Γιώργος Λιάμπας
Ενόσω απολαμβάνουμε την απεγνωσμένη κι απέλπιδα προσπάθεια της κ. Κεραμέως να τα βγάλει πέρα με τη χιονοστιβάδα της απεργίας-αποχής που την καταπλάκωσε, θεωρώ ότι δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο ούτε να μη συζητάμε γι’ αυτόν.
Εξηγούμαι:
Απορρίπτεται απερίφραστα και κατηγορηματικά η αξιολόγηση των σχολικών μονάδων όπως αυτή έχει πραγματοποιηθεί μέχρι τώρα διεθνώς, σύμφωνα με το πλαίσιο του ΟΟΣΑ και την παρεπόμενη περιστολή μορφωτικών κι εκπαιδευτικών δικαιωμάτων των παιδιών, την αύξηση των ποσοστών μαθητικής διαρροής, την απίσχναση του μορφωτικού περιεχομένου έναντι της καλλιέργειας δεξιοτήτων, την κατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων και της εξαρτώμενης χρηματοδότησης τους μέσω της εργαλειακής αυτονομίας τους, την απονοηματοδότηση και γραφειοκρατικοποίηση της διδακτικής και σχολικής καθημερινότητας.
Ωστόσο, ο συλλογικός αναστοχασμός της σχολικής μονάδας πάνω στο επιτελούμενο εκπαιδευτικό της έργο, με πυξίδα κι επίγνωση του κοινωνικού και ιδεολογικού αναπαραγωγικού ρόλου του σχολείου, είναι κατά τη γνώμη μου αναγκαίος κι απαραίτητος.
Θεωρώ ότι το να αναστοχαζόμαστε οι εκπαιδευτικοί, μεθοδικά κι οργανωμένα, ατομικά και συλλογικά πάνω στη δουλειά μας, βοηθάει να:
- καλλιεργείται πνεύμα συνεργασίας και συλλογικότητας,
- ανατροφοδοτείται κι ενδυναμώνεται η επιστημονική μας διάσταση,
- εντοπίζεται η ακαταλληλότητα και να αξιοποιούνται-διευρύνονται οι ρωγμές του αναλυτικού προγράμματος,
- «σπάει» ο αλλοτριωτικός χαρακτήρας της μηχανιστικής εφαρμογής διδακτικών πακέτων και της κρατικής διδακτικής,
- επινοούνται διδακτικές πρακτικές και διαδρομές που υπερβαίνουν την καλλιέργεια μόνο, ρηχών, δεξιοτήτων και συμβάλλουν στην κατανόηση και κριτική απομάγευση του κόσμου από τους μαθητές και τις μαθήτριες,
- καταδεικνύονται τα όρια κάθε λογής μεθοδολογικών προτάσεων και τα αδιέξοδα της οργάνωσης του σχολικού χρόνου,
- έρχονται στο φως επιμορφωτικές ανάγκες,
- διαπιστώνονται οι ανεπάρκειες και η αναγκαιότητα των υποδομών,
- διαμορφώνεται ένα πλαίσιο επαγγελματικής λειτουργίας το οποίο μας καθιστά επιστημονικά και κοινωνικά διαρκώς διαπορούντες και δυνάμει παρεμβαίνοντες.
Όμως, όλα τα παραπάνω θα μπορούν να ισχύουν και να υπηρετούν εν τέλει τις εκπαιδευτικές και μορφωτικές ανάγκες των μαθητών και μαθητριών μας, μόνον υπό τις εξής αναγκαίες κι απαρέγκλιτες προϋποθέσεις:
Η συλλογική αποτίμηση της δουλειάς μας να έχει ως αποκλειστικό αποδέκτη την ίδια τη σχολική μονάδα και να οργανώνεται, να υλοποιείται και να σχεδιάζονται παρεμβάσεις στη βάση των εξής τριών ερωτημάτων:
· Αν μένουν παιδιά πίσω;
· Γιατί και ποια μένουν πίσω;
· Τι πρέπει να γίνει για να μη μένουν πίσω;
