Γιάννης Αναγνωσταράς
«Από την στιγμή που στο τέλος του μήνα που θα ενωθούν τα δυο συστήματα, όλοι θα είναι δικαιούχοι για όλα τα εμβόλια, ο πολίτης θα μπορεί να αποφασίζει τι θέλει να κάνει»
Τις τελευταίες ημέρες υπέπεσε στην αντίληψή μας το άρθρο ενός γράφοντα στη στήλη «Απόψεις» της εφημερίδας Καθημερινής με τίτλο: «Δάσκαλοι σε ανησυχίες ταξιτζή»[1]. Σε μια περιήγηση στο διαδίκτυο, προκειμένου να εξηγηθεί το μένος, εναντίον της Δ.Ο.Ε., του υποδυόμενου τον υπηρέτη της πληροφόρησης της κοινής γνώμης ανιχνεύσαμε και άλλα «διαμάντια» που έχει γράψει:
- «Οι πρόσφυγες στα νησιά εκπροσωπούν το μελό».
- «Ο Κινέζος ακτιβιστής Άι – Γουέϊ – Γουέι είναι … πιθηκόμορφος!».
- Άλλο άρθρο που αφορούσε τη συνεύρεση του Ν. Γεωργιάδη (στελέχους της Ν. Δ. ) όπου ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος αναρωτιέται… αν η ερωτική επιθυμία μπορεί να θεωρηθεί παιδεραστία!
Από τη θητεία του Τ. Θ. στον κίνδυνο που δημιουργεί στη δημόσια υγιεινή της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, δεν ξέφυγε ούτε η Δ.Ο.Ε. (Απόψεις 1/04/2021). Στο συγκεκριμένο άρθρο, Ο ζεϊμπέκος… της Καθημερινής, με ζωηρό και παιγνιώδη λόγο και πάντα προσβλητικό κοιτά με βουλιμία από τις… γρίλιες τη δράση της Δ.Ο.Ε. Επιχειρεί δε δύο στοιχεία: Να εδραιώσει αρχικά την αμφιβολία στους αναγνώστες και, με συνακόλουθο στόχο, να δημιουργήσει την απαξία απέναντι στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα και τους εκπροσώπους του.
Γιατί η θαρρετή γλώσσα του Τ. Θεοδωρόπουλου «ψέγει» τη Δ.Ο.Ε.;
1). Γιατί στην ανακοίνωσή της υπογράμμισε την έλλειψη στοιχειώδους λειτουργίας και σχεδιασμού της πολιτικής ηγεσίας του Υ.ΠΑΙ.Θ.
2). Γιατί το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. ζήτησε την αναγκαία πληροφόρηση για τα εμβόλια που θα διατεθούν στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Επειδή πολύ λαλεί ο αρθρογράφος της Καθημερινής, αν έκανε τον κόπο να ανιχνεύσει στο διαδίκτυο, θα διαφωτιζόταν ότι π.χ. στη γειτονική Σερβία, μια ασθενέστερη οικονομικά χώρα, οι εκπαιδευτικοί αλλά και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι πρώτης γραμμής ενημερώνονται από το κράτος και επιλέγουν το εμβόλιο που θα κάνουν (δυστυχώς γι΄ αυτόν η ενημέρωση και η ελευθερία επιλογής εμβολίου παρέχεται … από τη δεξιά κυβέρνηση της Σερβίας).
Ως προς την «επίπληξη», λοιπόν, του γλαφυρού κ. Θεοδωρόπουλου του αναγνωρίζουμε το δικαίωμα την επόμενη φορά που θα πάρει αντιβίωση να… πετάξει το συνοδευτικό χαρτάκι με τις οδηγίες από το κυτίο. Δεν του αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να ασελγεί απέναντι στο εκπαιδευτικό σώμα και στο Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε., το οποίο είναι εκλεγμένο, εκπροσωπεί 70.000 εκπαιδευτικούς ενώ ο αρθρογράφος εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του και τους ιδεολογικούς συνδαιτυμόνες του.
Κατανοούμε ότι η μεταμοντέρνα και μεταδημοκρατική γραφίδα του επιχειρεί να πείσει την κοινωνία ότι οι συλλογικοί αγώνες αφορούν τη σκουριά του παρελθόντος. Οι κινητοποιήσεις για την υγεία, την παιδεία, τις απολύσεις των υγειονομικών όπως του Κ. Καταραχιά φυσικά και δεν αποτελούν αλληλένδετα γεγονότα στη σκέψη του ζεϊμπέκου… της Καθημερινής.
Είναι ευδιάκριτο ότι συγκινείται από τη θεωρία του Φρίντμαν, του «γκουρού» της οικονομίας, σύμφωνα με την οποία κάθε δημόσιο αγαθό οφείλει να υπηρετεί το κέρδος. Η γκουρμέ εικόνα του κόσμου που υπηρετεί διανθίζεται, προφανώς, από λέξεις sic όπως: Εκσυγχρονισμός, επενδύσεις, ανάπτυξη, εξορθολογισμός και μεταρρυθμίσεις που με μια διαβολική σύμπτωση βυθίζουν στην ένδεια τον ρεαλιστικό κόσμο της ζωής, τους εργαζόμενους. Σε πλήρη αντίθεση, η Δ.Ο.Ε. και οι εκπαιδευτικοί από το 1922 που ιδρύθηκε η Ομοσπονδία έχουν υπηρετήσει με συγκεκριμένους αγώνες και προτάσεις τον κοινωνικό ιστό. Ενδεικτικά αναφέρονται τρία μόνο παραδείγματα από τη διαδρομή της μαχόμενης εκπαίδευσης που πιθανόν δημιουργούν δυσοσμία στην άγνοιά του:
- Στο Μεσοπόλεμο, όταν το γλωσσικό ζήτημα δίχαζε την ελληνική κοινωνία, η Δ.Ο.Ε τάχτηκε με τους Δημοτικιστές. Δηλαδή υποστήριξε τη γλώσσα του λαού, των μαθητών/τριών και των γονιών τους.
- Στήριξε όλες τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες του προηγούμενου αιώνα με κορυφαία στιγμή τη μεταρρύθμιση του Παπανδρέου – Παπανούτσου το 1964,.
- Στην περίοδο της Κατοχής και της Αντίστασης, οι δάσκαλοι πρωτοτοστάτησαν στους αγώνες για ψωμί και ελευθερία, στελέχωσαν τις αντιστασιακές οργανώσεις με κόστος, κόστος ζωής και όχι ξόδεμα μελανιού όπως ο Τ. Θ., αλλά απολύσεις, διώξεις φυλακίσεις εκτελέσεις.
Δεν ζητήθηκε, λοιπόν, η γνώμη του «πνευματικού» ανθρώπου Θεοδωρόπουλου για τη θέση της Δ.Ο.Ε. όπως δεν του ζητήθηκε όταν υπέγραφε τη δήλωση για την αναγκαιότητα του πρώτου μνημονίου στη χώρα μας μαζί με άλλους 31 ομογάλακτους. Προφανώς, φαίνεται αποτελεί … βίτσιο του ιπποκόμου του Μαξίμου να χώνει τη μύτη του παντού. Ας αποτινάξει την ενδυμασία του Υποκριτή, δηλαδή τον χιτώνα που σέρνεται στο χώμα, επιτρέποντάς του ελευθερία κινήσεων, λόγου και υποκλίσεων στην εξουσία.
Αφού δεν μελαγχολεί για τις απώλειες του παρελθόντος για τον τόπο, ας συνεισφέρει στην κατασκευή του μέλλοντος με σωφροσύνη, χωρίς θυμό και με Αιδώ!