Μια ανάρτηση της Μαριάννας Τζιαντζή την οποία το fb λογοκρίνει ως “επικίνδυνη”!
Τα επίδικα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973 για “ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” παραμένουν ζητούμενο
Παραμονές της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και ένας εκπαιδευτικός καρφώνει στην Αστυνομία τους μαθητές του που συμμετείχαν στην κατάληψη του 6ου Γυμνασίου Αχαρνών. Δεν τους καρφώνει γενικά και αόριστα αλλά δίνει το ονοματεπώνυμό τους. Τα παιδιά σύρθηκαν στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής τους παρόλο που καμία ζημιά δεν είχε σημειωθεί στο κτίριο. Ένα ειδησάκι που πέρασε στα ψιλά της καθεστωτικής ενημέρωσης.
Στη χιτλερική Γερμανία δεν ήταν σπάνιο το φαινόμενο παιδιά να καταδίδουν στην αστυνομία τους ίδιους τους γονείς τους όταν αυτοί δεν συμπαθούσαν το ναζιστικό κόμμα. Φρικαλέο δείγμα ηθικής και κοινωνικής εξαχρείωσης. Σήμερα πανεπιστημιακοί δάσκαλοι καλούν τα ΜΑΤ και τα χειροκροτούν όταν συλλαμβάνουν μεταπτυχιακούς φοιτητές που τόλμησαν να συμμετάσχουν σε μια ειρηνική διαμαρτυρία. Παράλληλα μια δασκάλα διώκεται επειδή σε ένα δημοτικό σχολείο στον Ταύρο οι μαθητές της ύψωσαν πανό που ζητούσε ειρήνη και λευτεριά στην Παλαιστίνη.
Ανάλογα περιστατικά σημειώνονται σχεδόν σε όλη την Ελλάδα. Δεν είναι απλώς «μελανά σημεία» σε μια κατά τα άλλα ολοφώτεινη πραγματικότητα. Είναι προμηνύματα εκφασισμού, είτε βελούδινου είτε αγκαθωτού. Και στο πλευρό του διευθυντή του γυμνασίου των Αχαρνών δεν βρίσκεται η Δεξιά ή η ακροδεξιά αλλά και δυνάμεις του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου που είτε σιωπούν είτε επικροτούν το αδιανόητο, δηλαδή τον δάσκαλο που καταγγέλλει τα παιδιά του.
17 Νοέμβρη. Για τους περισσότερους αυτή η ημερομηνία σηματοδοτεί την εξάντληση του μισθού ή της σύνταξης ή του ισχνού επιδόματος ανεργίας, όπως και η 17 Δεκέμβρη κ.ο.κ. Οι ημερομηνίες που βρίσκονται στα μέσα του μήνα (15, 16, 17…) αναγγέλλουν την έναρξη των ισχνών, των πολύ ισχνών αγελάδων, των δανεικών, της αιματηρής οικονομίας, όταν δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για βενζίνη ή πετρέλαιο ούτε για να καλέσεις έναν υδραυλικό για μια βλάβη. Το όποιο απελευθερωτικό μήνυμα του Νοέμβρη του 1973 πνίγεται, βουλιάζει μέσα σε μια αμείλικτη πραγματικότητα, σε μια άνωθεν ενορχηστρωμένη κτηνωδία που βαφτίζεται «κανονικότητα».
Σε αυτή την πραγματικότητα στέκονται απέναντι κάποιες σπίθες από τον μακρινό Νοέμβρη του 1973 που ακόμα κρατούν.
