Λένα Παπαδοπούλου
Κάποτε χαιρόμουν όταν άνοιγε το σχολείο, θα έβλεπα τους συνάδελφους, τα παιδιά, το χωριό, σκεφτόμουν τι δεν έκανα τόσα χρόνια και τι θα προετοιμάσω για τη νέα χρονιά. Όταν με ρωτούν αν είμαι συνταξιούχος εκπλήσσομαι, εγώ νιώθω ακόμα νέα στο επάγγελμα, ότι αυτά λέγονται για κάποια άλλη και συνεχίζω με τον εσωτερικό ρυθμό της ζωής μου που δεν με στερεί παρορμητικότητας και ενθουσιασμού.
Φέτος, αυτό το θερμό Σεπτέμβρη σαν Αύγουστο, δεν ξέρω αν όλα θα συνεχιστούν αδιατάρακτα στο σχολείο. Ένα σκοτεινό νέφος πλανιέται που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν η εκπαίδευση θα συνεχίζει να είναι ένας χώρος ελευθερίας, δημιουργικότητας, αλληλεπίδρασης ή ένα πεδίο όπου δοκιμάζονται οι σκληρότερες πειθαρχίες χειραγώγησης των εκπαιδευτικών. Τα πειθαρχικά έγιναν κανονικότητα και αρχίσαμε να οικειοποιούμαστε τον τρόμο των απολύσεων και των απειλών.
Δεν ξέρω τι είναι ήττα, να συνηθίζουμε το “τέρας” να παγώνουμε, να παραλύουμε, να αδρανοποιούμαστε και να πιστεύουμε ότι αν συμβιβαστούμε δεν είναι τόσα τραγικά τα πράγματα. Σίγουρα η σιωπή, η αποδοχή, θα αλλάξει ότι ως σήμερα γνωρίζαμε ως εκπαίδευση, όλα θα αντικατασταθούν από σωρεία επιβεβλημένων προγραμμάτων, από ανταγωνισμό, από φοβικές συσχετίσεις, από αναγνώριση εξουσιαστικών ιεραρχιών.
Ξένοι μες τον εαυτό μας, στη δουλειά μας. Η εκπαίδευση το σχολείο είναι η χαρά της συνύπαρξης, της αναζήτησης της γνώσης, ο αναστοχασμός, ο παρηγορητικός λόγος, η κατάργηση των ανισοτήτων, οι χειρονομίες ζωής που αλλάζουν τον κόσμο του παιδιού σχεδόν δια παντός. Αντί αυτών καλοπαιγμένες παραστάσεις διδασκαλιών που αξιολογούν μια πολυσύνθετη και πολυπαραγοντική διαδικασία που είναι η εκπαίδευση και για το μόνο που νοιάζονται είναι να επιφέρουν τον σωφρονισμό και να δηλούν την υπακοή των εκπαιδευτικών.
Εγώ θέλω ν α φυσήξει ένας αέρας που θα σαρώσει όλα τα πάντα και θα μεταμορφώσει το σχολείο σε πεδίο έρευνας και έρωτα παιδείας, θα μετουσιώσει τις σχέσεις εξουσίας σε σχέσεις συνεργατικές, ώστε να γίνει το σχολείο και η μάθηση ένας τόπος μια τολμηρής πειραματικής περιπέτειές όπου η γνώση δεν θα εξαγγέλλεται, αλλά θα διερευνάται, θα ανακαλύπτεται.
Αυτό το Σεπτέμβρη, σαν Αύγουστο θερμό , καυτό από εξελίξεις που επίκεινται ας παραμείνουμε δάσκαλοι “φανατικοί για γράμματα”, ένθερμοι διεκδικητές των επιθυμιών και των αρχών μας, γιατί έτσι μόνο μπορούμε. Ζήτημα υπαρξιακό η δράση και ο ενθουσιασμός μας.
Οι στοίχοι της Λούλας Αναγνωστάκη να συνοδεύουν αυτό το Σεπτέμβρη και τη γλυκεία προσμονή του χειμώνα.
“Ήρθε ο Σεπτέμβρης, ήρθε ο χειμώνας στην παραλία τη σκοτεινή χάθηκα μέσα στη ζωή μου χάθηκες μέσα στη βροχή”.
