Δημήτρης Πολυχρονιάδης
Όταν έπεσαν στα χέρια μου τα εξαιρετικά βιβλία ΤΟ ΠΙΑΤΟ της Κων/νας Τασσοπούλου και ΤΟ ΠΙΑΤΑΚΙ (Εκπ/κές δραστηριότητες) των Σοφίας – Μαρίνας Ιωακειμίδη & Κωνσταντίνας Τασσοπούλου, ποτέ δεν περίμενα ότι θα συγκινηθώ τόσο πολύ και θα διαβάσω με τόσο μεγάλο ενδιαφέρον, σχεδόν τα ρούφηξα, τα δυο αυτά βιβλία.
ΤΟ ΠΙΑΤΟ
Το υπέροχο μυθιστόρημα για παιδιά και μεγάλους ΤΟ ΠΙΑΤΟ σε ταξιδεύει με περίτεχνο και αβίαστο τρόπο από το σήμερα στο χτες, μέσα από τα μάτια και τη φαντασία ενός μικρού παιδιού μέσω των διηγήσεων της γιαγιάς του, σε έναν κόσμο του παρελθόντος που είναι τραγικά παρών και σήμερα.
Πρόκειται για τον κόσμο των Ελλήνων μεταναστών των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών (1940 – 1960), των παππούδων μας που ξεκίνησαν από την Ελλάδα με τρύπια παπούτσια για να ζήσουν και να προκόψουν σε μια ξένη μακρινή χώρα, όπως ακριβώς ο προπάππους του νεαρού ήρωα του μυθιστορήματος.
Οι ιστορίες των μεταναστών στην Αμερική του 1950 γίνονται η αφορμή να αναστοχαστεί τόσο ο νεαρός ήρωας – πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος όσο και οι αναγνώστες του πόσο δύσκολη και τραγική είναι η θέση των μεταναστών στις χώρες υποδοχής τους αλλά και πόσο γενναίες και καμιά φορά απέλπιδες είναι οι προσπάθειες που κάνουν για να ενταχθούν στις κοινωνίες των χωρών που τους υποδέχονται.
Η καθοριστική πράξη για να καταλάβει κάποιος πόσες και ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν οι μετανάστες στη νέα ζωή που ξεκινούν στις χώρες που τους υποδέχονται είναι να μπορέσουμε να «μπούμε στα παπούτσια τους», όπως ακριβώς έκανε και ο νεαρός ήρωας του μυθιστορήματός μας φορώντας τα παλιά παπούτσια του προπάππου του αποκτώντας, με αυτό τον τρόπο, ενσυναίσθηση για το τι πέρασε ο γενναίος μετανάστης παππούς του, που όπως χαρακτηριστικά λέει, « για να γεμίσει τα πιάτα τους έπλυνε εκατομμύρια άδεια πιάτα ραγίζοντας το πιάτο το δικό του».
Με τρόπο χαμηλόφωνο και εξαιρετικά αισθαντικό χωρίς κραυγαλέες εξάρσεις αλλά με καθημερινά παραδείγματα μέσα από τη ζωή ΤΟ ΠΙΑΤΟ και οι ιστορίες του δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο ότι ο ρατσισμός και η ξενοφοβία δεν έχουν θέση στις ζωές μας, γιατί εκτός του ότι πολύ εύκολα μπορούμε κι εμείς, χωρίς να το θέλουμε, να γίνουμε μετανάστες, είμαστε παιδιά και εγγόνια μεταναστών γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής των μεταναστών – προσφύγων.
Η γλώσσα του μυθιστορήματος είναι απλή και κατανοητή με χρήση διαλόγων και εναλλαγές από τον ευθύ στον πλάγιο λόγο αλλά και εξαιρετική εικονογράφηση της Εμμανουέλας Κακαβιά.
ΤΟ ΠΙΑΤΟ σε πολλά σημεία του θυμίζει παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού Σχολείου και άνετα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τέτοιο ιδιαίτερα αν συνδυαστεί με τη χρήση του συνοδευτικού και συμπληρωματικού του βιβλίου εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων ΤΟ ΠΙΑΤΑΚΙ.
ΤΟ ΠΙΑΤΑΚΙ
ΤΟ ΠΙΑΤΑΚΙ συμπληρώνει και συνοδεύει ΤΟ ΠΙΑΤΟ και ως δημιούργημα της συγγραφέως Κων/νας Τασσοπούλου αλλά και της εμπνευσμένης και αφοσιωμένης εκπαιδευτικού – δασκάλας Σοφίας – Μαρίνας Ιωακειμίδη μεταφέρει όλο τον πλούτο και την εκπαιδευτική της εμπειρία μετατρέποντάς τα σε προτάσεις δημιουργικών δραστηριοτήτων τις οποίες μπορούν να εκτελέσουν εκπαιδευτικοί και μαθητές αφού διαβάσουν τα αντίστοιχα κεφάλαια του βιβλίου ΤΟ ΠΙΑΤΟ.
Ουσιαστικά ΤΟ ΠΙΑΤΟ μαζί με ΤΟ ΠΙΑΤΑΚΙ του αποτελούν έναν ευχάριστο και αδιαφιλονίκητο οδηγό δημιουργικών δραστηριοτήτων στην προσπάθεια των εκπαιδευτικών να περάσουν και να οικοδομήσουν αντιλήψεις και δεξιότητες στις/στους μαθητές τους σχετικές με: α) την φιλαναγνωσία, β) την ενσυναίσθηση, γ) την αποδοχή και ανοχή της διαφορετικότητας, δ) την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων από όπου κι αν προέρχονται, ε) τον σεβασμό της προσωπικότητας του άλλου, στ) την φιλία και την αγάπη κ.ά.
Τα βιβλία ΤΟ ΠΙΑΤΟ & ΤΟ ΠΙΑΤΑΚΙ κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ και σίγουρα αποτελούν απαραίτητο εργαλείο για όλες τις τάξεις του Δημοτικού Σχολείου τις/τους εκπαιδευτικούς και τις/τους μαθήτριες/μαθητές τους.
*Ο Δημήτρης Πολυχρονιάδης είναι Εκπαιδευτικός της Π. Ε. (Δάσκαλος του 1ου Δημ. Σχ. Αμαρουσίου), Δρ Νεότερης & Σύγχρονης Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου Πολιτικών & Κοινωνικών Επιστημών – τμήμα Πολιτικής Επιστήμης & Ιστορίας
