Γιάννης Αναγνωσταράς – Άντα Παραφόρου
Στη Βίβλο υπάρχουν εικόνες, μύθοι, μια θρησκεία, μόνο που δεν υπάρχει σκέψη, στοχασμός.
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Με την τελευταία της ανακοίνωση η Ιερά Σύνοδος εισχωρεί στο προσυλλογιστικό στάδιο της σκέψης. Η εκπαιδευτική κοινότητα γνωρίζει ότι σε αυτό το στάδιο για το παιδί κυριαρχεί η μαγική σκέψη. Τα σύννεφα μιλάνε, τα δέντρα τραγουδάνε… Σε αυτή τη θέση συνηγόρησε κι ο Αϊνστάιν χρόνια πριν με τη θέση του ότι όλες οι θρησκείες αποτελούν ενσάρκωση παιδικών δεισιδαιμονιών. Πώς να εξηγηθεί διαφορετικά η τελευταία ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου για το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και το παγκόσμιο θέμα πρώτης γραμμής, την εξάπλωση του κορωναϊού -Covid-19. Στην ίδια ανακοίνωση δημοσιοποιεί στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι θα παίρνονται μέτρα καθαρισμού των επιφανειών στον πρόναο και στον κυρίως ναό…αλλά όταν προσεγγίζουν οι πιστοί το δισκοπότηρο καταργείται κάθε οδηγία των λοιμωξιολόγων για «μετάδοση ακόμη και με ελάχιστα σταγονίδια από τη μύτη ή το στόμα».
Ίσως θεωρούν οι ιεράρχες ότι αναιρείται ο ρόλος τους για το «ποίμνιο» αν δηλώσουν θαρρετά και υπεύθυνα ότι οι πάντες υπόκεινται στις κατευθύνσεις της Επιστήμης. Ως γνωστόν σύμφωνα με την ορθόδοξη πίστη, η θεία ευχαριστία είναι πράξη αγάπης. Όμως η βεβαιότητα της ανακοίνωσης ότι «ασφαλώς» και δεν μπορεί να γίνει μετάδοση ασθενειών με τη θεία κοινωνία γιατί η κοινωνία είναι φανέρωση αγάπης( Α΄ Ιωάννου 4,18) φέρνει αυτόματα στο νου πάλι απόσπασμα του ευαγγελιστή «και το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ού κατέλαβεν» (κατά Ιωάννη 1.5).
Ενώ το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης ξεκάθαρα δήλωσε δημόσια να ακούνε όλοι τους επιστήμονες, ενώ ο Πάπας κινήθηκε στην ίδια κατεύθυνση αλλά και θεοκρατικά καθεστώτα προέταξαν την υπεράσπιση του κοινωνικού συνόλου, η ορθόδοξη ελληνική εκκλησία με μια μοναδική πρωτοτυπία αναδύει μεσαιωνικές διδαχές και σκοταδισμό.
Γιατί ακόμα και η καλοπροαίρετη αφετηρία υπεράσπισης του δόγματος δεν μπορεί να ξεπερνά την υπεράσπιση της ανθρώπινης υγείας και ζωής. Υπεύθυνη για το συνολικό πλαίσιο της κοινωνικής λειτουργίας είναι η κυβέρνηση και το πολιτικό προσωπικό. Αυτοί οφείλουν να εντάξουν στα μέτρα μη συνάθροισης και τις εκκλησιαστικές τελετές στις οποίες κυρίως συμμετέχουν και ευπαθείς ομάδες. Αυτό αποτελεί πράξη ευθύνης. Διαφορετικά οι πολιτικές αποφάσεις εργαλειοποιούνται στο βαθμό που δεν παρεμβαίνουν με καθολικότητα των μέτρων. Γι` αυτό ίσως και η πολιτική ηγεσία δεν ανακοινώνει ορθά κοφτά ότι στην αναστολή συναθροίσεων συμπεριλαμβάνεται και η θεία λειτουργία. Την ευθύνη της υπεράσπισης της δημόσιας υγείας την έχει η πολιτεία και όχι η Εκκλησία ως ενορχηστρωτής οδηγιών που δεν της αντιστοιχούν.
Στη δύσκολη περίοδο λοιπόν για την κοινωνία μας με τα 99 επιβεβαιωμένα κρούσματα μέχρι σήμερα είναι αναγκαίο να ομονοήσουμε πιστοί, άθεοι ή ορθολογιστές στις οδηγίες των ειδικών. Δηλαδή των γιατρών και εν γένει της επιστημονικής κοινότητας με συλλογική και ατομική ευθύνη.