Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος

Τα κατάφερες γιέ μου

Μάγδα Φύσσα

Η καταδίκη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής για τη διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης αποτελεί μια ιστορική νίκη του λαϊκού κινήματος και των αντιφασιστικών του αγώνων. Η λαοθάλασσα που πλημμύρισε τη Λ. Αλεξάνδρας και όλους τους δρόμους γύρω από το Εφετείο, με τη μαζική συμμετοχή της νεολαίας να δίνει τον τόνο, αποδεικνύει ότι η Χρυσή Αυγή, πολύ πριν χαρακτηριστεί εγκληματική οργάνωση μέσα στο δικαστήριο, είχε καταδικαστεί στο δρόμο και την κοινωνία.

Απομένει να δούμε εάν η απονομή των ποινών θα κινηθεί στο ίδιο πλαίσιο ώστε οι αρχηγοί της ναζιστικής οργάνωσης να οδηγηθούν στη φυλακή για τα εγκλήματά τους.

Η θυσία του Παύλου δεν πήγε χαμένη. Ο Παύλος, αντιφασίστας, μουσικός και εργάτης στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, στοχοποιημένος από τους φασίστες, δεν έτρεξε σαν κυνηγημένος. Στάθηκε όρθιος και πάλεψε, μόνος, απέναντι σε μαχαιροβγάλτες και ροπαλοφόρους. Με τις αστυνομικές δυνάμεις να παρακολουθούν τη δολοφονία του αμέτοχες και άπραγες. Από εκείνη τη στιγμή, ο Παύλος έγινε αδερφός μας και η Μάγδα η μάνα όλων μας. Από εκείνη τη στιγμή, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τη ναζιστική οργάνωση.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ., ο σημερινός πρωθυπουργός αλλά και ο τέως πρωθυπουργός Α. Σαμαράς ισχυρίζονται ότι στο κόμμα τους και την αποφασιστικότητά του οφείλεται η σύλληψη και η δίκη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και τα υπόλοιπα καθεστωτικά κόμματα, αλλά και τα κυρίαρχα ΜΜΕ τα οποία όλο το προηγούμενο διάστημα αξιοποίησαν τη ναζιστική οργάνωση.

Δεν ξεχνάμε:

  • Τότε που ο Γερμενής πρόσταζε «εγέρθητω» και οι δημοσιογράφοι των κυρίαρχων ΜΜΕ σηκώνονταν σούζα.
  • Τότε που κάθε στρατιωτική επιχείρηση των ταγμάτων εφόδου γινόταν με τις πλάτες της αστυνομίας.
  • Τη βραδιά που δολοφονήθηκε ο Παύλος, τα δελτία ειδήσεων που μιλούσαν για «διαφορές οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων».
  • Τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια που πρόβαλαν νυχθημερόν το «δυναμικό» πολιτικό προφίλ της εγκληματικής οργάνωσης, που μιλούσαν για την ανάγκη μιας «σοβαρότερης Χρυσής Αυγής», τους Μητροπολίτες που εγκαινίαζαν τα γραφεία των ναζί και καλούσαν τη Χρυσή Αυγή να αποτελέσει μια «γλυκιά ελπίδα», τους καλλιτέχνες που υμνούσαν το ναζιστικό μόρφωμα.
  • Τα «πρωινάδικα» της ιδιωτικής τηλεόρασης που φιλοτεχνούσαν την προσωπική ζωή των φασιστών, νομιμοποιώντας τις «καλές τους προθέσεις», παρουσίαζοντας τους εγκληματίες σαν τον οικογενειάρχη της διπλανής πόρτας και πλασάροντας το πρότυπο του trendy αντισυμβατικού πολιτικού.
  • Τότε που ο Κασιδιάρης μετά το χαστούκι στη βουλευτίνα του ΚΚΕ, όταν υποτίθεται ότι αναζητούνταν από την Ελληνική Αστυνομία, έπινε ανενόχλητος μέρα μεσημέρι σε υπαίθριο χώρο τον καφέ του σε γνωστή (για την ακροδεξιά της πελατεία) καφετέρια των Αμπελοκήπων.
  • Τότε που οι αστυνομικές δυνάμεις χτυπούσαν ανελέητα την μηχανοκίνητη πορεία που κατευθυνόταν στον Άγιο Παντελεήμονα, συλλάμβαναν δεκάδες αντιφασίστες και τους βασάνιζαν επί ένα 24ωρο στη ΓΑΔΑ.

Όπως δεν ξεχνάμε:

  • Όταν το 1998, τις ημέρες του βαμμένου με το αίμα εκπαιδευτικών πρώτου διαγωνισμού του ΑΣΕΠ, έξω από τα αστυνομοκρατούμενα δικαστήρια της Ευελπίδων, οι ομάδες κρούσης της Χρυσής Αυγής παραλίγο να δολοφονήσουν τον φοιτητή, μέλος του ΚΣ της ΕΦΕΕ, Δημήτρη Κουσουρή.
  • Τις δασκάλες και τους δασκάλους που όρθωσαν γενναία το ανάστημά τους στην πόρτα του δημοτικού σχολείου στο Ικόνιο απέναντι στο τάγμα εφόδου με επικεφαλής τον χρυσαυγίτη Λαγό.
  • Τις δεκάδες αντιφασιστικές συγκεντρώσεις που χτυπήθηκαν από την αστυνομία, την ίδια στιγμή που το κράτος όρθωνε ασπίδα προστασίας στις ναζιστικές ορδές.

Η Χρυσή Αυγή αποτέλεσε για την καθεστηκυία τάξη, την οικονομική ελίτ και το πολιτικό προσωπικό που την υπηρετεί, το χρήσιμο εργαλείο για να χτυπηθεί το νεολαιίστικο κίνημα μετά το Δεκέμβρη του 2008 και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα στα σκοτεινά χρόνια των μνημονίων. Ήταν η πιο επιθετική και ολοκληρωτική απάντησή τους απέναντι στην άνοδο του ταξικού ανταγωνισμού, απέναντι στις λαϊκές κοινωνικές τάξεις που κατέβαιναν μαζικά στο δρόμο και απειλούσαν να ανατρέψουν το μνημονιακό καθεστώς. Ωστόσο, τα φασιστικά κινήματα μπορεί να αποτελούν την εφεδρεία του συστήματος, αλλά έχουν πάντα την τάση να αυτονομούνται από τα αφεντικά τους. Έτσι λοιπόν έφτασε η στιγμή όπου η Χρυσή Αυγή αφενός ξεπέρασε τα όρια που οι ίδιοι οι πάτρωνές της είχαν θέσει. Αφετέρου, μετά τη δολοφονία του Παύλου, η λαϊκή δυναμική του αντιφασιστικού κινήματος ήταν τέτοια που απειλούσε όχι μόνο την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής αλλά και όσων τη στήριξαν, την πριμοδότησαν, την ενίσχυσαν και τη χρησιμοποίησαν. Αυτή η δυναμική του αντιφασιστικού κινήματος δεν άφησε κανένα περιθώριο στο πολιτικό σύστημα να συνεχίσει να χρησιμοποιεί και να συγκαλύπτει τα ναζιστικά εγκλήματα. Τότε, όλοι (και κυρίως τα ΜΜΕ) θυμήθηκαν τους ναζιστικούς χαιρετισμούς, τις σβάστικες, τα τατουάζ με το Χίτλερ και τις παρελάσεις των ταγμάτων.

Απαιτούμε να πληρώσουν οι φασίστες για τα εγκλήματά τους. Απαιτούμε να μπουν στη φυλακή οι ναζί. Αλλά απαιτούμε ακόμα να βγει όλη η αλήθεια στο φως. Ποιοι χρηματοδότησαν αδρά τη ναζιστική οργάνωση; Ποιοι έδιναν εντολές στην αστυνομία να κάνει τα στραβά μάτια όταν οι ναζί οργάνωναν τις δολοφονικές επιθέσεις τους ενάντια σε μετανάστες, όταν επιχειρούσαν εκκαθαρίσεις σε κέντρα διασκέδασης χτυπώντας ομοφυλόφιλους, όταν εφορμούσαν σε στέκια του αντιφασιστικού, αριστερού και του αντιεξουσιαστικού χώρου, όταν επιτίθονταν στους εργάτες του ΠΑΜΕ στο Πέραμα.

Για το πολυπληθές δυναμικό της εγκληματικής οργάνωσης δεν τρέφουμε αυταπάτες. Στην ταινία του Θ. Αγγελόπουλου «Ο θίασος» βλέπουμε μια ομάδα από ταγματασφαλίτες να προσχωρεί χειροκροτώντας σε μια προεκλογική συγκέντρωση του Παπάγου. Οι εφεδρείες του φασιστικού και ακροδεξιού χώρου πάντα ακολουθούσαν την ίδια τακτική. Όταν τα πράγματα δυσκόλευαν, κρύβονταν μέσα στις τάξεις της εθνικοφροσύνης τότε, μέσα στις γραμμές του μνημονιακού πολιτικού δυναμικού σήμερα. Και όταν το σύστημα τους χρειάζονταν, έβγαιναν στο φως της μέρας για να χτυπήσουν τον αγωνιζόμενο λαό ορθώνοντας το πραγματικό τους λάβαρο: την σβάστικα.

Η κυβέρνηση, το κράτος και η αστυνομία, με ένα καλά οργανωμένο σχέδιο, χτύπησαν έξω από το Εφετείο το λαό εντελώς απρόκλητα και απροκάλυπτα, ακριβώς τη στιγμή που πανηγύριζε για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Κατανοούμε απόλυτα την οργή των ΜΑΤ για την καταδίκη των (ομοϊδεατών για πολλούς από αυτούς) ναζιστών. Το αίμα νερό δεν γίνεται. Ωστόσο πρόκειται για κεντρικό πολιτικό σχέδιο: η μαζική λαϊκή αντιφασιστική συγκέντρωση έπρεπε να χτυπηθεί και να διαλυθεί ακριβώς γιατί ο όγκος της, ο παλμός της και το πολιτικό περιεχόμενο που απέπνεε είναι ο εφιάλτης των αστικών επιτελείων. Τι θα γίνει αν αυτός ο λαός οργανωθεί και παλέψει για τα δικαιώματά του;

Η λαοθάλασσα της 7ης Οκτώβρη έδειξε τη δύναμη του λαού. Κρατάμε σφιχτά στις καρδιές μας αυτό το πολύτιμο στιγμιότυπο, την αποφασιστικότητα της αντιφασιστικής συγκέντρωσης και το λαϊκό ενθουσιασμό που ξέσπασε αμέσως μετά την ανακοίνωση της δικαστικής απόφασης. Για την επόμενη μέρα, για τις μεγάλες αναμετρήσεις που μας περιμένουν, απέναντι σε μια κυβέρνηση που επικαλείται τη δημοκρατία αλλά επιστρατεύει φασιστικές πρακτικές, απέναντι σε ένα κράτος που φασιστικοποιείται, απέναντι σε ένα κοινωνικό σύστημα που γεννάει το φασισμό.

Να κάνουμε τα όνειρά μας εφιάλτες τους

Ε.Λ.