Κυρία Κεραμέως περιττεύετε…

Ελένη Παπαποστόλου

Εδώ και δυο μήνες εμείς οι εκπαιδευτικοί χρησιμοποιούμε τα εργαλεία της εξ’ αποστάσεως εκπαίδευσης για να κρατήσουμε επαφή με τους μαθητές μας και με την διαδικασία της διδασκαλίας και της μάθησης.  Τα παιδιά μας και οι γονείς τους ανταποκρίθηκαν ένθερμα. 

Πασχίσαμε να βρούμε λύσεις. Επικοινωνήσαμε με τηλέφωνα, με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο,  με μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με κάθε δυνατό τρόπο. Χτίσαμε νέες διόδους επικοινωνίας. Διαπιστώσαμε πως οι ανισότητες της τάξης γίνονται χάσματα έξω από αυτήν. Νοιαστήκαμε πολύ για τα παιδιά που δεν είχαν τη δυνατότητα  να συνδεθούνε. Βρήκαμε τρόπους να βοηθήσουμε, μαζί με γονείς, φίλους, συναδέλφους, καθώς η πολιτεία προσέφερε μόνο ένα κούφιο δούρειο ίππο: την πλατφόρμα που υποσχέθηκε πως θα είναι δωρεάν (αλλά δεν είναι για όσους δεν έχουν δωρεάν ίντερνετ). Κι όταν διεκδικήσαμε για όλους ισότιμη πρόσβαση  εισπράξαμε χλεύη από τα ΜΜΕ.

Οι περισσότεροι από μας γράψαμε μηνύματα, στείλαμε εργασίες, συνδεθήκαμε ζωντανά, όχι γιατί μας το είπε η κ. Κεραμέως. Το κάναμε γιατί ξέραμε και ξέρουμε πόσο τυραννικό είναι αυτό που ζούνε οι μαθητές μας. Γιατί ξέρουμε πόσο τους λείπει το σχολείο. Τα μηνύματά τους γέμισαν τις οθόνες μας: σας αγαπώ πολύ, είστε η καλύτερη/ο καλύτερος, πότε θα γυρίσουμε στο σχολείο, μου λείπετε, μου λείπετε όλοι Τα παιδιά, όπως πάντα, μας αντάμειψαν  με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, όπως πάντα, τραβώντας μας για λίγο μακριά από το βαθύ πηγάδι της αγωνίας της καραντίνας, μας οδήγησαν να δουλέψουμε πολλές ώρες σκυμμένοι πάνω στις οθόνες μας.

Οι γονείς μας όμως και τα παιδιά μας ξέρουν.  Όσο κι αν αναγνωρίζουν την προσπάθειά μας, όσο κι αν εκτιμούν αυτό που κάνουμε ξέρουν πια πολύ καλά:

Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το ζωντανό μάθημα, την τάξη, τον δάσκαλο, το σχολείο!

Το λένε τα παιδιά που συμμετέχουν, με παράπονο, στους δασκάλους τους:

-Κυρία, δεν είναι το ίδιο, στην τάξη μας τα εξηγείτε πιο καλά.

-Κυρία μου λείπετε.

-Κυρία σας έφτιαξα μια ζωγραφιά, να σας τη δείξω; Πώς θα σας την δώσω;

-Κυρία, τι κάνει το αρκουδάκι που σας χάρισα, πού είναι τώρα;

-Κυρία, βαριέμαι μέσα στο σπίτι.

-Κυρία, εγώ δεν έχω υπολογιστή.

Το λένε οι γονείς που ακούν τα παιδιά τους να παραπονιούνται γιατί πόνεσαν τα μάτια τους. Το οπτικό πεδίο του μαθητή συρρικνώνεται στο μέγεθος της οθόνης ενός κινητού, ενός τάμπλετ, ενός υπολογιστή στην καλύτερη περίπτωση.

Το λέμε εμείς οι εκπαιδευτικοί, βιώνοντας τη μοναξιά που νιώθεις όταν δείχνεις στους μαθητές σου την οθόνη σου,  αλλά δεν μπορείς να δεις και να ακούσεις τους μαθητές σου (κάμερες και μικρόφωνα κλειστά για να μην πέσει η σύνδεση). Να μην μπορείς να εισπράξεις την πραγματική και μοναδική ανταμοιβή για το μόχθο σου: την λάμψη στα μάτια που δείχνει ότι κατάλαβαν, το γέλιο όταν κάνεις χιούμορ για να κρατήσεις το ενδιαφέρον τους. Να μην μπορείς να δεις την αποστροφή τους αν ξεπεράσεις τις αντοχές τους ώστε νααναπροσαρμόσεις την διδασκαλία σου. Να μην μπορείς να σκύψεις πάνω από το τετράδιό τους να διορθώσεις και να ενθαρρύνεις ψιθυριστά,  αγγίζοντας τον ώμο, μ’ ένα χαμόγελο.

Αλλά τι είναι όλα αυτά; Δεν είναι μήπως αυτό που λέμε «παιδαγωγική σχέση»; Παιδαγωγική σχέση δεν είναι να  ξέρεις ότι ο μικρός μαθητής σου δεν είναι και πολύ καλά από ένα βλέμα του, ότ η μικρή σου μαθήτρια ζορίζεται από το πόσο σκύβει και ότι  ο μικρός σου μαθητής έχει άγχος γιατί τρίβει νευρικά τα χέρια του. Γνώσεις που αποκτάς σιγά σιγά για τον κάθε μαθητή σου ξεχωριστά, κάθε χρονιά, κάθε φουρνιά, κάθε μέρα και η πείρα σε κάνει να μαθαίνεις όλο και πιο γρήγορα. Και όταν προβληματίζεσαι να ξαναγυρνάς στα βιβλία και στα θρανία για να εμβαπτίσεις την πείρα σου ξανά στην πιο σύγχρονη θεωρία, για να  ξαναδώσεις πίσω στην τάξη την ψυχή σου.

Η παιδαγωγική σχέση είναι  που τα κάνει όλα διαφορετικά. Αυτό που χτίζεται καθημερινά μέσα στην  τάξη  από τον δάσκαλο και τους μαθητές του ώστε να νιώσουν την αναγκαία  ασφάλεια  για να αναπτύξουν τις ικανότητές τους, να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους, να κάνουν λάθος ξανά και ξανά, να διορθώσουν και να διορθωθούν.

Το σχολείο δεν είναι η ύλη και οι στόχοι. Αυτά μπορεί να είναι αναγκαία αλλά όχι ικανά.

Είναι εκείνες οι μαγικές στιγμές που όλα τα παιδιά σου σε κοιτάν στα μάτια, κρέμονται από το στόμα σου περιμένοντας την συνέχεια από τον την ιστορία  που τους διαβάζεις όσο πιο παραστατικά μπορείς  ή που σαν πολύβοη κυψέλη εργάζονται με πάθος και επιμονή για να τελειώσουν μια ομαδική εργασία ή όταν κάποιος μαθητής κάνει την κρίσιμη ερώτηση που περιμένεις για να ξεδιπλώσεις το μάθημα ή όταν το παιδί με δυσλεξία διαβάζει μια ολόκληρη πρόταση χωρίς να σταματήσει και οι συμμαθητές του χειροκροτούν αυθόρμητα.

Κι εκείνες οι δύσκολες στιγμές που το κλίμα είναι βαρύ και πρέπει να δώσεις μια διέξοδο στον θυμό ή στη στεναχώρια ή στην θλίψη, όταν βγαίνεις από την τάξη μαζί με ένα παιδί για να το ηρεμήσεις. Οι μοναδικές στιγμές που ο μαθητής σου στο φάσμα του αυτισμού φέρεται έξω από τα πλαίσια και προσπαθείς να μάθεις στα υπόλοιπα παιδιά να διαχειρίζονται την συμπεριφορά του και να τον ενσωματώνουν κάνοντας πράξη το σύνθημα «όλοι διαφορετικοί-όλοι ίσοι».

Όλα αυτά κι άλλα πολλά λείπουν.

Το τρελό παιχνίδι στην αυλή με  συμμαθητές και φίλους,  η ζωγραφιά που πάει από τα μικρά χεράκια στη δασκάλα και τα πλατιά χαμόγελα που ανταλλάσσουν, η μυρωδιά της τάξης, τα πλακάκια της αυλής που γίνονται κουτσό, τα ζωγραφισμένα παιχνίδια στο δάπεδο, τα παγκάκια κι οι γωνιές για να γίνονται οι εκμυστηρεύσεις και να πλάθονται βαθιές φιλίες, ακόμα κι ο φόβος μιας επίπληξης για την αταξία ή την κακή συμπεριφορά. Τα γέλια κι οι φωνές που γεμίζουν την αυλή και την τάξη. Ο ιδρώτας που τρέχει ποτάμι μετά το παιχνίδι στο διάλειμμα κι ο μόχθος να ξαναμπεί η ομάδα στο ρυθμό του μαθήματος που πρέπει να γίνει τόσο ενδιαφέρον όσο το παιχνίδι. 

Όλα αυτά κ. Κεραμέως μας λείπουν  όχι γιατί μας τα στέρησε ηπανδημία αλλά οι κυβερνήσεις που χρόνια τώρα υποβάθμισαν και  το δημόσιο σύστημα υγείας και το δημόσιο σύστημα παιδείας. Τα σχολεία τα κλείσατε γιατί δεν μπορούσατε να υποστηρίξετε την μαζική προσέλευση ασθενών στα νοσοκομεία.

Όλα αυτά κ. Κεραμέως δεν μετριούνται με κανένα κριτήριο ή υποκριτήριο.

 Όλα αυτά κ. Κεραμέως  και κολαούζοι δημοσιογραφίσκοι της κακιάς ώρας, δεν χωράνε στο κακόβουλο αδηφάγο μάτι σας πίσω από την κάμερα.

Κάμερες στην τάξη λοιπόν! Η τάξη γίνεται, πλατό, τα παιδιά και οι δάσκαλοι ηθοποιοί. Παίζουν τους εαυτούς τους σε μια κακοστημένη φάρσα (που η κ. Κεραμέως επιμένει να την ονομάζει εκπαίδευση) με το πρόσχημα της συμμετοχής των μαθητών που θα απουσιάζουν: μα δεν θα έπρεπε να φροντίσει η κυβέρνηση να μην χρειάζεται να απουσιάζουν; Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν εκείνες οι συνθήκες καθαριότητας, απόστασης, ασφάλειας, ελέγχου με τεστ, άμεσης νοσηλείας αν χρειαστεί  στα σχολεία;  Που σημαίνει περισσότερες καθαρίστριες και καθαριστές, νοσηλεύτριες και νοσηλευτές στα σχολεία (αν όχι παιδιάτρους), μεγαλύτερες αίθουσες διδασκαλίας με επαρκή αερισμό (όχι υπόγειες αίθουσες, όχι αίθουσες-κουτιά, όχι αίθουσες θαλάμους αερίων το καλοκαίρι), περισσότερους εκπαιδευτικούς στα σχολεία, μικρότερα τμήματα, αντισηπτικά, μάσκες, αναλώσιμα καθαριότητας, σαπούνια κλπ.

Κι ενώ η κ. Κεραμέως και η κυβέρνηση δείχνουν μεγάλη ευαισθησία για το δικαίωμα των μαθητών που δεν θα πηγαίνουν σχολείο, δεν δίνουν δεκάρα για να εξοπλίσουν μαθητές και εκπαιδευτικούς για την εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση με τις κατάλληλες συσκευές και με δωρεάν σύνδεση στο διαδίκτυο: μαθητούδια σκυμμένα πάνω σε κινητά που προσπαθούν να διαβάσουν τι δείχνει στην οθόνη ο δάσκαλος, μαθητούδια που πασχίζουν πάνω από το κινητό που κολλάει  γιατί συνδέονται κακήν κακώς μέσω του ασύρματου δικτύου του γείτονα που τα λυπήθηκε και τους έδωσε τον κωδικό, μαθητούδια που πάνε κρυφά στο σπίτι του συμμαθητή τους να μοιραστούνε υπολογιστή και σύνδεση στο διαδίκτυο.  Μαθητούδια που δεν έχουν ούτε αυτά σαν ευκαιρία και νιώθουν την μειονεξία της φτώχειας τους.

Και οι γονείς; Αφανείς βοηθοί και συνεργάτες των εκπαιδευτικών όλο αυτό το διάστημα, δεν μπαίνουν καν στο κάδρο που φτιάχνει η κυβέρνηση στα ΜΜΕ: χωρίς δουλειά, με το 800άρι και αν, αγχωμένοι για το αν θα έχουν αύριο να ταΐσουν τα παιδιά τους’ με πολλές ενοχές γιατί δεν μπορούν να προσφέρουν στο παιδί τους ένα κινητό, ένα τάμπλετ, σύνδεση στο ίντερνετ, τα ακουστικά, την κάμερα… Ή γιατί δεν ξέρουν να τα βοηθήσουν να συνδεθούν, να γράψουν ένα μέιλ, να επικοινωνήσουν σε μια πλατφόρμα. Ποιος φρόντισε να τους εκπαιδεύσει ποτέ; Μήπως εσείς, κυρία Κεραμέως;

Δεν είναι κυρία υπουργέ που στερήσατε το δικαίωμα στα πιο στερημένα παιδιά να έχουν κι αυτά μια ευκαιρία. Είναι που τα πληγώσατε γιατί τους δείξατε και τους αποδείξατε πως η φτώχεια τους είναι κοινωνική μειονεξία. Και είμαστε εμείς οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς με μια μεγάλη αγκαλιά αλληλεγγύης που προσπαθούμε να απαλύνουμε τον πόνο της πληγής αυτής.

 Η υποκρισία υπουργείου και ΜΜΕ περισσεύει. Γιατί είναι αυτοί οι ίδιοι που αυξάνουν τους μαθητές στην τάξη μειώνοντας τις εκπαιδευτικές ευκαιρίες των πιο ευάλωτων μαθητών. Είναι αυτοί που κλείνουν τα δημόσια ΕΠΑΛ, στερώντας τα μορφωτικά δικαιώματα των πιο ευάλωτων,  για να τα δώσουν βορά στους ιδιώτες των κολλεγίων. Είναι αυτοί που νομοθετούν την  ανεργία, την κακοπληρωμένη εργασία  και την φτώχεια για  τους γονείς τους. Είναι αυτοί που κομπάζουν ότι τα ψίχουλα που μοιράζουν στους «μη απολυμένους» αλλά απολυμένους γονείς τους αρκούν για να ζήσουν οι οικογένειές τους. Είναι αυτοί  που σκορπάνε τον ιδρώτα των γονιών τους σε παχυλούς μισθούς σε  μεγαλοστελέχη της ΕΔΕΥ, σε διπλασιασμό της πληρωμής των ιδιωτικών θεραπευτηρίων από τον ΕΟΠΥΥ, στα δωράκια πολλών εκατομμυρίων στα κανάλια.

Κάμερες στην τάξη λοιπόν; Όχι, δεν θα το επιτρέψουμε!

Η έκθεση της μυσταγωγίας της τάξης σε δημόσια θέα και η μετατροπή του μαθήματος σε realityshow είναι αδύνατη. Όχι μόνο γιατί  δεν θα την επιτρέψουμε. Αλλά γιατί θα καταστρέψει την τόσο ευαίσθητη διαδικασία που εξελίσσεται μέσα στην τάξη και βασίζεται στην αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης που χτίζεται βασανιστικά, μέρα τη μέρα και ώρα την ώρα από την μικρή κοινωνία της τάξης. Να  πάρετε πίσω την ιερόσυλη τροπολογία σας που θα δεν θα σας επιστρέψει παρά μια κακοστημένη φάρσα, αφού καταστρέψει την ίδια την μυσταγωγία της μάθησης. Ακόμα κι έτσι, θα βρούμε τρόπους, να κρατήσουμε ζωντανή και προστατευμένη από την αδηφάγα κάμερά σας αυτή την μοναδική διαδικασία. Άλλωστε, ενσκήψαμε να μάθουμε τις πλατφόρμες σας (που έπεφταν και πέφτουν διαρκώς – μήπως γιατί  ήταν φτιαγμένες για λίγους κι εκλεκτούς;) θεωρώντας πως ήταν ασφαλείς χώροι του διαδικτύου για μας και κυρίως για τους ανήλικους μαθητές μας. Ως φαίνεται, όμως, λίγο ενδιαφέρει η προστασία των παιδιών μπροστά στην προώθηση των πολιτικών σας επιλογών.

Αλήθεια, έχετε πραγματικά σκεφτεί τις συνέπειες της εκτρωματικής σας τροπολογίας;

Πολλοί από τους θιασώτες της πολιτικής σας μπορεί τώρα να ορέγονται στιγμές όπου οι θεατές της φάρσας σας θα ψηφίζουν  για την διδασκαλία μας και την διαγωγή των μαθητών μας (που επανέρχεται βασιλικά με το νομοσχέδιο αποδιάρθρωσης της εκπαίδευσης που θέλετε να ψηφιστεί στη βουλή), όπως κάνουν στα τηλεπαιχνίδια και στη Εurovision.

Ο εκφοβισμός (τόσα λεφτά έχετε μοιράσει δεξιά και αριστερά στο όνομα της καταπολέμησής του εκφοβισμού) ενθαρρύνεται τα μάλλα. Ευκολάκι πια να γίνει βούκινο για το λάθος του Δημητράκη, για τα ρούχα της Μαρίας, για την άγνοια του Αντώνη και την προφορά της Αντζέλικα, για την επίπληξη της δασκάλας!

Τα παιδιά δεν θα μαθαίνουν αλλά μόνο θα επιδεικνύουν τις γνώσεις τους  και οι εκπαιδευτικοί δεν θα διδάσκουν αλλά θα επιδεικνύουν τις ικανότητές τους.   Η διαδικασία θα γίνει μαρτύριο για κάθε μαθητή (γιατί κάθε μαθητής έχει αδύναμες πλευρές) αλλά και για κάθε εκπαιδευτικό (γιατί και κάθε εκπαιδευτικός έχει αδύναμες πλευρές).  Αυτή είναι η αριστεία που ονειρεύεστε, προφανώς!

Οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς δεν μπορεί να έχουν καμιά εμπιστοσύνη στο υπουργείο σας, στις πλατφόρμες σας, στις κάμερές σας, στις πολιτικές σας! Μπορούμε και χωρίς εσάς! Η εκπαίδευση (είτε είναι δια ζώσης, είτε είναι εξ’ αποστάσεως, είτε είναι σύγχρονη, είτε ασύγχρονη) δεν σας χρειάζεται! Περιττεύετε! Μπορείτε να παραιτηθείτε!