Δημήτρης Μαριόλης
Ομολογώ ότι δεν είχα καμία αυταπάτη, κρίνοντας από το κεντρικό πρόσωπο που ανέλαβε το εγχείρημα και τη μεθοδολογία που επέλεξε με τις ευλογίες του ΔΣ της ΔΟΕ, γι’ αυτό και αρνήθηκα σταθερά να έχω την παραμικρή συμβολή στην συγγραφή της ιστορίας της ΔΟΕ, αρνούμενος επίσης να δώσω έστω και ένα τεκμήριο από το αρχείο μου. Ομολογώ επίσης, ότι δεν περίμενα την παραποίηση της ιστορίας του εκπαιδευτικού κινήματος και της μεγαλύτερης Ομοσπονδίας της χώρας σε τέτοιο βαθμό.
Δύο μόνο παραδείγματα για τον τρίτο τόμο (περίοδος από το 1974 έως το 2000) :
Α) Καμία απολύτως αναφορά δεν γίνεται στο κίνημα των εξεταστικών του 1998, ένα από τα πιο πρωτότυπα, μαζικά, μαχητικά και συγκρουσιακά εκπαιδευτικά κινήματα με μαζική συμμετοχή φοιτητών, νεολαίων και εργατικών σωματείων σε όλη τη χώρα. Με δεκάδες εκπαιδευτικούς, εργαζόμενους και φοιτητές τραυματίες ή συλληφθέντες, έναν παρά λίγο νεκρό φοιτητή, έναν διαδηλωτή που πυροβολήθηκε από την αστυνομία σε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Ένα κίνημα στο οποίο οφείλεται το γεγονός ότι δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί διορίστηκαν με την επετηρίδα και μετά το 1998, ότι ακόμα και σήμερα, 25 χρόνια μετά, η προϋπηρεσία υφίσταται, έστω και σε αυτό το απαράδεκτο σύστημα διορισμών που λέγεται προσοντολόγιο. Σιωπή λοιπόν, κι αυτό παρά το ότι η βασική πηγή των συντακτών του τόμου είναι το Διδασκαλικό Βήμα το οποίο με πρωτοσέλιδά του αναφέρεται στις κινητοποιήσεις και τις απεργίες του Ιουνίου του 1998.
Β) Στην τελευταία σελίδα του τόμου, όπως μπορείτε να δείτε επάνω στη σχετική εικόνα, καταγράφεται το ΔΣ της ΔΟΕ του 1999, όπου για πρώτη φορά εκλέχτηκε έδρα από τις Παρεμβάσεις, τις οποίες είχα την τιμή να εκπροσωπήσω στην Ομοσπονδία. Καταγράφεται λοιπόν το όνομά μου, δίπλα όμως υπάρχει ένα άβολο κενό. Κάπου εδώ είναι που έχει την ευκαιρία να μάθει κανείς για τις σιωπές της ιστορίας και τον ρόλο τους. Πως εκλέχτηκε αυτός ο κύριος στο ΔΣ της ΔΟΕ; Από ποια παράταξη; Φαντάζομαι ότι θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να το μάθουν οπότε επέλεξαν να αφήσουν το κουτάκι κενό. Ακόμα καλύτερα αφού ο κύριος αυτός δεν εκπροσωπούσε την ΠΑΣΚ. Τυχερός ήμουν όμως, καθώς ένας άλλος καλός συνάδελφος κρίθηκε ακόμα πιο αυστηρά από τους «ιστορικούς του κλάδου». Ένας πιο προσεκτικός παρατηρητής, θα διαπιστώσει ότι η σύνθεση του συγκεκριμένου ΔΣ είναι δεκαμελής, ενώ το ΔΣ της ΔΟΕ έχει 11 μέλη. Ποιος λείπει; Ο Θανάσης Γκεσούλης, εκπρόσωπος τότε της ΔΕΕ (σημερινή ΑΣΕ) και οργανωτικός γραμματέας της ΔΟΕ! Επίσης, στον αντίστοιχο πίνακα του 1997, αναφέρεται ως μέλος ο Θανάσης Γκεσούλης, χωρίς όμως να αναφέρεται ούτε εδώ η παράταξη που εκπροσωπεί, δηλαδή η ΔΕΕ. Μία ακόμα «αβλεψία», μια ακόμα σιωπή της ιστορίας πολύ βολική για κάποιους.
Το μακρινό 1966, η μπροσούρα «Για την αθλιότητα των φοιτητικών κύκλων» δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από φοιτητές του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου και της Καταστασιακής Διεθνούς. Ήταν βασικό κείμενο για τους Γάλλους και τους Γερμανούς φοιτητές που εξεγέρθηκαν στα 1968. Οι υπεύθυνοι της έκδοσης δεν αρνήθηκαν ποτέ την κατηγορία περί υπεξαίρεσης του ταμείου της Φοιτητικής Ένωσης του Στρασβούργου. Αντίθετα, παραδέχτηκαν ανοικτά ότι χρέωσαν στην Ένωση 5000 φράγκα για το τύπωμα και τη διανομή 10000 αντίτυπων της μπροσούρας. Η ΠΑΣΚ, με τη συναίνεση και συνενοχή του ΔΣ της ΔΟΕ, χρεώνει την Ομοσπονδία με ένα αξιοσέβαστο ποσό για να εκδοθεί ο τρίτος τόμος της ιστορίας της ΔΟΕ, με επιστημονικό υπεύθυνο τον κύριο Μπουζάκη. Έναν τόμο, που δικαιώνει επιτέλους την ΠΑΣΚ, αφού γύρω από αυτήν περιστρέφεται η αφήγηση. Δεν υπάρχουν άλλες δυνάμεις, συλλογικότητες, αντιπαραθέσεις, παρά μόνο ως κομπάρσοι. Δεν μας εξηγεί ο κύριος Μπουζάκης πως ερμηνεύει την απώλεια της αυτοδυναμίας της ΠΑΣΚ το 1999. Δεν αναφέρεται ούτε μία φορά σε ολόκληρο τον τόμο η λέξη «Παρεμβάσεις». Είναι κακό να γραφτεί η ιστορία της ΠΑΣΚ; Όχι βέβαια. Άλλωστε γράφτηκε ήδη, έντιμα και καθαρά, πάλι με επιστημονικό υπεύθυνο τον κύριο Μπουζάκη (σύμπτωση να υποθέσω) κι εκεί κληθήκαμε και καταθέσαμε την άποψή μας έχοντας πλήρη επίγνωση ότι γράφουμε σε έναν τόμο που αφορά στην ιστορία της ΠΑΣΚ. Έντιμες εξηγήσεις. Η διαφορά είναι ότι το 1966, οι κατηγορούμενοι ανέλαβαν τις ευθύνες τους. Σήμερα, η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Καμία πιθανότητα δεν υπάρχει οι συνάδελφοι της ΔΗΣΥ ή ο ακαδημαϊκός τους συνεργάτης να αποδεχτούν αντίστοιχες κατηγορίες του πρωτοφανούς καπελώματος (εδώ δεν πρόκειται για υπεξαίρεση, θέλουμε να είμαστε ακριβείς) ενός σοβαρού εγχειρήματος της ΔΟΕ. Ας είναι. Ο πόλεμος της μνήμης είναι σκληρός και όσοι αποδείχτηκαν απρόσεκτοι, τώρα πληρώνουν το τίμημα.
Λογικό και αναμενόμενο. Όπως λέει μια παροιμία της Αφρικής: Μέχρι τα λιοντάρια να αποκτήσουν τους δικούς τους ιστορικούς, οι ιστορίες κυνηγιού θα συνεχίσουν να δοξάζουν τον κυνηγό.
Αρκούμαστε για την ώρα σε αυτό το μικρό σχόλιο. Θα επανέλθουμε όμως.
Καθώς το ζήτημα με αφορά α) ως μέλους της ερευνητικής ομάδας (εργάστηκα για τον 1ο τόμο) β) ως συμμετέχοντα στις τότε κινητοποιήσεις, να σημειώσω μόνο και σε σχέση με τα παραπάνω :
Την πνευματική ιδιοκτησία κάθε τόμου του 4τομου έργου την έχει ο συγγραφέας του. Την υλική η ΔΟΕ. Η όποια κρίση για το έργο πρέπει λοιπόν να είναι συγκεκριμένη, καθώς δεν ευθύνονται γενικά ούτε οι “ιστορικοί” ούτε γενικά τα λιοντάρια, βεβαίως.
Όπως αναγράφεται σαφέστατα στον τίτλο, το άρθρο αναφέρεται στον τρίτο τόμο.
Επομένως, καμία σχέση δεν έχει με τον πρώτο τόμο.
Δημήτρης Μαριόλης
Σαφέστατο. Η σημείωση είχε να κάνει με αναδημοσίευση της κριτικής από άλλες πηγές που παραπέμπουν σε αυτο, όπου και εντοπίζει κανείς μια ενοχλητική γενικότητα για τη “ΔΟΕ που ξέχασε”.
Καμιά σχέση με την ευθεία τοποθέτηση του Δ. Μαριόλη.