Οι αλχημείες της υπουργού παιδείας με την εξ αποστάσεως εκπαίδευση

Ντίνος Παντελίδης

Δημοσιεύτηκε από το πολιτικό γραφείο της κ. Κεραμέως μια ανακοίνωση σχετικά με τις δράσεις του υπουργείου και την εξ αποστάσεως τη δύσκολη αυτή περίοδο της υγειονομικής κρίσης. Σύμφωνα με την ίδια στόχος δικός της και των υπηρεσιών του υπουργείου ήταν να διατηρήσουν ενεργή την εκπαιδευτική διαδικασία για μαθητές, σπουδαστές και φοιτητές στις έκτακτες συνθήκες που βιώνει η χώρα και, παράλληλα, να αξιοποιήσουν τη δυνατότητα για περαιτέρω καλλιέργεια και εμβάθυνση των ψηφιακών δεξιοτήτων ολόκληρης της εκπαιδευτικής κοινότητας. Για να γίνουν πειστικά όσα αναφέρει στο -μάλλον προπαγανδιστικό- κείμενό της χρησιμοποιεί μια σειρά αριθμούς. Δηλώνει μάλιστα ότι είναι  «ευπρόσδεκτα τα σχόλιά» μας.

Προκύπτει λοιπόν αρχικά η ανάγκη μιας σειράς ερωτήσεων:

  • Tα στοιχεία αυτά τα ανακοινώνει γιατί θεωρεί ότι το υπουργείο πέτυχε τους στόχους του; Είναι δηλαδή ένα είδος δημόσιας αυτοαξιολόγησης;
  • Θεωρεί ότι τα συμπεράσματα από τους συγκεκριμένους αριθμούς είναι απόλυτα κι ότι δεν υπάρχουν διαφορετικές αναγνώσεις των ίδιων αριθμών;
  • Νομίζει ότι δεν καταλαβαίνει η ελληνική κοινωνία πως πίσω από τα φαινομενικά μεγάλα νούμερα κρύβεται η πικρή αλήθεια δηλαδή η φτώχεια και ο αποκλεισμός πολλών παιδιών;

Για να τα ξαναδιαβάσουμε λοιπόν ορισμένα από αυτά:

Στη σύγχρονη εκπαίδευση

– 643.871 συμμετοχές μαθητών σε ψηφιακές τάξεις καθημερινά,
–  262.704 ψηφιακές τάξεις έχουν δημιουργηθεί αθροιστικά

– 17.428.668 λεπτά μαθημάτων σύγχρονης τηλεκπαίδευσης.

17.428.668 λεπτά (!!!) μαθημάτων : 60 λεπτά την ώρα μαζί με τις καθυστερήσεις για σύνδεση = 290.478 ώρες μαθημάτων.

Κ. Κεραμέως αν τα υπολογίζατε σε δευτερόλεπτα θα φαίνονταν ακόμη περισσότερα !

643.871 συμμετοχές μαθητών σε ψηφιακές τάξεις καθημερινά : 262.704 ψηφιακές τάξεις = περίπου 3 είσοδοι ανά ψηφιακή τάξη!!!

Μας λέτε λοιπόν πως το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι σε κάθε ψηφιακή τάξη έχουμε 3 εισόδους την ημέρα αλλά δεν γνωρίζουμε αν είναι 3 διαφορετικά παιδιά ή το ίδιο παιδί 3 φορές ή κάποιος άλλος πιθανός συνδυασμός;

Στην ασύγχρονη εκπαίδευση:
– Συμμετοχή μαθητών στις πλατφόρμες e-class: 668.420 / e-me: 357.913, = 1.026.333 παιδιά
: 7 πλατφόρμες διαφορετικών μαθημάτων κάθε παιδί = 146.619 παιδιά.

Ερώτημα: ποιος άραγε από τους δύο αριθμούς είναι ο αληθινός γιατί στα σχολεία πολλά παιδιά είναι σε 7 πλατφόρμες όσες δηλ. οι ειδικότητες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ασχολούνται κιόλας.

Στην εκπαιδευτική τηλεόραση:
– Σταθερά υψηλή η τηλεθέαση ….. πάνω από 35%, με περισσότερους από 85.000 τηλεθεατές.

Φυσικά στους αριθμούς αυτούς α) συμπεριλαμβάνονται γονείς, παππούδες και γιαγιάδες και φυσικά αυτό είναι κάτι θετικό, β) δε γνωρίζουμε αν κάποιο παιδί παρακολούθησε από την αρχή ως το τέλος το πρόγραμμα, γ) δε γνωρίζουμε αν υπήρχε μόνο η φυσική του παρουσία επειδή το υποχρέωσαν οι δικοί του και το μυαλό του φτερούγιζε σε πιο ενδιαφέροντα πράγματα.

Οι αριθμοί στην υπηρεσία της αυτοπροβολής …

Η υπουργός και το επιτελείο της επιχειρούν με κάποιους αριθμούς να ωραιοποιήσουν μια κατάσταση γιατί ενστερνίζονται τη διαχρονικό ιδεολόγημα του κυρίαρχου λόγου ότι «οι αριθμοί λένε τα πάντα και την αλήθεια» που αποτελεί και τη δογματική άποψη περί της αντικειμενικής και ουδέτερης γνώσης. Πίσω από αυτόν τον δογματισμό στοιχίζονται όλα τα συστήματα μέτρησης και αξιολόγησης της ανθρώπινης δράσης και να κατατάσσουν ανθρώπους και ιδέες. Είναι η «ιδεολογία της απαραβίαστης βεβαιότητας» που λειτουργεί με άδηλο τρόπο κατασκευάζοντας αφηγήσεις που θεωρούν τα μαθηματικά «τέλεια, καθαρά και καθολικά εργαλεία με την έννοια ότι η αλήθεια μιας μαθηματικής δήλωσης δεν επηρεάζεται από κανένα κοινωνικό, πολιτικό ή ιδεολογικό συμφέρον ή κίνητρο», επομένως αξιόπιστα, άρα μπορούν να εφαρμόζονται και να μαθηματικοποιούν κάθε είδους πρόβλημα και πτυχή της πραγματικότητας (Borba & Skovsmose, 1997, Χρονάκη, 2014)[1].

Μια αντιεπιστημονική άποψη που δέχτηκε την έντονη κριτική της κριτικής μαθηματικής εκπαίδευσης και διδασκαλίας η οποία με τη σειρά της θέτει ερωτήματα για τη μαθηματική κατανόηση επικεντρώνοντας σε περισσότερο ανθρώπινους, ταξικούς, πολιτισμικούς και ιστορικούς παράγοντες. Οι κριτικοί μαθηματικοί αμφισβητώντας την κυρίαρχη άποψη τονίζουν ότι τα μαθηματικά αποτελούν ανθρώπινο δημιούργημα κι εξαρτάται από το ποιος τα κατασκευάζει, ποιος τα χρησιμοποιεί και ποιο πολιτικό σκοπό εξυπηρετούν.

Η κ. Κεραμέως και το επιτελείο της γνωρίζουν ότι οι αριθμοί (όπως και οι έννοιες) νοηματοδοτούνται από όποιον/όποια τους χρησιμοποιεί γι’ αυτό τους χρησιμοποιούν. Και στην περίπτωσή τους εκφράζουν τον κυρίαρχο λόγο γιατί αναφέρονται αόριστα στα πόσα παιδιά κι όχι σε ποια παιδιά ή ποιο είναι το περιεχόμενο αυτών των θεματικών που ασχολούνται τα παιδιά. Πολύ περισσότερο, αυτοί οι αριθμοί δεν «αντιπροσωπεύουν» τις ανάγκες όλων ανεξαιρέτως των παιδιών ούτε φυσικά μια παιδαγωγική που στο επίκεντρό της βρίσκεται η κριτική συνειδητοποίηση του παιδιού απαλλαγμένη από μεταφυσικές και αντιεπιστημονικές δοξασίες. Αντίθετα, αντιπροσωπεύουν τη βαθιά νεοφιλελεύθερη αντίληψη του «όσα έχουν κι όσα μπορούν» κι ό,τι κερδίσω από αυτήν την υπόθεση.

… και η πραγματικότητα που ζούμε

Το παράδοξο ή καλύτερα η αντίφαση στην περίπτωση της ανακοίνωσής τους είναι ότι όντως: Τα μαθηματικά της υπουργού μας λένε τα πάντα. Είναι οι διαφορετικές αναγνώσεις που αναφέραμε:

  1. Αποδέχονται λοιπόν τον ταξικό ρόλο της εκπαίδευσης γιατί δεν γίνεται καμία αναφορά στο ποια παιδιά ΜΠΟΡΟΥΝ να συμμετάσχουν στην εξ αποστάσεως. Ποιων παιδιών οι γονείς έχουν τους υλικούς όρους να παρέχουν στα παιδιά τους κατάλληλη συσκευή Η/Υ ή laptop και σύνδεση σε σταθερό δίκτυο, αλλά και πόσοι δεν γνωρίζουν «πώς» να το κάνουν αυτό. Λείπει δηλαδή αυτό που θα λέγαμε το «ποιοτικό» μέρος των αριθμών απέναντι στο ποσοτικό που παραθέτουν. Η υποχρέωση να φροντίσει το υπουργείο να μάθει πόσα παιδιά χρειάζονται τον κατάλληλο εξοπλισμό και να προμηθεύσει σε όλα τα παιδιά το απαραίτητο υλικό δεν καταγράφεται στους αριθμούς που μας παραθέτουν. Για τους εκπαιδευτικούς ο αριθμός των παιδιών είναι γνωστός, όμως δε θέλησε το υπουργείο να τους μάθει. Στα παραπάνω προφανώς δεν αναφέρομαι σε κινητό τηλέφωνο επειδή ελπίζω -με μικρή όμως βεβαιότητα – ότι συμφωνούμε πως η υγεία των παιδιών και η προστασία τους από την Ηλεκτρο-Μαγνητική ακτινοβολία προέχει της εξ αποστάσεως και προτρέπουμε τους γονείς των παιδιών να αποφεύγουν το κινητό τηλέφωνο.

Αδιάψευστος μάρτυρας της αδυναμίας των οικογενειών τους είναι η ελληνική στατιστική αρχή (ΕΛΣΤΑΤ). Στην ανακοίνωσή της για τους δείκτες που αφορούν (α) στην υλική στέρηση και (β) στις συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού του έτους 2018, με περίοδο αναφοράς εισοδήματος το έτος 2017 καταγράφει τα εξής:

Πίνακας 13

Οικονομική δυνατότητα των νοικοκυριών να διαθέτουν βασικά μη χρηματικά αγαθά με διάκριση σε φτωχά και μη φτωχά νοικοκυριά: 2018

%

Αγαθά:

Νοικοκυριά

Σύνολο

Φτωχά

Μη φτωχά

Έγχρωμη τηλεόραση

0,5

0,9

0,4

Σταθερό τηλέφωνο

0,5

1,3

0,3

Προσωπικό ηλεκτρονικό υπολογιστή

4,4

11,6

2,9

Είναι φανερό πως ένα μεγάλο ποσοστό του μαθητικού πληθυσμού δεν έχει τη δυνατότητα να συμμετάσχει στην εξ αποστάσεως επειδή λόγω φτώχειας δεν διαθέτει τον απαραίτητο ηλεκτρονικό υπολογιστή. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις δε διαθέτουν οι οικογένειες των παιδιών ούτε καν έγχρωμη τηλεόραση ή σταθερό τηλέφωνο. Τα υψηλά επίπεδα φτώχειας λόγω της κοινωνικής καταστροφής που επήλθε με την καπιταλιστική κρίση του 2008 και την επιβολή τεσσάρων μνημονίων παραμένουν, αποκλείοντας χιλιάδες παιδιά από την πρόσβαση στην εξ αποστάσεως.

Πίνακας 14

Οικονομική δυνατότητα ατόμων ηλικίας 16 ετών και άνω να καλύψουν βασικές ανάγκες με διάκριση σε φτωχό και μη φτωχό πληθυσμό: 2018

%

Βασικές ανάγκες ή κοινωνικές δραστηριότητες

Πληθυσμός

Σύνολο

Φτωχός

Μη φτωχός

Σύνδεση στο διαδίκτυο για προσωπική χρήση στο σπίτι

Ναι

75,8

71,3

76,8

Όχι, δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα

5,1

14,7

3,0

Όχι, άλλοι λόγοι

19,1

13,9

20,2

Η αδυναμία να ανταποκριθούν οι οικογένειες στο υψηλό κόστος για σύνδεση στο διαδίκτυο επιδεινώνει την κατάσταση και χρωματίζει με τα ποιο μελανά χρώματα τον κοινωνικό αποκλεισμό. Εάν μάλιστα συμπεριλαμβάναμε σ’ αυτά τα ποσοστά και τα χιλιάδες προσφυγόπουλα των στρατοπέδων συγκέντρωσης σε όλη τη χώρα ή τα χιλιάδες παιδιά των Ρομά που δεν έχουν γραφτεί σε σχολεία ή που έχουν εγκαταλείψει τα σχολεία ή τα παιδιά που εγκατέλειψαν το λύκειο για να βιοποριστούν τα ποσοστά θα ήταν τραγικά!

Είναι κι αυτοί αριθμοί κ. Κεραμέως και μάλιστα αριθμοί που τείνουν να φανερώσουν την κοινωνική πραγματικότητα απέναντι στους προπαγανδιστικούς λόγους προβολής κυβερνητικού έργου και τους λόγους αυτοπροβολής σας .

  1. Χρησιμοποιούν τους αριθμούς με απόλυτο τρόπο ανεξάρτητα δηλαδή με το πόσα παιδιά έχουν εγγραφεί στις πλατφόρμες από το πόσα παιδιά έχουν συνεχή παρακολούθηση και ανταπόκριση και πόσα ολοκληρώνουν τις εργασίες τους. Προτάσσουν μια τεχνοκρατική αντίληψη για την παιδεία (η σπουδαιότητα της πλατφόρμας, η αγιοποίηση του εργαλείου, η γνώση της τεχνολογίας αδιαφορώντας για τις χιλιάδες χαμένες ανθρωποώρες), υποβαθμίζοντας μια ανθρωπιστική προσέγγιση που να εκφράζεται μέσα από τη σύνδεση του παιδιού με το κοινωνικό περιβάλλον ιδιαίτερα στις μέρες μας που το κυρίαρχο είναι η αξία της ζωής, η προστασία της και η κοινωνική αλληλεγγύη. Καλλιεργείται ένας ακόμη κοινωνικοταξικός διαχωρισμός: Ο τεχνολογικά εξοπλισμένος καλός μαθητής απέναντι στην χωρίς τεχνολογική γνώση και εξοπλισμό μαθήτρια. Αλήθεια πώς θα ποσοτικοποιούσανε οι συνεργάτες της κ. Κεραμέως στο υπουργείο αυτόν τον διαχωρισμό;
  2. Από τις ενημερώσεις από τους συντονιστές εκπαίδευσης τις συνεχείς εγκυκλίους υπάρχει βροντώδης απουσία των παιδαγωγικών αρχών, των διδακτικών μεθόδων, η γενικότερη δηλαδή εκπαιδευτική οπτική. Οι ατελείωτες ώρες συσκέψεων αφορούσαν φυσικά τα συνεχή και ανίκητα προβλήματα με τις πλατφόρμες που αντιστέκονταν σθεναρά, την τεχνογνωσία των λογισμικών, τον εξοπλισμό και κυρίως την ενημέρωση για τις υπουργικές εγκυκλίους. Οι συναντήσεις με τους/τις συναδέλφους/ισσες φυσικό ήταν να έχουν ως πρώτο λόγο τα εμπόδια που υπήρξανε στην επικοινωνία με τα παιδιά, το ξεπέρασμα των προβλημάτων σύνδεσης μαθητών εκπαιδευτικών, τα παιδιά που δεν είχαν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν. Σοβαρά ζητήματα που αφορούν σχέσεις και οι σχέσεις με τα παιδιά μας δε χωράνε στο φορμαλισμό των αριθμών.
  3. Η «εμπειρία» της ασύγχρονης των e-me και των e-class δείχνει με τον πλέον εμφανή τρόπο την απόλυτη διάσπαση της γνώσης σε «εκπαιδευτικά αντικείμενα». Κάθε κυψέλη ανήκει και ελέγχεται από τον/την ιδοκτήτη/τρια-εκπαιδευτικό. Αυτός ή αυτή θα βάλει την ύλη στο «αντικείμενό» του/της και στη συνέχεια σε μια μοναχική διαδικασία κάθε παιδί θα περιηγείται κυψέλες ώστε να συνενώσει διάσπαρτα «εκπαιδευτικά αντικείμενα» να τα συνθέσει με ατομική του ευθύνη και να τα κάνει γνώση! Καμιά πρόβλεψη, καμιά δυνατότητα συνδιαμόρφωσης της θεματολογίας από συνεργαζόμενους εκπαιδευτικούς! Τα ίδια και στην σύγχρονη.
  4. Αλήθεια, τι ακριβώς συμβαίνει με τα αλλόγλωσσα παιδιά; Πώς οι  πλατφόρμες e-class / e-me αλλά και η σύγχρονη εκπαίδευση βοηθάνε τα παιδιά στην αλληλεπίδρασή τους στη κατανόηση και μάθηση της ελληνικής γλώσσας; Γιατί προφανώς η γλώσσα δεν είναι κάτι που με το mail θα διδάξει ο εκπαιδευτικός στα παιδιά αλλά είναι η αλληλεπίδραση των ίδιων των παιδιών, το παιχνίδι και η συνεργασία τους που θα βοηθήσει το παιδί και φυσικά ο εκπαιδευτικός ο οποίος αυτή τη γνώση θα βοηθήσει το παιδί να τη συστηματοποιήσει.
  5. Η «γνώση» στην εξ αποστάσεως περιορίζεται στην αποστήθιση “νεκρών γεγονότων” (McLaren) όπως είναι για παράδειγμα μια άσκηση πρόσθεσης με κρατούμενο στην τηλεόραση όπου ο δάσκαλος ή η δασκάλα ρωτάει, εξηγεί και απαντάει η ίδια ή μια σελίδα με τις τέσσερις πράξεις στο mail που πρέπει να λύσει πολλές φορές χωρίς δυνατότητα ανατροφοδότησης (ως επανάληψη φυσικά γιατί αυτά τα έχει διδαχτεί άρα τα ξέρει κι απλά τα επαναλαμβάνει για μην τα ξεχάσει!!!) ή μια δασκαλοκεντρική διδασκαλία στο webex όπου δεν υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ των μαθητών κατασκευή της γνώσης από τους/τις ίδιους/ες αλλά μια απόλυτη μετωπική διδασκαλία χωρίς ανατροφοδότηση όπου οι εκπαιδευτικοί μετατρέπονται σε κατασκευαστές ή εκτελεστές προκατασκευασμένων προγραμμάτων και διεκπεραιωτές. Έτσι τα παιδιά οδηγούνται σε προκαθορισμένους εκπαιδευτικούς στόχους χωρίς δυνατότητα συνεργασίας, ανακάλυψης, κριτικής στάσης, ομαδικής-συνεργατικής ανατροφοδότησης. Κυρίαρχα γίνονται το μέσο, το εκπαιδευτικό υλικό και βέβαια κυρίαρχος ο εκπαιδευτικός.
  6. Η εξ αποστάσεως δεν έχει στο DΝΑ της την έρευνα και την κατασκευή της γνώσης από τα ίδια τα υποκείμενα, τα παιδιά. Όταν απουσιάζει το ζωντανό μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αυτό που το διαμεσολαβεί στη συγκρότηση της γνώσης και ταυτότητας, η τάξη, η ομάδα των συνομηλίκων, η συνεργασία και η αλληλοβοήθεια μεταξύ τους τότε δεν υπηρετείται σε καμία πλευρά της η κριτική εκπαίδευση και δεν απελευθερώνονται οι δυνάμεις του παιδιού για να δημιουργήσει. Επιβάλλει φόρμες με εργοστασιακή αντίληψη της εκπαίδευσης σε μονότονα επαναλαμβανόμενες λύσεις ασκήσεων και επαναλήψεις εμπέδωσης μιας φόρμας. Οδηγεί τα παιδιά σε φορμαλιστικό τρόπο σκέψης για τη λύση καθημερινών προβληματικών καταστάσεων κι έναν κοινωνικό κομφορμισμό όπου γνώση είναι η αναμφισβήτητη θέαση των κοινωνικών και πολιτισμικών μοντέλων, είναι η μονοδιάστατη άποψη του βιβλίου, της ύλης, του εκπαιδευτικού.
  7. Μας είναι γνωστή η συζήτηση που άνοιξε σε όλη την υφήλιο σχετικά με την αναγκαιότητα ή μη της εξ αποστάσεως, τα πρώτα εμπειρικά αποτελέσματα από την εφαρμογή της, η δυνατότητα να ανταποκριθούν οι πλατφόρμες, τα λογισμικά προγράμματα και οι εφαρμογές στις προτάσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας. Και φυσικά μας ενδιαφέρει. Όπως μας είναι γνωστή η συζήτηση για ευκαιρίες για business us usually για τους εμπόρους της γνώσης και σχεδιασμούς σκέψεις τεχνοκρατών του είδους για σταδιακή αντικατάσταση του «παραδοσιακού» σχολείου όπως αναφέρεται από τους ίδιους επιχειρηματικούς κύκλους. Οι σχετικές έρευνες έχουν γίνει και οι «προετοιμασίες» άρχισαν. Και φυσικά προετοιμαζόμαστε κι εμείς να τους αντιμετωπίσουμε.

C:\Users\Xrysanthi\AppData\Local\Microsoft\Windows\Temporary Internet Files\Content.Word\HolonIQ-Digitisation.pngΩς τομέας, η ψηφιακή εκπαίδευση είναι υποχρηματοδοτημένη με λιγότερο από το 3% των συνολικών δαπανών που διατίθενται.  Το 2018, παγκόσμια στην εκπαίδευση ξοδεύτηκαν 142 δισ. δολάρια σε ψηφιακό εξοπλισμό. Αν και αυτό προβλέπεται να αυξηθεί στα 342 δις. δολάρια έως το 2025, εξακολουθεί να είναι λιγότερο από το 5% των συνολικών δαπανών.[2] (Πηγή: HolonIQ)

Να τα παρατήσουμε; Να μην κάνουμε τίποτε;

Προφανώς δε λέμε αυτό! Και κυρίως, δεν κάνουμε αυτό. Και αυτό έχει αποδειχτεί από την πρώτη μέρα που κλείσανε τα σχολεία όταν ξεκίνησε η πρώτη προσπάθεια επικοινωνίας με τα παιδιά πριν ακόμη μας καλέσει το υπουργείο.

Πρώτα λέμε ή μάλλον απαιτούμε όλα τα παιδιά κι όλοι/ες οι εκπαιδευτικοί (κι όταν λέμε όλα κι όλοι/ες εννοούμε όλα, όλοι/ες) να αποκτήσουν τον απαραίτητο εξοπλισμό και ελεύθερη πρόσβαση στο internet, απολύτως δωρεάν. Το κόστος να το χρεωθεί το υπουργείο ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που χρεώνεται το βιβλίο. Εκπαίδευση από την τσέπη των γονέων, ιδιαίτερα σε καιρούς τρομακτικής ύφεσης και ανεργίας, δεν νοείται.

Καμία σκέψη για μονιμοποίηση της εξ αποστάσεως σε «ειδικές» όπως άρχισε να ακούγεται περιπτώσεις π.χ. απομακρυσμένες περιοχές. Το δημόσιο να αναλάβει το κόστος διαμονής, σίτισης, μετακίνησης των εκπαιδευτικών σε αυτές τις περιοχές είναι η απάντηση σε όποιο ερώτημα κι αν τίθεται για πιθανές δυσκολίες τοποθέτησης εκπαιδευτικού. Ούτε φυσικά σε ειδικές περιόδους (π.χ. καλοκαίρι) υπό μορφή δημιουργικών δραστηριοτήτων κλπ. Ο κόσμος των παιδιών δεν είναι οι οθόνες των υπολογιστών.

Αξιοποίηση της εξ αποστάσεως σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης σαν αυτή που ζούμε και σε περιπτώσεις δυσμενών καιρικών συνθηκών και αποκλεισμούς περιοχών. Προϋποθέσεις είναι: α) να δημιουργηθεί δημόσια πλατφόρμα τηλεπικοινωνίας με διαφορετικά χαρακτηριστικά από τις υπάρχουσες (webex, zoom, κλπ) όπου η διάδραση ανάμεσα στους μαθητές/τριες και η δημιουργία ομάδων συνεργασίας θα μπορούν να συμβαίνουν κάθε στιγμή β) δημιουργία ελεύθερου λογισμικού από την εκπαιδευτική κοινότητα με βάση τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών και της αρχές της κριτικής παιδαγωγικής

Μέσα στην υγειονομική κρίση θα σταθούμε δίπλα στους μαθητές και τις μαθήτριές μας. Όχι κατ’ ανάγκη με τις πλατφόρμες ή τα λογισμικά του υπουργείου αλλά με ό,τι εμείς θεωρούμε προσφορότερο μέσο για κάθε παιδί, σε κάθε τόπο, με κάθε τρόπο. Όχι γιατί μας το επιβάλλει η υπουργός αλλά γιατί το θεωρούμε κοινωνική μας ευθύνη, ταξικό καθήκον να στεκόμαστε στο πλάι των μαθητών μας ιδιαίτερα όταν οι στιγμές είναι κρίσιμες, να δείχνουμε την αλληλεγγύη μας στις οικογένειες που δοκιμάζονται από τις κυβερνητικές πολιτικές και την ασυδοσία των εργοδοτών. Έτσι κι αλλιώς την επόμενη μέρα (με οικονομική ύφεση 10% και ανεργία που εκτιμάται ότι θα ξεπεράσει το 25%) όταν η κυβέρνηση επιχειρήσει να επιβάλλει ένα νέο μνημόνιο για να πληρώσουμε πάλι εμείς την κρίση, τότε με αυτούς τους γονείς θα βρεθούμε στην ίδια πλευρά του αγώνα.

Ο αγώνας μας για τα μορφωτικά δικαιώματα (των όλων, των ίσων, των διαφορετικών) συνεχίζεται

  1. Χρονάκη A. (2014). Η Κριτική της Ηγεμονίας μιας ‘Ιδεολογίας Βεβαιότητας’ στα Μαθηματικά και στη Μαθηματική Εκπαίδευση. Υλικό. Πρακτικά Συνεδρίου, 106 http://ltee.aegean.gr/sekpy/2014/files/proceedings2014.pdf

  2. https://www.holoniq.com/edtech/10-charts-that-explain-the-global-education-technology-market/