Της Μαρίας Κουλουκτσή
αναπληρώτρια δασκάλα στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Σαλαμίνας.
Χρόνια τώρα είχαμε μάθει να παίζουμε καλά το παιχνίδι. Πειθήνιοι στους κανόνες, πάντα «αντάξιοι» του ρόλου μας, του ανθρώπου που είχε μάθει να σκύβει το κεφάλι κι υπομονετικά να καρτερά. Και να μετρά…
Να μετρά τα χρόνια ανά την επικράτεια, χωρίς γκρίνια. Να μετράμε τις ζωές μας, που περιφέραμε, με μια βαλίτσα στο χέρι, χωρίς να αγκομαχούμε. Το μυαλό μας, που κοντεύουμε να χάσουμε, βλέποντας να απαξιώνεται, κάθε ώρα και κάθε μέρα αυτών των αμέτρητων πια ετών.
Κι οι περισσότεροι πειστήκαμε. Και πορευόμασταν, πιστοί, από την ελπίδα πάντα γαντζωμένοι! Το τελευταίο αποκούμπι, την ύστατη στιγμή πριν τη ματαίωση. Κι αλίμονο σε όποιον πάρει την ευθύνη για την στέρησή της και την ολίσθηση στην αβεβαιότητα…
Και να που τελικά όλα εκείνα, που εμείς τόσα χρόνια ξορκίζουμε και πολεμάμε σθεναρά, θα κρίνουν ποιοι είναι άξιοι να διεκδικήσουν πια μία μόνιμη θέση εργασίας: εδώ είναι η «αριστεία», εδώ η αγωνιώδης μάχη της πιστοποίησης, εδώ κι η εμπορευματοποίηση.
Τον Ιανουάριο του 2019 οι όροι του παιχνιδιού άλλαξαν. Ήρθε η στιγμή που σταματάς το μέτρημα και σηκώνεις το κεφάλι, με λαχτάρα κι ανυπομονησία να αναζητήσεις το δίκαιο που σού έχουν τάξει. Η στιγμή που στη βία των πραγμάτων συνθλίβονται κι οι αυταπάτες κι οι ελπίδες και τα αυτονόητα.
Όλοι μας βρεθήκαμε να αντιτασσόμαστε στον νόμο – έκτρωμα κι ήμασταν πολλοί και κυρίως ενωμένοι. Αποφασισμένοι να μην επιδοθούμε ξανά σε αγώνα κούρσας απόκτησης προσόντων, αλλά και απαξίωσης των πτυχίων και της ζωής μας. Ο φόβος μας, έγινε σταδιακά οργή που συσπειρώνει πιότερο από την προσμονή.
Επιλέξατε να ανοίξετε πόλεμο. Τώρα θέτουμε εμείς τους όρους. Ο χρόνος κυλά αντίστροφα πια κι αμείλικτα. Διεκδικούμε μαζικούς μόνιμους διορισμούς με βάση το πτυχίο και την προϋπηρεσία και θα το καταφέρουμε. Θα συνεχίσουμε πιστεύοντας στην αξία της συλλογικής διεκδίκησης και της ενότητας του κόσμου της αδιοριστίας.
Οι υπάκουοι αναπληρωτές μας τελείωσαν!
