Ηλίας Παπαχατζής
-Καλημέρα, δάσκαλε.
-Καλημέρα, Βασίλη. Τι κάνεις;
-Τι να κάνω; Γελάω με τα χάλια μας
-Γελάς, αλλά πικρά. Τι άλλο έχουμε να δούμε;
-Εμείς πάντως το μήνυμα το δώσαμε στις 28 Φλεβάρη! Δεν πάει άλλο!
-Σωστά … ήταν συγκλονιστικές οι συγκεντρώσεις! Τους πήρε χαμπάρι ο κόσμος …
-Κι όμως! Αντί να σκύψουν το κεφάλι, μας βγήκαν κι από πάνω!
-Εσύ τι περίμενες;
-Είχαν μια τελευταία ευκαιρία να δείξουν ότι είναι άνθρωποι. Πάντως να μας πουν “όχλο” δεν το περίμενα…
-Όποιος πιστεύει ότι τα συμφέροντά του είναι πάνω από το δικαίωμα στη ζωή, είναι τέρας.
-Και τώρα τι κάνουμε, δάσκαλε;
-Τώρα τρέξε να βγάλεις το μήνα με τα φραγκοδίφραγκα, που σου έδωσαν…
-Δε βγαίνει με τίποτα. Εσείς, που δεν παίρνετε ούτε τα δώρα, τι θα κάνετε;
-Λάθος! Τα παίρνουμε, είπε ο πρωθυπουργός …
-Τα παίρνετε;
-Έτσι είπε … αλλά εμείς δεν το έχουμε καταλάβει!
-Μας δουλεύουνε, δάσκαλε …
-Και πολύ μάλιστα. Κάτι πρέπει να γίνει, γιατί έχει ξεφύγει η κατάσταση…
-Στα σχολεία τι γίνεται;
-Όλα τέλεια! Τα παιδιά προσέχουν μόνο ό,τι έχει σχέση με τα διαγωνίσματα και τους βαθμούς, ενώ στα Λύκεια μόνο ό,τι έχει σχέση με τις Πανελλήνιες!
-Ωραία Παιδεία!
-Κι έτσι, όσα λέμε εμείς, τ’ ακούνε λίγα άτομα…συνήθως αυτά, που έχουν υποστήριξη απ’ το σπίτι!
-Κι οι άλλοι; Τα πιο πολλά παιδιά, συνήθως αυτά που οι γονείς τους δουλεύουν πολύ ή έχουν χαμηλό εισόδημα ή μόρφωση, επιδιώκουν να μη γίνεται το μάθημα … αδιαφορία, κουβέντα, μη αποδοχή του άλλου…
-Έχουμε ευθύνη κι οι γονείς, δάσκαλε .Πολλοί δεν ασχολούμαστε ή κάνουμε τα χατίρια στα παιδιά.
-Κι έτσι, όταν μιλάει ο καθηγητής ή ο συμμαθητής, αυτά πετάγονται και λένε άσχετα πράγματα.
-Άρα, χρειάζεται καλύτερη δουλειά στο σπίτι.
-Και συνεργασία των γονιών με το σχολείο. Να μη ντρέπονται οι γονείς να μας μιλήσουν για τα παιδιά τους.
-Σωστά.
-Αλλά βέβαια υπάρχουν κι άλλα προβλήματα. Εκτός απ’ το οικονομικό…που δεν μπορούμε να το λύσουμε χωρίς δεύτερη δουλειά.
-Μα, αν είναι έτσι, με τι κουράγιο θα διδάσκετε το πρωί;
-Και μάλιστα 25-27 παιδιά στην τάξη!
-Τι άλλο πρόβλημα έχετε;
-Ξέρεις τώρα με την αξιολόγηση κάνει ο κλάδος απεργία.
-Δεν έχετε αυτό το δικαίωμα;
-Μα αν το έχουμε, γιατί έχουν στείλει πάνω από 2000 συναδέλφους στο Πειθαρχικό;
-Καλά, δεν ντρέπονται;
-Έλα ντε! Αφού τους διόρισαν μετά από 10-15 χρόνια ταλαιπωρίας πέρα-δώθε και τους δίνουν 750 ευρώ για να ζήσουν, τώρα αναρωτιούνται αν καλά έκαναν (που τους διόρισαν) και απαιτούν να τους αξιολογήσουν.
-Αυτό θα πει “εμπιστοσύνη στη νέα γενιά”
-Ναι, προσπάθεια εξόντωσής της!
-Κι αν αρνηθείς την αξιολόγηση;
-Σε στέλνουν στο Πειθαρχικό.
-Και με τι ηθικό να κάνεις μάθημα μετά;
-Μήπως αυτό επιδιώκουν τελικά;
-Καλά, δασκάλους διόρισαν ή ρομποτάκια;
-Συμφωνούμε, Βασίλη! Κάτι όμως πρέπει να γίνει!
-Εμείς, οι γονείς, τι άλλο να κάνουμε;
-Να υποστηρίξετε τη δημόσια Παιδεία! Και ό,τι άλλο είναι δημόσιο. Αν δεν είχαν πουληθεί τα τραίνα, δε θα είχε μειωθεί τόσο το προσωπικό…και δε θα ήταν μόνος του ο σταθμάρχης στη Λάρισα.
-Κατάλαβα. Αλλά αυτοί εκτελούν εντολές μεγάλων συμφερόντων.
-Είναι σάπιο το πολιτικό σύστημα, Βασίλη…
-Άρα, να σηκωθούν να φύγουν.
-Έτσι λέει ο κόσμος…
-Όλοι όμως.
-Και αυτοί που θα ΄ρθουν να ξέρουν ότι στόχος είναι το κοινό καλό κι όχι το δικό τους.
-Κσι πώς θα γίνει αυτό, δάσκαλε;
-Με νέους αγώνες, Βασίλη! Ξανά όλοι στους δρόμους! Όπως στη Σερβία!
-Εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχει άλλος τρόπος!
-Ο οργανωμένος λαός έχει δύναμη, Βασίλη.
-Ναι!
-Άρα, όλοι την Τετάρτη στην απεργία!
-Θα επιμείνω και στους άλλους γονείς, αλλά και στη δουλειά…
-Θα τα πούμε λοιπόν εκεί. Ναι … και να σκεφτούμε ένα πιο δυναμικό επόμενο βήμα.
-Γεια σου, δάσκαλε. Να ΄σαι καλά.
-Καλή συνέχεια, Βασίλη!
