Μαρία Τσόγκα
Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για όσους παραμένουν δεμένοι από καταστάσεις… Δεν καταλαβαίνουν τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους και δειλιάζουν να κάνουν ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ…
Ας πούμε κάποια πράγματα.
Οι δάσκαλοι των δημοσίων σχολείων μέχρι εδώ έχουν δώσει μαθήματα αντίστασης σε αυτό που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως χειροτέρευση του ίδιου του σχολείου, αλλά και των εργασιακών συνθηκών που τους αφορούν.
Μόνοι οι δάσκαλοι κι απέναντι όλη η κοινωνία και η κυβέρνηση.
Η κοινωνία σε πλάνη, τα ξέρουμε όλοι.
Ο μηχανισμός προπαγάνδας εναντίον των εκπαιδευτικών έχει χρόνια δουλέψει συστηματικά.
Η κυβέρνηση και το υπουργείο με πλάνο.
Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και γιατί.
Οδηγούν τη δημόσια εκπαίδευση με χειρουργικές επεμβάσεις στη διάλυση.
Τι κάνουν όμως οι ίδιοι οι δάσκαλοι ;
Είναι γεγονός ότι η κατάσταση μετά τις εκλογές μοιάζει αδιέξοδη.
Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ επιβαρύνει την κατάσταση.
Όμως αυτά τα δύο πολιτικά αποτελέσματα δεν μπορεί να αλλάξουν τους λόγους της αντίδρασης ενός ολόκληρου κλάδου.
Δεν αλλάζει η ουσία αυτών που έρχονται.
Οι συνάδελφοι νεοδιόριστοι με το μαχαίρι στο λαιμό και την απειλή της μη μονιμοποίησης οδηγούνται στην επονομαζόμενη ατομική “αξιολόγηση” και άθελά τους στρώνουν το δρόμο για τη γενικευμένη εφαρμογή της .
Αξιολογούνται με διαδικασίες fast track με επιχειρήματα “όλοι 10 θα πάρουν”… κάν το τώρα που γυρίζει!!
Υπάρχουν περιοχές που η συμμετοχή είναι μεγάλη και άλλες που η αποχή είναι καθολική.
Άρα μιλάμε για τεράστια μάχη που δίνεται αυτή τη στιγμή στα σπλάχνα του δημόσιου σχολείου.
Η μάχη κυρίως είναι συνειδησιακή .
Πόσο θα αντέξει ο καθένας την πίεση.
Πόσο ο αξιακός του κώδικας μπορεί να λειτουργήσει ως σάκος του μποξ.
Πόσο;
Είναι όμως και μάχη γνώσης και κατανόησης όλης αυτής της διαδικασίας.
Γνωρίζουν όλοι και έχουν κατανοήσει σε βάθος τι έχει να γίνει και που θα οδηγήσει η ατομική αξιολόγηση;
Έχουν καταλάβει το πλαίσιο στο οποίο θα πρέπει να διδάσκουν και να εργάζονται;
Έχουν σκεφτεί τη ματαιότητα της ατελείωτης γραφειοκρατίας την οποία θα επωμιστούν;
Έχουν αντιληφθεί ότι πρόκειται για μια ατέρμονη διαδικασία οι φάσεις της οποίας είναι πολλαπλές κι επαναλαμβανόμενες;
Το ότι έγινε η πρώτη φάση και κάποιος δέχτηκε το σύμβουλο/αξιολογητή δε σημαίνει ότι αυτόματα έχει ξεμπερδέψει , στην περίπτωση μάλιστα που πάρει μετάθεση ή απόσπαση για άλλη περιφέρεια η φάση αυτή καν δεν ισχύει!!
Έχουμε κάτσει να αναλογιστούμε τα ταβάνια που πέφτουν στα κεφάλια των μαθητών μας και στα δικά μας;
Τις αναχρονιστικές υποδομές, που είναι συχνά επικίνδυνες και καταλήγουν παγίδες θανάτου …
Αλλά είναι ξεπερασμένο να μιλάμε για αυτά… γινόμαστε γραφικοί !!
Γραφικοί και γκρινιάρηδες αν πούμε και για το μισθολόγιο μας, για τα κομμένα δώρα…
Κουραστικοί και εμμονικοί αν ζητάμε να έχουν όλα τα σχολεία ειδικότητες και προσωπικό ασφαλείας έστω, ώστε κανένας εκπαιδευτικός να μην είναι μόνος του σε σχολείο, γιατί κι οι εκπαιδευτικοί άνθρωποι είναι…
Αν πούμε για τα όρια εργασίας και το πώς είναι δυνατόν να είμαστε 60…67 χρόνων στις τάξεις ,θα μας πούνε υπάρχουν και δυσκολότερες δουλειές …ναι, αλλά εμείς μιλάμε τώρα για τη δική μας.
Τελικά, ούτε τα χιλιάδες μεταπτυχιακά που αγωνίστηκαν και απέκτησαν οι δάσκαλοι ούτε τα χιλιάδες σεμινάρια ούτε οι τρεις ξένες γλώσσες και η γνώση στους υπολογιστές φτάνουν στην κοινωνία και το υπουργείο για να αποδεχτεί πως είμαστε ένας μορφωμένος με αυξημένα προσόντα κλάδος.
Θα πει κανείς ,εδώ δεν έφταναν τα 15 χρόνια που είναι κάποιος αναπληρωτής και γυρίζει τη χώρα με μια βαλίτσα στο χέρι…
Κανείς δε λέει ότι δεν υπάρχουν περιπτώσεις που άτομα με σοβαρά προβλήματα κυρίως ψυχικής υγείας ,τα οποία έχουν βρεθεί στο σχολείο …και κακώς έχουν βρεθεί.
Η ατομική αξιολόγηση δε γίνεται για αυτούς τους συναδέλφους.
Για αυτούς έπρεπε να υπάρχει πρόνοια και να λειτουργεί σωστά η ψυχιατρική εκτίμηση πριν επιλεγεί κάποιος για την τάξη.
Υπάρχουν τόσα γραφεία που μπορεί να απασχοληθούν.
Η ατομική αξιολόγηση γίνεται για άλλους σκοπούς.
Γίνεται για να περάσει η κατηγοριοποίηση των σχολείων.
Είναι το πρώτο βήμα.
Όταν θα είσαι φοβισμένος δε θα μπορείς πια να λες όχι στη διάλυση.
Χρόνια εφαρμόστηκε το διαιρεί και βασίλευε.
Δεκάδες υποκατηγορίες εκπαιδευτικών εμφανίστηκαν.
Δεκάδες σύλλογοι αναπληρωτών γεννήθηκαν.
Διαιρέθηκε το σώμα.
Μένει να διαιρεθεί και η ψυχή.
