Για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα

Γιώργος Λιάμπας

Μια βαθιά υπόκλιση στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό αλάνι. Εκείνο που ξάπλωσε μια εντεκάδα αντιπάλων στο χορτάρι για να βάλει το πιο όμορφο γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Εκείνο που γλίστρησε πολλές φορές από το τεντωμένο σχοινί της αυτοκαταστροφής. Εκείνο που δεν χωρούσε στις νόρμες που το σταρ σύστεμ επιβάλλει. Εκείνο με το πολλάκις τσαλακωμένο προφίλ. Εκείνο που εξαιτίας του ανεπανάληπτου ταλέντου, του ξεχωριστού ταμπεραμέντου και της λατρείας του κόσμου επιβαλλόταν και γινόταν αποδεκτός, αν και ανεπιθύμητος, στα γραβατωμένα σαλόνια των ποδοσφαιροπαραγόντων.

Ο Ντιέγκο της Μπόκα, της Νάπολι, της κόκα, του Φιντέλ, ο Ντιέγκο με το θεϊκό του χέρι ήταν όχι μόνο ανεπανάληπτος μπαλαδόρος αλλά ενσάρκωνε και την πρόκληση, το βγάλσιμο της γλώσσας εκείνων που είναι “στην απ’ έξω” στις μανταμ Σουσούδες του συστήματος. Γι’ αυτό λατρεύτηκε! Μοναδικός κι αξέχαστος!

Με αφορμή, δυστυχώς, το θάνατο του Ντιέγκο Μαραντόνα, και την συνακόλουθη ποδοσφαιρολογία, όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι αξίζει να “σκαλώσουμε” στη συνομιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα στα βιβλία:

  • “Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου”, του Εντουάρντο Γκαλεάνο, Ελληνικά Γράμματα. Εκδόθηκε το 1998 κι αποτελεί μια ελεγεία για το θεαματικό κι ανυστερόβουλο ποδόσφαιρο γραμμένη από έναν περήφανα αμετανόητο λάτρη της στρογγυλής θεάς, “έναν ζητιάνο του καλού παιχνιδιού”.

  • “Ποδόσφαιρο μια συγκινησιακή πανούκλα”, των Μπρομ & Πελερμάν, Μαύρη Λίστα. Ο τίτλος τα λέει όλα. Πρόκειται για μια, από τα αριστερά, απόπειρα κοινωνιολογικής αποδόμησης του ποδοσφαίρου, του “πλανήτη των πιθήκων, της γιορτής των ζώων”.

  • “Το ομορφότερο γκολ ήταν μια πάσα”, Μάγμα, στο οποίο ο συγγραφέας Ζαν Κλωντ Μισεά, υπερασπίζεται το ποδόσφαιρο κι απαντάει λοξά στην προσέγγιση των Μπρομ & Πελερμάν εκθειάζοντας το βιβλίο του Γκαλεάνο.