Πέτρος Μενδώνης
Μόνο σπάνιο δεν είναι να σιχαθείς τον σεξισμό των (περισσότερων) συνθημάτων τους. Ούτε είναι σπάνιο να αηδιάσεις με την επιθετικότητα και το μίσος που ξερνούν για τον αντίπαλο ή να λυπηθείς για την αστοχία ή την αστοχασιά τους. Ωστόσο πρέπει να παραδεχτούμε ότι γάβροι και βάζελοι αυτή τη φορά το εντόπισαν σωστά. Αυτό που σκότωσε στα Τέμπη ήταν η ανεξέλεγκτη πολιτική εξουσία, η κυβέρνηση δηλαδή που δεν ελέγχεται από την (κυρίαρχη) δημοσιογραφία. Γι’ αυτό μπροστά στο θάνατο στα Τέμπη τα έβαλαν με μια ορισμένη δημοσιογραφία.
Αυτό που σκότωσε στα Τέμπη ήταν η ανεμελιά μιας ανεξέλεγκτης κυβέρνησης που νιώθει ότι θα την προστατέψουν τα κανάλια όσα εξώδικα κι αν βγάλει το σωματείο των σιδηροδρομικών για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων ή όσο κι αν φωνάζουν οι νοσοκομειακοί για την εγκατάλειψη πρώτα και την ιδιωτικοποίηση τώρα του ΕΣΥ ή όσο κι αν την εκθέτουν οι παρακολουθήσεις τηλεφώνων πολιτικών αντιπάλων και δημοσιογράφων ή όσο κι αν αποδομούν οι εκπαιδευτικοί το σύστημα αξιολόγησης της εκπαίδευσης ή όσο κι αν εκτίθεται με τις απευθείας αναθέσεις και τον ακόρεστο πλουτισμό των ανθρώπων της ή…. ή …. ή … Γιατί μπορεί να υπάρχουν κανα δυο ραδιόφωνα, εφημερίδες ή τοπικά κανάλια που προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους και να ελέγχουν την επιτελική κυβέρνηση της ΝΔ, όμως η γραμμή που υπηρετούν τα κανάλια εθνικής εμβέλειας, οι μεγαλύτεροι ραδιοφωνικοί σταθμοί και η συντριπτική πλειονότητα των εφημερίδων είναι η γραμμή Βορίδη: “να μην ξαναπάρει στα χέρια της εξουσία η αριστερά”. Συνεπώς όχι μόνο ελέγχουν, που θα ήταν και το θεμιτό, αλλά πολεμούν την αντιπολίτευση. Όχι μόνο αφήνουν ανεξέλεγκτη την κυβέρνηση, αλλά και την προστατεύουν.
Χωρίς αυτή την προστασία η κυβέρνηση θα είχε κρεμαστεί στα μανταλάκια με τα εξώδικα των σιδηροδρομικών. Όπως θα είχε κρεμαστεί στα μανταλάκια και για την κατάρρευση του παλιού συστήματος ασφάλειας των σιδηροδρόμων, πριν εφαρμοστεί το σύγχρονο και για την μείωση των εργαζομένων τους κατά ακόμη 35% παρά την έξοδο από τους μνημονιακούς περιορισμούς στις προσλήψεις και παρά το γεγονός ότι όταν ανέλαβε την εξουσία τα τρένα ήταν ήδη υποστελεχωμένα κατά 40%. Ο προστατευμένος υπουργός ασχολείται με άλλα κι όχι μ’ αυτά που σώζουν ζωές. Αυτή η ανεμελιά, που προσέφεραν αφειδώς τα κανάλια και η κυρίαρχη δημοσιογραφία άφησε μόνο του το σταθμάρχη της Λάρισας και οδήγησε στο θάνατο 57 ανθρώπους. Και η εξέδρα το μυρίζεται.
Η ανεμελιά βέβαια της κυβέρνησης προκύπτει κι από την άνεση που της προσφέρει η δικαιοσύνη. Η οποία μπορεί βεβαίως να ανταποκρίνεται άμεσα στις ανάγκες των funds για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας ή στις επιθυμίες των υπουργών για την κήρυξη παράνομων απεργιών, αλλά δυσκολεύεται ανυπέρβλητα να ελέγξει την πιθανότητα κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος μέσω των απευθείας αναθέσεων ή την καταπάτηση βασικών ατομικών δικαιωμάτων μέσω των παρακολουθήσεων. Αυτό δεν το ανέδειξαν οι κερκίδες.
Παρά τον μερικό της όμως χαρακτήρα, η δήλωση της εξέδρας πιάνει το βασικό. Η δημοκρατία, ο έλεγχος της εξουσίας, δεν είναι καλοί τρόποι. Είναι ασπίδα για να σώσουμε οτιδήποτε σώζεται. Κι αυτά που μπορούν να σωθούν δεν είναι αμελητέα. Είναι (πολλά από) τα ουσιώδη. Μπορούμε να διαφωνούμε και πρέπει να συζητάμε για την αναγκαιότητα ή την μη αναγκαιότητα υποταγής στα μνημόνια, για την διαφορά της μνημονιακής αριστεράς από τον σοσιαλ-φιλελευθερισμό και αυτού από τον νεοφιλελευθερισμό, για το βάρος της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού ή των σιδηροδρομικών μεταφορών κλπ.. Εκείνο όμως που δεν μπορούμε να αποφύγουμε είναι μια συμφωνία: πρέπει να προστατέψουμε τη δημοκρατία ως ουσία, κι όχι ως τύπο. Και για να το κάνουμε αυτό αποτελεσματικά, πρέπει (χωρίς αυτό να αρκεί) όσοι φιλοδοξούν να ρίξουν την κυβέρνηση της ΝΔ να εξηγήσουν πως σκοπεύουν να προστατέψουν την ενημέρωση. Γιατί το να πληρώνουν οι ολιγάρχες εφοπλιστές για τη συχνότητα που εκπέμπουν δεν φτάνει. Το είδαμε. Όπως επίσης και πρέπει να εξηγήσουν πως θα απαλλαγούμε από την ανικανότητα της δικαιοσύνης να κρίνει δίκαια.