της Χαρούλας Χαλαστάνη, μέλους της Α΄ ΕΛΜΕ Κυκλάδων
Έψαχνα καιρό να βρω γιατί εκείνη η Παρασκευή του Μαρτίου που μπήκαμε στο Υπουργείο Παιδείας ύστερα από μια μεγάλη διαδήλωση και κάναμε την πρώτη, μετά από καιρό, μαζική συνέλευση έμεινε έντονη στη μνήμη μου. Πέρα από τους προφανείς λόγους, νομίζω ήταν η πρώτη φορά, μετά από καιρό που νιώσαμε όλοι ότι ήμασταν μια ενότητα που είδε τι είναι η αναπλήρωση, το δοκίμασε μια χρονιά, το δοκίμασε και άλλη χρονιά να σιγουρευτεί ότι το σιχαίνεται και άλλη μια και άλλη μια και αποφάσισε ότι είναι κάτι που πρέπει να σταματήσει να υπάρχει σ αυτό τον πλανήτη. Ε, ο μόνος τρόπος για να “παραχαράξουμε” την αναπλήρωση είναι να αγωνιστούμε όλοι μαζί. Μα πραγματικά είμαστε τόσοι πολλοί και άλλοι τόσοι οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί που μας στηρίζουν. Τι άλλο θελουμε;
Οι σκέψεις που κάνεις κάθε χρόνο σαν αναπληρωτής όταν αφήνεις τους μαθητές σου είναι ότι το Σεπτέμβρη που θα επιστρέψουν στο σχολείο θα πουν “πάει κι αυτος” και θα είσαι άλλος ένας από τη λίστα των “αναπληρωτών” που χάνονται στη μαύρη τρύπα. Αλλά πέρα από το ότι θα αισθανθούν ότι τους πούλησες κι εσύ με βασανίζει περισσότερο η ιδέα ότι θα σκεφτούν πόσο πουλημένη μπορεί να είσαι (ή απελπισμένη ίσως;) που δέχεσαι να αλλάζεις ζωή κάθε χρόνο για να κάνεις απλά μια δουλειά. Ε και όντως μια ανωμαλία την έχουμε όσοι συνεχίζουμε αυτό το συνεχές πέρα δώθε και ξέρουμε καλά ποια είναι αυτή, η αγάπη που έχουμε για το σχολείο και για αυτούς τους σατανάδες που μας τρελαίνουν και μας ξετρελαίνουν μέσα στην ίδια διδακτική ώρα.
Και ήρθε το υπουργείο και μας είπε ότι δεν το νοιάζει που γύρισες πολλά σχολεία, ήρθες κοντά με τόσους διαφορετικούς μαθητές και βρήκες μέσα από αυτούς τον τρόπο να τους διδάξεις και να κάνεις τόσα πράγματα μαζί τους παρ’ όλες τις τρικλοποδιές που σου έβαζε το ίδιο. Όχι… Δεν το νοιάζει. Χαρτιά έχεις; Προσόντα δώσε μου να σε σιγουρέψω σε ένα σχολείο όπου θα μπορείς να έχεις τους ίδιους μαθητές κάθε χρόνο, θα τους γνωρίσεις επιτέλους καλύτερα και θα κάνεις πιο σωστή δουλειά. Μα γλυκό μου (λέμε τώρα) υπουργείο, έχω και τα προσόντα που απαιτείς αλλά πώς γίνεται να καθορίζουν το ότι σε μένα θα πέσει η ρουλέτα; Μήπως τα προσόντα που μου ζητάς είναι δική σου ευθύνη να μου τα παρέχεις και είναι λίγο άσχετα με το αν θα δουλέψω αλλά μπορούν σίγουρα να με βοηθήσουν αρκετά στη δουλειά μου;
Πέφτουμε κάθε χρόνο σε ένα φαύλο κύκλο ανταλλαγής προσλήψεων, μήπως επιτέλους πρέπει να αρχίζεις να αποδέχεσαι ότι σχολείο με εννιάμηνες συμβάσεις δε γίνεται; Στο ‘πα όταν αρνήθηκα την αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων, στο ‘πα όταν αρνήθηκα την αξιολόγηση, στο ‘πα όταν αρνήθηκα το νόμο για τις νέες δομές υποστήριξης, στο ‘πα όταν διεκδίκησα τις άδειες μητρότητας για τις αναπληρώτριες, στο φωνάξαμε όλοι μαζί με συνθήματα και νταούλια και στο ξαναλέω… Το σχολείο για να λειτουργήσει σωστά χρειάζεται πάνω από όλα μόνιμο προσωπικό. Μας έστειλες τα ΜΑΤ να μας εξηγήσουν με τον τρόπο τους τις δικές σου απόψεις. Δε μας πείσανε και πολύ. Στο ‘πα και στο ξαναλέω, λοιπόν, ότι οι μαζικοί μόνιμοι διορισμοί είναι η αρχή και η βάση για να χτίσεις το σχολείο που φαντάζομαι ότι ονειρεύεσαι όπως κι εγώ. Άκου και τους εκπαιδευτικούς που είναι κάθε μέρα εκεί μέσα τελοσπάντων. Άλλωστε, υποθέτω, ότι το ίδιο θέλουμε και οι δυο. Ένα σχολείο ανοιχτό σε όλους…. Εγώ σίγουρα, εσύ;
