Άντα Παραφόρου, Γιάννης Αναγνωσταράς
Ως πότε θα σωπαίνεις;
Μίλα, δράσε, αντιστάσου…
Δείξε τη δύναμή σου, μπορείς!
Ο Αντόνιο Γκράμσι σε ένα απόσπασμά του από κείμενό του το 1917 έλεγε:
«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα».
Συναδέφισσες, συνάδελφοι
Αν όχι τώρα, πότε θα δείξουμε τη συλλογική μας δύναμη;
Αν όχι τώρα, πότε θα σηκωθούμε όλες κι όλοι μαζί ψηλότερα να πούμε με μια φωνή ότι δεν είμαστε άβουλοι, πειθήνιοι παιδαγωγικά;
Αν όχι τώρα, πότε θα μιλήσουμε σθεναρά για την έννοια της παιδαγωγικής ελευθερίας και δημοκρατίας στις τάξεις μας και στα σχολεία μας;
Αν όχι τώρα, πότε θα βροντοφωνάξουμε ότι δεν είμαστε υπάκουοι στις διοικητικές αυθαιρεσίες;
Αν όχι τώρα, πότε θα πούμε με μια φωνή ότι δεν αποδεχόμαστε τον ανταγωνισμό, την ανθρωποφαγία και τον κοινωνικό κανιβαλισμό που θέλουν να μας επιβάλλουν;
Αν όχι τώρα, πότε θα μιλήσουμε για τις συνθήκες που βιώνουμε στα σχολεία μας;
Αν όχι τώρα, πότε θα βγούμε με το κεφάλι ψηλά να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους;
Αν όχι τώρα, πότε θα περάσουμε στην αντεπίθεση να καταρρίψουμε τη λασπολογία των συστημικών μέσων μαζικής ενημέρωσης;
Ζούμε στιγμές λεηλασίας…
Της ζωής μας, των μισθών ένδειας, των συντάξεων.
Με μια κυβέρνηση ανθυγιεινή για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, τις δημοκρατικές ελευθερίες.
Με χρυσοπληρωμένα ΜΜΕ της προπαγάνδας που προβάλλουν «ως κανονικότητα» τις υποκλοπές, τις μίζες, την αστυνομική βία και καταστολή, το σεξισμό και την πατριαρχία.
Ζούμε στιγμές λεηλασίας με δομική επίθεση στο δημόσιο σχολείο.
Απέναντι στην τεχνοκρατική διδακτική, παλεύει η ανάσα της τάξης.
Η συλλογική φωνή μας πρέπει να ακουστεί από την μια άκρη της Ελλάδας ως την άλλη.
Ένα ενιαίο, ενωτικό, μαζικό, αρραγές και αποφασιστικό πανεκπαιδευτικό μέτωπο ενάντια στην κυβερνητική απαξίωση .
Είναι χρέος μας να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα σε αυτούς που έχουν ρημάξει τις ζωές μας.
Είναι χρέος μας με όπλο τα χαμόγελα των μαθητών και μαθητριών μας να ντύσουμε τους δρόμους με την εκπαιδευτική και κοινωνική οργή.
Καθένας, καθεμιά με αφετηρία την απεργία στις 15 Φεβρουαρίου διαλέγει την ευθύνη και το μέτρο που έχει το μπόι του/της.
Ή δάσκαλος/α όλων των παιδιών ή σκυφτή μαριονέτα της αγοράς.
Γι `αυτό λέμε δυνατά «το μέλλον μας δεν είναι η καριέρα, είναι να ανατινάξουμε την αξιολόγηση στον αέρα»!
Αυτοί που σε διδάσκουν να πετάς δεν μπορεί να σέρνονται!
