Γιάννης Αναγνωσταράς
Χαλκίδα. Κεντρική πλατεία. Γονέας σε έξαψη κρατώντας στο χέρι του το βιβλίο του Ε.Τριβιζά: «Όχι δεν θα μπείτε στη μύτη». Σκίζει τις σελίδες, τις ρίχνει στη φωτιά ενώ γύρω του «συμπάσχοντες» γονείς αλαλάζουν: «Κάτω τα χέρια από τα παιδιά μας».
Πρόκειται για το βιβλίο που έγραψε ο παραμυθάς Ε.Τριβιζάς με παρουσία χρόνων στην παιδική λογοτεχνία και το παιδικό θέατρο.
Στην πράξη τους αυτή δεν αρκεί μια απλή καταδίκη. Γιατί επαναφέρουν στην κοινωνία ως προοπτική, τα βάθη της δεισιδαιμονίας, το ξόρκισμα της γνώσης σε ένα καφκικό τοπίο λογοκρισίας. «Αυτό δεν είναι βιβλίο, τα βιβλία είναι ιερά!» δηλώνει βροντερά ο γονέας που κονιορτοποιεί τις σελίδες του. Δεν κάνει κριτική σε ένα βιβλίο ως προς την αισθητική της εικονογράφησης, του περιεχομένου και των μηνυμάτων.
Το καταδικάζει ως «προπαγάνδα» που διεγείρει την κοίτη του μίσους του.
Γι αυτό η συγκέντρωση στη Χαλκίδα και το κάψιμο του βιβλίου του Τριβιζά δεν αποτελεί απλά μια όχληση γραφικών και αντιδραστικών γονέων. Γιατί ταυτίζονται με σκιές που άφησαν μελανό αποτύπωμα στην διαδρομή του ανθρώπου στην κοινωνία.
Ως «ορθολογιστές» μιας ατομικής ιατρικής, με αφετηρία την αντίθεσή τους στα υγειονομικά μέτρα θέτουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο σε πράξεις κοινωνικού και πνευματικού κολασμού.
Η πλατεία της Χαλκίδας χωρά στην πλατεία του Βερολίνου το 1933 όπου ο Γκέμπελς έκαιγε βιβλία. Χωρά στο κάλεσμα της νεολαίας Μεταξά το 1936 για κάψιμο Ντοστογιέφσκι, Παπαδιαμάντη, Καζαντζάκη.
Χωρά στην ασέλγεια του 1938 και το κάψιμο κλασσικών έργων: Αντιγόνη, Επιτάφιος, Τα ψηλά βουνά.
Λυπηρή εκτίμηση αποτελεί ότι οι γονείς αυτοί δεν θεάθηκαν να υπερασπίζονται τη γνώση των παιδιών τους και το δημόσιο σχολείο.
Δεν αντιτάχθηκαν
- Στο σχολείο εργαλείο λογισμικής βάσης σε πολυεθνικές και ιδιώτες
- Δεν αντιτάχθηκαν στην ημιμάθεια, στο σχολείο των χορηγών, στις συμπτύξεις τμημάτων, στις χαμένες διδακτικές ώρες
«Τρέχα πιο γρήγορα άνθρωπε ο παλιός κόσμος έρχεται στο κατόπι σου»
Η κοινωνία σήμερα βάλλεται από ένα ισοπεδωτισμό αξιών και έλλειμα κοινωνικών κωδίκων υπεράσπισης των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Η αλληλεγγύη είναι μειονέκτημα, ο ανταγωνισμός προτέρημα.
Η συλλογική ευθύνη για την υπεράσπιση της ελευθερίας λόγου και έκφρασης ανήκει στους υπερασπιστές της αξίας του ανθρώπου και των μορφωτικών δικαιωμάτων τους.
Ανήκει στους δασκάλους το χρέος να χειραφετήσουν συνειδήσεις μαθητών/τριων ώστε να είναι στέρεο μέσα τους ότι η λογοκρισία, η απαγόρευση βιβλίων αποτελεί πρακτική φασιστική όχι μόνο ηγεμόνων και δικτατόρων αλλά και «εθνοφρουρών» υπηκόων.
Η κοινωνική απομόνωση και η πολιτική αποκάλυψη του ρόλου τους είναι καθήκον. Για να εξασθενήσει ο κοινωνικός αναλφαβητισμός και να μην επιβεβαιωθεί ο Χάινε «εκεί που καίνε βιβλία, στο μέλλον θα κάψουν ανθρώπους».
