείς χρηματοδοτήσεις;
-Αλλά από την άλλη μη μηδενίζουμε τις προσπάθειες πολλών ανθρώπων και ομάδων…
-Βρε,δεν είπα να γίνουνε τα παιδιά μας “γαιδούρια” και να νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους
-Α,εντάξει.Απλά τα παιδιά μίλησαν με τόσο σπουδαία λόγια για τον εθελοντισμό,που ξέχασαν ν’ αναφερθούν στις ευθύνες του κράτους για μια δίκαιη και ισορροπημένη κοινωνία,που δε θα εξαρτάται από την δωρεάν εθελοντική προσφορά κάποιων
-Άρα,το κράτος προσπαθεί να ξεπλύνει τις ευθύνες του για την κατάσταση μέσω του εθελοντισμού
-Και της μη αναφοράς στην κοινωνική αλληλεγγύη,Βασίλη
-Α,κατάλαβα.Ωραίοι…μιλάμε για αποπροσανατολισμό δηλαδή
-Εσύ τι περίμενες;Αυτοί που πιστεύουν στην ιδιωτικοποίηση των πάντων,θα έκαναν στους νέους μαθήματα ανθρωπισμού;
-Όχι φυσικά.Και με το ποίημα τι έγινε;Τι έγραψαν τα παιδιά;
-Πραγματικά,Βασίλη,συγκινήθηκα με το ποίημα του Μπρεχτ για τους άστεγους.Θα στο δωσω,το δημοσιεύω κι εδώ,γιατί αξίζει να το διαβάσει κάθε άνθρωπος,ακόμα και οι πιο χοντρόπετσοι
-Και τι ζητήθηκε να γράψουν τα παιδιά,δάσκαλε;Τι είχαν να αναπτύξουν;
-Βασίλη,το σύγχρονο σύστημα δε θέλει να αναπτύξεις τις απόψεις σου
-Και τι θέλουν δηλαδή;Να γίνουνε τα παιδιά ρομπότ,χωρίς δική τους άποψη;
-Θέλουν να ελέγξουν αν τα παιδιά κατανοούν τι γράφει ένα κείμενο και τους τρόπους,που γίνεται αυτό
-Μα αυτό δεν είναι αρκετό για να γίνουν πολίτες οι νέοι
-Να λοπόν ένα σοβαρό θέμα που πρέπει να διεκδικήσετε ως γονείς εσείς και οι σύλλογοι σας.Ένα σχολείο που να ετοιμάζει τα παιδιά να γίνουν ελεύθεροι κσι υπεύθυνοι πολίτες κι όχι απλά να εντοπίζουν ή να διαπιστώνουν κάτι,που ήδη τους έχει δοθεί(προφανώς απ’ αυτούς που σχεδιάζουν και ελέγχουν το εκπαιδευτικό σύστημα)
-Νάσαι καλά,ρε δάσκαλε.Σε σας βασιζόμαστε…
-Δε φτάνει αυτό,Βασίλη.Αλλά για να σου συνεχίσω ζητιόταν απ’ τα παιδιά να πουν αν ο ποιητής είναι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος στους στ. 9-16…
-Και τι έγραψαν τα παιδιά;
-Τα περισσότερα παιδια ευτυχώς αντιλήφθηκαν την αδιαφορία των περισσότερων περαστικών για το δράμα των αστέγων
-Καλό αυτό…
-Ναι,ενθαρρυντικό.Αλλά δεν κατάλαβαν ότι ο.ποιητής μιλούσε με έμφαση και με συνεχείς επαναλήψεις για να μας ωθήσει να αντιδράσουμε σ’ αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση
-Κρίμα
-Βέβαια,κάποια παιδιά έγραψαν για την ανάγκη να αντιδράσουμε συλλογικά ενάντια στην εκμετάλλευση και την αδικία.Και κάποια άλλα μίλησαν για την απανθρωποίηση της σημερινής κοινωνίας,που θεωρεί ως κυρίαρχη αξία της το χρήμα
-Κι εσύ τι λες,δλασκαλε;
-Πρώτον είναι σαφές ότι τα παιδιά δε διδάσκονται σύγχρονη ιστορία.Ο ποιητής μιλάει σαφώς για την ανάγκη της κοινωνικής επανάστασης εδώ
-Και τι άλλο;
-Επίσης είναι ξεκάθαρο ότι τα κείμενα που διδάσκονται στο σχολείο είναι πολύ πίσω από την εποχή μας.Έτσι τα παιδιά δεν μπορούν να αποκτήσουν τις ευαισθησίες,που χρειάζονται για την αρμονική συνύπαρξη με τους άλλους…και να συνδυασουν τη λογοτεχνια του 19ου και 20ου αι.(έως τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο) με τη σύγχρονη Ελλάδα και το διάχυτο κλίμα της παγκοσμιοποίηδης
-Επομένως κάνεις προτάσεις στη νέα πολιτική ηγεσία του υπουργείου;
-Βεβαίως,γιατί πρέπει να ακούσουν πρώτα,πριν αρχίσουν ν’ αποφασίζουν
-Συμφωνώ,δάσκαλε
-Και φυσικά και προς τους συναδέλφους να μην περιορίζονται στο στενό τους αντικείμενο,αλλά να μιλούν με τα παιδιά και να τα προβληματίζουν….για το τι έχουν ν’ αντιμετωπίσουν…
-Έτσι είναι,δάσκαλε.Θέλουμε να βοηθήσετε κι εσείς τα παιδιά μας(γιατί εσείς τα βλέπετε τόσο πολύ) να γίνουν άνθρωποι και πολίτες κι όχι εγωιστές και δούλοι του χρήματος
-Δε φτάνουμε ενείς,Βασίλη.Ευθύνεστε κι εσείς…και βεβαίως και η Πολιτεία,το Κράτος,οι Κυβερνησεις…κι οι άλλοι φορείς
-Σίγουρα.
-Γιατί εγώ όταν βλέπω στα γραπτά των Πανελλαδικών εκφράσεις όπως “η κοινωνία χολένει”, “οι άστεγοι παραπλανιούνται κάθε βράδι”, “εμμωδώτις” κλπ. αναρωτιέμαι μήπως στραβά αρμενίζουμε
-Κι εσύ τι νομίζεις ότι φταίει,δάσκαλε;
-Ότι τα παιδιά μας έχουν γίνει θεατές η τηλε-παίχτες,που δε μιλούν ούτε μαθαίνουν να επικοινωνούν με τους άλλους
-Άρα,τι κάνουμε;
-Δίνουμε έμφαση στην επικοινωνία,τις ανθρώπινες σχέσεις και ωθούμε τα παιδιά προς την έρευνα,την αναζήτηση πηγών κι όχι σε ένα σχολείο που αναμασάει και “πιστοποιεί” προκατασκευασμένες απαντήσεις
-Δε σε βλέπω αισιόδοξο,δάσκαλε
-Κι όμως…νέοι αγώνες έρχονται.Για ένα μέλλον που να αξίζει σε μας και στα παιδιά!Η δημόσια Παιδεία (και η Δημόσια Υγεία) δε μπορούν να μπαίνουν στα παζάρια του χρήματος!
-Γεια σου,δάσκαλε.Χαίρομαι,όταν τα λέμε
-Κι εγώ, Βασίλη μου
