Μια πολύ καλή συνέντευξη της Νταϊαν Ράβιτς, από τις πιο σημαντικές ιστορικούς της εκπαίδευσης. Αναλύει τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις του Τραμπ.
Μετάφραση Δ.Α., από το διαδίκτυο
Η Ράβιτς υπηρέτησε ως υφυπουργός εκπαίδευσης υπό τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους τον Πρεσβύτερο, αλλά από το 2000 και μετά άλλαξε ριζικά την γραμμή πλεύσης. Επίσης, ίδρυσε το Δίκτυο για Δημόσια Εκπαίδευση, μια ομάδα υπεράσπισης της δημόσιας εκπαίδευσης. Η Ράβιτς μίλησε στο Texas Observer για τον αντίχτυπο της κυβέρνησης του Τραμπ στα δημόσια σχολεία και τους μαθητές.
Η Ράβιτς το 2021 πριν από τρία χρόνια μίλησε σε εκδήλωση της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας.
Μεταφράζω σε χαλαρή μετάφραση τα κύρια σημεία:
1. Σύνδεση με το Χιούστον
… Ήμουν στα δημόσια σχολεία του Χιούστον κατά την Εποχή του Μακαρθισμού, και [το σχολικό] συμβούλιο εναλλασσόταν κάθε δύο χρόνια, και μερικές φορές διοικούνταν από τις Minute Women. Και οι Minute Women ήταν το γυναικείο αντίστοιχο της Κοινωνίας John Birch. Όταν έρχονταν στην εξουσία, υπήρχε βασιλεία τρόμου, επειδή οι δάσκαλοι έπαιρναν εντολές για το τι δεν μπορούσαν να διδάξουν, και έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί, επειδή οι Minute Women ερχόντουσαν και κάθονταν στο πίσω μέρος της τάξης για να παρακολουθούν τι έλεγαν οι δάσκαλοι. Περιοδικά εκδιώκονταν και ένα μετριοπαθές συμβούλιο αναλάμβανε.
Το άλλο μεγάλο γεγονός που συνέβη όταν ήμουν στο λύκειο ήταν η απόφαση Brown [v. Board of Education]. Όλα τα σχολεία ήταν φυλετικά διαχωρισμένα. Ήταν όλα λευκών. Το σχολικό συμβούλιο του Χιούστον είπε ότι δεν θα έκανε ποτέ αποδιαχωρισμό. Και, προφανώς, τα πράγματα άλλαξαν.
2. Οι Επιπτώσεις της Κατάργησης του Υπουργείου Παιδείας
Το σχέδιό του Τραμπ είναι στην πραγματικότητα το Project 2025 της συντηρητικής δεξαμενής σκέψης του Heritage Foundation. Ο Τραμπ κατά τη διάρκεια των εκλογών προσποιήθηκε ότι δεν είχε ακούσει ποτέ γι’ αυτό, δεν ήξερε ποιος ήταν πίσω από αυτό, και τώρα τα βασικά πρόσωπα έχουν προσληφθεί για τη νέα του κυβέρνηση. Επομένως, είναι σαφές ότι το Project 2025 αντικατοπτρίζει αυτά που θέλει να κάνει.
Αυτό που πρέπει να καταλάβετε για το υπουργείο είναι ότι δεν είναι ένα υπουργείο που λέει στους ανθρώπους τι να διδάξουν. Στην πραγματικότητα, τους απαγορεύεται από το νόμο να κάνουν ο,τιδήποτε σχετικό με το πρόγραμμα σπουδών. Αλλά αυτό που κάνουν είναι ότι διαχειρίζονται χρήματα.
Ο νόμος που ψηφίστηκε υπό τον [Πρόεδρο] Λίντον Μπ. Τζόνσον, που ονομάζεται Elementary and Secondary Education Act (ESEA), είχε σκοπό τη δίκαιη χρηματοδότηση. Διότι τα σχολεία, ιδιαίτερα στο Νότο αλλά και σε άλλες περιοχές, ήταν τόσο υποχρηματοδοτούμενα· είχαν τόσα πολλά παιδιά σε συνθήκες φτώχειας. Ο σκοπός ήταν να διασφαλιστεί ότι οι πλούσιες πολιτείες θα βοηθούσαν τις υποχρηματοδοτούμενες πολιτείες. Δεν έχει εξαλείψει τις ανισότητες, αλλά ήταν ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Υπάρχουν δύο μεγάλα προγράμματα που διαχειρίζεται το Υπουργείο Παιδείας. Το Title I στέλνει χρήματα σε σχολεία που έχουν μεγάλο αριθμό πολύ φτωχών παιδιών. Το άλλο μεγάλο είναι το IDEA (Individuals with Disabilities Education Act), που αφορά παιδιά με αναπηρίες ή παιδιά με ειδικές ανάγκες. Τα χρήματα για παιδιά με αναπηρίες προορίζονται για παιδιά με αναπηρίες όπου κι αν βρίσκονται.
Το Project 2025 προτείνει τη μετατροπή αυτών των προγραμμάτων σε “block grants”, αφήνοντας τις πολιτείες να αποφασίζουν πώς θα διατεθούν τα κονδύλια. Ένα block grant σημαίνει ότι δεν εντάσσεται πλέον σε συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Η πολιτεία λαμβάνει αυτό το ποσό χρημάτων και εκείνη [αποφασίζει]. Έτσι, τα χρήματα για παιδιά με αναπηρίες μπορεί να εκτραπούν σε κάποιον άλλο σκοπό. Τα χρήματα για φτωχά παιδιά μπορεί να εκτραπούν σε κάποιον άλλο σκοπό.
Επιπλέον, το Project 2025 προτείνει την σταδιακή κατάργηση της χρηματοδότησης.
Η υπεράσπιση των civil rights στην εκπαίδευση είναι μία από τις κύριες λειτουργίες του Υπουργείου Παιδείας. Το μεγάλο εργαλείο που διαθέτει τώρα το υπουργείο, το οποίο σπάνια χρησιμοποιείται, είναι να πει: “Δεν θα στείλουμε τη χρηματοδότησή σας μέχρι να συμμορφωθείτε με μια δικαστική εντολή”. Μόλις δώσουν όλα τα χρήματα, δεν έχουν τη δύναμη να κάνουν τίποτα.
3. Πόσο πιθανό νομίζετε ότι είναι ο Τραμπ να μπορέσει να καταργήσει το Υπουργείο Παιδείας, δεδομένου ότι χρειάζεται υπερπλειοψηφία στο Κογκρέσο [θέλει μάλλον πλειοψηφία 60/100 Γερουσιαστών] για να το κάνει αυτό;
Δεν μπορούν να καταργήσουν το Υπουργείο Παιδείας χωρίς το Κογκρέσο. Το Κογκρέσο πρέπει να νομοθετήσει για την αναδιοργάνωση του υπουργείου και τις αλλαγές. Νομίζω ότι πιθανόν να μην έχει τις ψήφους. Έχουν τόσο μικρή πλειοψηφία και στα δύο σώματα (στη Βουλή είναι 220 έναντι 215 και στη Γερουσία 53 έναντι 47) που αρκούν αρκετοί Ρεπουμπλικανοί να πουν: “Δεν μου αρέσει η κατεύθυνση που παίρνει αυτό. Δεν πρόκειται να το υποστηρίξω”.
Έτσι πιστεύω ότι το υπουργείο θα επιβιώσει, αλλά με ηγεσία που δεν είναι πολύ φιλική προς τις λειτουργίες του υπουργείου.
4. Ποια είναι η γνώμη σας για την πρόσφατη επιλογή του Τραμπ για γραμματέα εκπαίδευσης, τη Λίντα ΜακΜάον;
Αισθάνομαι ανακούφιση, γιατί τα ονόματα που είχα ακούσει στη λίστα του ήταν άνθρωποι που ήταν πολύ εμπλεκόμενοι σε μάχες πολιτισμικών πολέμων, και εκείνη δεν φαίνεται να είναι. Είναι επιχειρηματίας, πρώτα και κύρια. Διηύθυνε μια αυτοκρατορία πάλης και υπηρέτησε για ένα χρόνο στο Συμβούλιο Εκπαίδευσης του Κονέκτικατ. Αλλά αυτό ήταν αρκετά παλιά και αυτό τυπικά δεν σε καθιστά κατάλληλο για γραμματέα εκπαίδευσης. Αλλά αν με ρωτούσατε ποιες είναι οι απόψεις της για την εκπαίδευση, θα έλεγα, από όσα έχω διαβάσει, ότι πιστεύει στην επιλογή των γονέων (κουπόνια και charter schools).
…Και δεν ξέρω τι πιστεύει η Λίντα ΜακΜάον για την εκπαίδευση γενικά. Αλλά θα κάνει ό,τι θέλει ο Τραμπ. Και αυτό που θέλει ο Τραμπ είναι να καταστρέψει τη δημόσια εκπαίδευση.
5. H μάχη ενάντια στα κουπόνια και την Ιδιωτική Εκπαίδευση
Στο Τέξας, υπάρχει μια τεράστια μάχη ενάντια στα κουπόνια για ιδιωτικά σχολεία. Τι έχει στο μυαλό του ο Τραμπ για ένα ομοσπονδιακό πρόγραμμα για την εκπαίδευση και τι θα σήμαινε αυτό για τις πολιτείες, ιδιαίτερα όταν μόλις πρόσφατα οι ψηφοφόροι σε τρεις πολιτείες ψήφισαν ενάντια στα κουπόνια σε δημοψηφίσματα;
Τα δύο μεγάλα προγράμματα θα μετατρέπονταν σε κουπόνια, και τα παιδιά με αναπηρίες θα μπορούσαν να πάρουν τη χρηματοδότηση του IDEA και του Title I και να τη χρησιμοποιήσουν σε οποιοδήποτε είδος εκπαιδευτικού περιβάλλοντος, συμπεριλαμβανομένης της κατ’ οίκον εκπαίδευσης. Αυτό που θα προσπαθήσουν να κάνουν με τα ομοσπονδιακά χρήματα είναι να μετατρέψουν όσο το δυνατόν περισσότερα σε κουπόνια.
Τα ιδιωτικά σχολεία και τα θρησκευτικά σχολεία δεν υποστηρίζονται από το Title I, αλλά αν καταφέρουν να το μετατρέψουν σε κουπόνια, κάτι που θα μπορούσαν να κάνουν πιθανώς πιο εύκολα από την κατάργηση του υπουργείου, τότε η ομοσπονδιακή χρηματοδότηση θα μετατρεπόταν σε κουπόνι.
6. Οι υποστηρικτές των κουπονιών έχουν χάσει σε όλα τα δημοψηφίσματα
Η ειρωνεία του ζητήματος των κουπονιών είναι ότι κάθε φορά που τα κουπόνια τέθηκαν σε ψηφοφορία, έχουν χάσει. Για παράδειγμα, στη Φλόριντα, υπήρχε ένα δημοψήφισμα για τα κουπόνια το 2012, και ο Τζεμπ Μπους (αδερφος του Τζόρτζ Μπους) ήταν ο κύριος υποστηρικτής αυτού που ονομάστηκε Τροπολογία Θρησκευτικής Ελευθερίας. Και το να ψηφίσεις κατά των κουπονιών σήμαινε ότι έπρεπε να ψηφίσεις κατά της θρησκευτικής ελευθερίας, σωστά; Και έλαβε μόνο το 55% [λιγότερο από την απαιτούμενη υπερπλειοψηφία].
Αλλά συνήθως, η ψήφος κατά των κουπονιών κυμαίνεται μεταξύ 65%, 70% και ακόμη και 80%. [Στις φετεινές εκλογές οι κάτοικοι της συντηρητικής Νεμπράσκας κατάργησαν έναν νόμο για κουπόνια με σχεδόν 60% των ψήφων. Το 65% των ψηφοφόρων του Κεντάκι απέρριψαν μια συνταγματική τροποποίηση στο Σύνταγμα που είναι εμπόδιο στα κουπόνια. Και, στο Κολοράντο, επίσης απέρριψαν τροπολογία που επεδίωκε να κατοχυρώσει το «δικαίωμα των γονέων να κατευθύνουν την εκπαίδευση του παιδιού τους» μια φράση που θα άνοιγε την πόρτα στα κουπόνια. ]
Η Μπέτσι ΝτεΒός (Υπ. Παιδείας στην 1η κυβέρνηση Τραμπ] υποστήριξε ένα δημοψήφισμα για κουπόνια στο Μίσιγκαν, τον Νοέμβριο του 2000, και έχασε [με μεγάλη διαφορά].
Έτσι, όλα αυτά τα δημοψηφίσματα δείχνουν ότι το κοινό συμπαθεί τα δημόσια σχολεία. Θέλουν να υποστηρίξουν τα δημόσια σχολεία τους επειδή τα γνωρίζουν και δεν θέλουν να δουν δημόσιο χρήμα να πηγαίνει σε θρησκευτικά σχολεία.
7. Η δημόσια παιδεία ως εξισωτής
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μιλάμε για την εκπαίδευση ως τον μεγάλο εξισωτή, από τα δημόσια σχολεία έως τα πανεπιστήμια.
Δεν έχω ακούσει ποτέ τον Τραμπ να λέει κάτι για την ισότητα ή την δικαιοσύνη. Δεν είναι στο λεξιλόγιό του. Οι γονείς επιλέγουν—αυτή είναι η πιο σημαντική αξία (γι’ αυτόν).
Ο άλλος δρόμος να δούμε οτι η εκπαίδευση και τα δημόσια σχολεία μπορεί να παρέχουν ίσες ευκαιρίες για όλους, και θα πρέπει να παρέχουν ίσες ευκαιρίες. Συχνά δεν το κάνουν, αλλά θα έπρεπε, και αυτός είναι ο στόχος. Η ιδέα ήταν ότι αν όλοι είχαν ίσες ευκαιρίες, όλοι θα μπορούσαν να αναπτύξουν τα ταλέντα και τις ικανότητές τους στο έπακρο, και αυτό θα ήταν καλό για την κοινωνία [κλασικό ιδανικό του “κοινωνικού φιλελευθερισμού” τύπου Φραγκλίνου Ρούσβελτ]. Αυτό ήταν το σκεπτικό για τη δημόσια εκπαίδευση από την αρχή. Αν κοιτάξετε πίσω στα έργα του Horace Mann, που θεωρείται ο πατέρας της δημόσιας εκπαίδευσης, μιλούσε για τα δημόσια σχολεία ως μέσο κοινωνικής ισότητας.
8. Τα κουπόνια ευνοούν τους εύπορους;
Τώρα που έχουμε έναν αριθμό πολιτειών με κουπόνια, θα ήθελα να προσθέσω ότι τα περισσότερα κουπόνια χρησιμοποιούνται από εύπορα παιδιά. Η πλειοψηφία των κουπονιών σε κάθε πολιτεία που έχει κουπόνια λαμβάνεται από παιδιά που ποτέ δεν παρακολούθησαν δημόσιο σχολείο. Έτσι, αποδεικνύεται ότι πρόκειται για επιδότηση της ανώτερης μεσαίας τάξης και των πλουσίων, επειδή ήδη στέλνουν τα παιδιά τους σε ένα σχολείο που κοστίζει, ας πούμε, $15,000 [το χρόνο], και οι πολιτείες τους λένε: “Θα πληρώσουμε το μισό των διδάκτρων σας”.
Άρχισαν να προωθούν τα κουπόνια λέγοντας: “Πρέπει να σώσουμε φτωχά παιδιά από μειονότητες από αποτυχημένα δημόσια σχολεία”.
Μετά είπαν: “Ας προσθέσουμε κι αυτό κι εκείνο”.
Και μετά λένε: “Γιατί να μην πάρουν όλοι ένα κουπόνι;”
Διότι αυτό που πραγματικά θέλουν να κάνουν είναι να χρηματοδοτήσουν τα σχολεία για τους ανθρώπους που τους ψηφίζουν, για τους εύπορους ανθρώπους, και αυτοί είναι που παίρνουν τα κουπόνια. Έτσι, αποδεικνύεται ότι τα κουπόνια επιστρέφουν στον αρχικό τους σκοπό, που είναι η διατήρηση του διαχωρισμού. Ολόκληρο το κίνημα των κουπονιών ξεκίνησε ως αντίδραση στην απόφαση Brown v. Board of Education.
9. Ελπίδα
Για τους υποστηρικτές της δημόσιας εκπαίδευσης, πού βρίσκεται η ελπίδα;
Απλά πρέπει να συνεχίσετε να αγωνίζεστε … γιατί τα πράγματα αλλάζουν. Κοιτάζω πίσω στη ζωή μου, και κατά την Εποχή του Μακαρθισμού υπήρχε πολύ απελπισία. Και όμως, έφυγε, και το κίνημα για το οποίο αγωνιζόταν καταστράφηκε—αλλά έχει επιστρέψει ξανά.
Πρέπει να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να αγωνιστούμε για το μέλλον της χώρας μας, για το μέλλον του Τέξας, και για το μέλλον των παιδιών.
