Επιστολή της Annie Ernaux στον Πρόεδρο Emmanuel Macron
Η Annie Ernaux είναι συγγραφέας. Ζει στο Σερζί, στην περιοχή του Παρισιού. Το έργο της εκτείνεται ανάμεσα στην αυτοβιογραφία και την κοινωνιολογία, το οικείο και το συλλογικό. Σε αυτό το γράμμα που απευθύνεται στον Εμμανουέλ Μακρόν, αμφισβητεί την πολεμική ρητορική του Προέδρου.
Σερζί, 30 Μαρτίου 2020
Κύριε Πρόεδρε
Σας γράφω ένα γράμμα/ που ίσως θα το διαβάσετε/ αν βρείτε χρόνο.
Σε σας που είστε λάτρης της λογοτεχνίας, αυτή η εισαγωγή θυμίζει αναμφίβολα κάτι. Είναι η αρχή από το τραγούδι του Μπορίς Βιαν, Ο Ερημίτης, γραμμένο το 1954, ανάμεσα στον πόλεμο της Ινδοκίνας και αυτόν της Αλγερίας.
Σήμερα ότι κι αν διακηρύσσετε, δεν είμαστε σε πόλεμο, ο εχθρός εδώ δεν είναι ανθρώπινος, δεν είναι συνάνθρωπός μας. Δεν έχει ούτε τη σκέψη ούτε τη θέληση να βλάψει, αγνοεί τα σύνορα και τις κοινωνικές διαφορές, αναπαράγεται στα τυφλά πηδώντας από το ένα άτομο στο άλλο. Τα όπλα, αφού εκτιμάτε αυτό το πολεμικό λεξιλόγιο, είναι οι νοσοκομειακές κλίνες, οι αναπνευστήρες, οι μάσκες και τα tests, είναι ο αριθμός των γιατρών, των διαφόρων επιστημόνων, των νοσηλευτών.
Ωστόσο, από τη στιγμή που κυβερνάτε τη Γαλλία, κωφεύσατε στις φωνές του κόσμου της υγείας, που καλούσαν σε συναγερμό και αυτό που μπορούσαμε να διαβάσουμε στο πανό ενός διαδηλωτή τον περασμένο Νοέμβριο –Το κράτος μετράει τα φραγκοδίφραγκα του, εμείς θα μετράμε τους νεκρούς– αντηχεί σήμερα τραγικά.
Αντίθετα, προτιμήσατε να ακούσετε όσους ζητούν την απεμπλοκή του κράτους, υποστηρίζοντας τη βελτιστοποίηση των πόρων, τη ρύθμιση των ροών, όλη αυτή την τεχνοκρατική φρασεολογία, η οποία στερείται ανθρώπινης ευαισθησίας και μπερδεύει τους ανθρώπους με σκοπό να τους υποτάξει.
Αλλά όπως βλέπετε είναι οι δημόσιες υπηρεσίες οι οποίες, αυτή τη στιγμή, εξασφαλίζουν, ως επί το πλείστον, τη λειτουργία της χώρας : τα Νοσοκομεία, η Κρατική Εκπαίδευση και οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που διδάσκουν σε αυτήν και που τόσο χαμηλά αμείβονται, οι Επιχειρήσεις Δημόσιας Ωφέλειας, το Ταχυδρομείο, το Μετρό και οι Σιδηρόδρομοι.
Και αυτοί, για τους οποίους είπατε κάποτε ότι ήταν ένα τίποτα, είναι τώρα τα πάντα, αυτοί που εξακολουθούν να αδειάζουν τους κάδους των σκουπιδιών, να «χτυπούν» τα προϊόντα στα ταμεία, να μοιράζουν πίτσες, να εγγυώνται αυτή τη ζωή που είναι εξίσου σημαντική με την πνευματική : την υλική ζωή.
Είναι παράξενη επιλογή, η λέξη «ανθεκτικότητα» να σημαίνει ανασυγκρότηση μετά από έναν τραυματισμό. Δεν είμαστε ακόμα εκεί. Φυλαχτείτε κύριε πρόεδρε από τις συνέπειες αυτού του καιρού του περιορισμού, της αναταραχής στην πορεία των πραγμάτων. Είναι μια καλή στιγμή για να υπάρξει αμφισβήτηση. Μια στιγμή για να ποθήσει κανείς ένα καινούριο κόσμο. Όχι το δικό σας.
Όχι αυτόν όπου τα διοικητικά και οικονομικά επιτελεία, ξαναπιάνουν ήδη ξεδιάντροπα το παλιό τροπάρι για περισσότερη εργασία, έως και εξήντα ώρες την εβδομάδα.
Είμαστε πολλοί που δεν θέλουμε πλέον έναν κόσμο, του οποίου η επιδημία αποκαλύπτει τις κραυγαλέες ανισότητες.
Πολυάριθμοι όσοι θέλουμε, αντίθετα, έναν κόσμο όπου οι βασικές ανάγκες, υγιεινής διατροφής, περίθαλψης, στέγης , εκπαίδευσης, πολιτισμού, είναι εγγυημένες για όλους, έναν κόσμο για τον οποίο, η τωρινή αλληλεγγύη, δείχνει δικαιολογημένα τη δυνατότητα.
Να ξέρετε, Κύριε Πρόεδρε, ότι δεν θα σας αφήσουμε πλέον να κλέψετε τη ζωή μας, δεν έχουμε άλλωστε παρά μόνο αυτήν, και τίποτα δεν αξίζει όσο η ζωή– τραγούδι, και πάλι, από τον Alain Souchon.
Ούτε να παραβιάζετε για πολύ καιρό τις δημοκρατικές ελευθερίες, που σήμερα έχουν περιοριστεί, την ελευθερία που επιτρέπει στο γράμμα μου- σε αντίθεση με αυτό του Μπορίς Βιαν, που είναι απαγορευμένο στο ραδιόφωνο- να διαβαστεί αυτό το πρωί στα κύματα ενός εθνικού ραδιοφώνου.
Annie Ernaux (μτφ. Νικολοπούλου Παυλίνα)