της Σοφίας Μπουτμπάρα ΠΕ 02 (φιλόλογος, Σάμος)
«Επιτέλους» αναφώνησαν κάποιοι «θα έχουμε καλύτερους δασκάλους στα σχολεία, με προσόντα, με γνώσεις και αξιώσεις».
Η κοινωνία δεν έχει αναρωτηθεί τι σχολείο θέλουμε για τα παιδιά μας, για ποιο μέλλον τα προετοιμάζει και πώς. Η συζήτηση ξεκινά και τελειώνει στην «ανεπάρκεια» των εκπαιδευτικών, στο ότι δεν αξιολογούμαστε, στο ότι επαναπαυόμαστε στις «ευνοϊκές» συνθήκες εργασίας –έτσι φαντάζουν σε κάποιους που έχουν ταλαιπωρηθεί από την ανεργία ή τα εξοντωτικά ωράρια και την οικονομική εκμετάλλευσή τους. Ο κοινωνικός αυτοματισμός είναι πάντα εύκολο να ενεργοποιηθεί.
Αναμενόμενα όλα αυτά, αλλά όσο δε συζητάμε για την ουσία το σχολείο θα διαλύεται. Τα σχολεία χρειάζονται εκπαιδευτικούς που θα έχουν όρεξη για δουλειά, που θα αγαπάνε τα παιδιά και θα ζουν με αξιοπρέπεια από τη δουλειά τους. Ο αναπληρωτής που 10 και πλέον χρόνια γυρνάει ανά τη Ελλάδα, αφήνει πίσω την οικογένειά του, που μετράει τη ζωή του με μήνες και τοποθεσίες, που δίνει την ψυχή του σε σχολεία στα πιο απομακρυσμένα χωριά και έρχεται το Υπουργείο κάθε λίγο και λιγάκι και αλλάζει τον τρόπο πρόσληψης, αλλάζει τα κριτήρια σε μια κατεύθυνση συλλογής μεταπτυχιακών, σεμιναρίων και κάθε λογής επιμορφώσεων με δυσβάσταχτο για τους περισσότερους κόστος και απαξιώνοντας την προϋπηρεσία του, δεν θα αισθάνεται ότι ζει με αξιοπρέπεια.
Δεν μπορεί να αισθανόμαστε αξιοπρέπεια όταν την ίδια μέρα που ψηφίστηκε το προσοντολόγιο αρχίσαμε να λαμβάνουμε διαφημιστικά μηνύματα από τράπεζες που προσφέρουν εκπαιδευτικά δάνεια, από φροντιστήρια και επιμορφωτικά μαγαζιά.
Δεν μπορεί να αισθανόμαστε αξιοπρέπεια όταν μας βάζουν να κανιβαλίζουμε, να αρπάζουμε «ευκαιρίες» και να είμαστε ανταγωνιστικοί –απέναντι σε ποιους άραγε; Το σχολείο δεν είναι απλά ένας εργασιακός χώρος όπου διεκπεραιωτικά κάνουμε τη δουλειά μας και ανελισσόμαστε ανάλογα με τα προσόντα μας.
Το λιγότερο που θα πρέπει να αισθανόμαστε είναι η σιγουριά ότι ο εμπαιγμός του Υπουργείου Παιδείας και της κυβέρνησης και ο σχεδιασμός τους για τη διάλυση του Δημόσιου σχολείου δε θα περάσει.
Οι αναπληρωτές που τόσα χρόνια στηρίζουμε το Δημόσιο σχολείο θα το υπερασπιστούμε, θα συνεχίσουμε να διδάσκουμε στους μαθητές μας την αλληλεγγύη και όχι τον ανταγωνισμό, θα τους αντιμετωπίζουμε ισότιμα είτε βρίσκονται στους Φούρνους είτε στην Αθήνα, θα προσπαθήσουμε να τους κάνουμε να αγαπήσουν τη μόρφωση, τον εαυτό τους και τους ανθρώπους δίπλα τους.
Θα είμαστε δίπλα στους μαθητές μας για να αντιμετωπίσουμε μαζί τη βαρβαρότητα που έχουμε μπροστά μας.
Και όλα αυτά ανεξάρτητα από το αν έχουμε πολλά «προσόντα» ή λίγα, ανεξάρτητα από το αν ξέρουμε δύο ξένες γλώσσες και από το αν έχουμε ένα-δύο-τρία παιδιά.
Ο αγώνας μας για αξιοπρέπεια συνεχίζεται καθημερινά και μέσα και έξω από την τάξη…
