του Σπύρου Δαραδούμη
Ο Ιανουάριος του 2019 υπενθύμισε ότι το κίνημα δεν είπε ακόμα την τελευταία του κουβέντα. Κινητοποιήσεις στη Βουλή, τραυματισμοί συναδέλφων, κατάληψη της πρυτανείας, και μια βροντερή διαμαρτυρία στην ΕΡΤ κάθε άλλο παρά δίνουν την εικόνα μια παραδομένης εκπαιδευτικής κοινότητας. Για πρώτη φορά τα τελευταία –πολλά – χρόνια υπήρξε μια οργανωμένη επαναλαμβανόμενη συνδικαλιστική αντίδραση απέναντι στην αποδόμηση της δημόσιας εκπαίδευσης. Αυτό λέει πολλά αλλά και ταυτόχρονα για μερίδα των εκπαιδευτικών … τίποτα.
Ποια είναι όμως η κατηγορία που δεν θέλει να δει «τίποτα». Μια ακτινογραφία της θα έδειχνε ότι δεν αποτελείται απαραίτητα από «συστημικούς, βολεμένους» τύπους, που έχουν κουρνιάσει ελπίζοντας ότι με κάποιο μαγικό τρόπο ο ορυμαγδός της δημόσιας εκπαίδευσης απειλεί μόνο την ξένη αυλή και οι ίδιοι έχουν κάποια ιερά ασυλία από το σύστημα. Αποτελείται κυρίως από ανθρώπους που έχουν βρεθεί κάποια στιγμή της ζωής τους στους δρόμους και έντιμα εκεί έδωσαν ένα κομμάτι τους. Αυτή η ομάδα βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στο καναβάτσο, ζαλισμένη ακόμα από την γροθιά, από αντίπαλο, που μέχρι πρότινος ήταν σύντροφος στους αγώνες, τις διαμαρτυρίες και τις διεκδικήσεις. Γιατί η ομάδα αυτή γνώριζε ποιούς είχε ιστορικά απέναντι και ποιους συνοδοιπόρους στις λεωφόρους, τις γειτονιές και τις πλατείες. Με μιας πολλοί από αυτούς που τόσα χρόνια ήταν δίπλα και μας έδιναν το χέρι, έχτισαν πίσω από τις ντουντούκες το πολίτικό -…και εν πολλοίς οικονομικό τους μέλλον – και πλέον το χέρι τους δεν το στολίζει το πανό παρά ..ασπίδα από πλέξι γκλας και υπουργικά στυλό. Ως διευθυντές περιφερειακών διευθύνσεων, διευθυντές εκπαίδευσης, και γενικοί γραμματείς μας κουνάνε πλέον το δάκτυλο ως πολιτικές αυθεντίες του νεοφιλελευθερισμού. Προδομένα συνεπώς τα παιδιά της γαλαρίας σιώπησαν μα όχι γιατί δεν έχουν φωνή, αλλά γιατί χρησιμοποιήθηκαν από τους προαναφερθέντες για να αναρριχηθούν στους θώκους των φορέων εκπαίδευσης. Τώρα γιατί όλοι αυτοί έκαναν τόσο αγώνα και σπίλωσαν την ιστορία τους για να μεταμορφωθούν στο τέρας που μάχονταν τόσα χρόνια χρήζει μάλλον ψυχιατρικής προσέγγισης, ευτυχώς όμως για αυτούς διαθέτουν πλέον τους πόρους να απευθυνθούν στον καλύτερο ειδικό…
Η λέξη «γιατί» επιτρέψτε μου να να εικάσω είναι ο πυλώνας της απογοήτευσης που περιέγραψα πριν. Έχουν χυθεί τόνοι μελάνι για αναλύσουν τις αιτίες και τις επιπτώσεις αυτής της μετάλλαξης και της κατάθλιψης που προκάλεσε στο συνδικαλιστικό κίνημα. Σε τέτοιο βαθμό ώστε πλέον να αποδομούνται κινηματικές δράσεις εν τη γενέσει τους υπό το σύμπλεγμα της ενδεχόμενης συντροφικής προδοσίας στο μέλλον. Ο μηδενισμός και η εκ των πρότερων απόρριψη κάθε κινηματικής δράσης αποτελεί πλέον για την απογοητευμένη μερίδα των εκπαιδευτικών φετίχ. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να τροφοδοτηθεί το σύστημα που εκτρέφει καιροσκόπους από την παραίτηση και τον μηδενισμό.
Το κλάμα πάνω από τη «χυμένη καρδάρα με το γάλα» κυριάρχησε τα τελευταία πολλά χρόνια και έδωσε ουσιαστικά ρεύμα στο φρενάρισμα ακόμα και των πιο ανώδυνων διεκδικήσεων. Εκεί όμως που νόμιζαν ότι εκχωρήθηκε αμετάκλητα το δικαίωμα μας στην απεργία και σε μια καλύτερη ζωή, μια γροθιά πετιέται από ένα μπουλούκι ανθρώπων, χρόνια στην αναπλήρωση, και ταράζει τα σαρκαστικά χαμόγελα στα γραφεία. Οι προδομένοι από τους πρώην συνοδοιπόρους τους, αν και ολίγον διχασμένοι είναι εξαγριωμένοι από την πολυετή τους υπηρέτηση στην αναπλήρωση δεν αρκούνται στο «γιατί». Με καινούρια ορμή διεκδικούμε το παρόν και το μέλλον μας.
Φτάνει πια! Τα αιτήματα αφενός για ένα δίκαιο σύστημα διορισμών, με κριτήρια αποκλειστικά το πτυχίο και την προϋπηρεσία, αφετέρου για ένα δημόσιο σχολείο απαλλαγμένο από τις επιταγές της αγοράς δεν μπορούν να υλοποιηθούν παρά μόνο μέσα από αγώνες διαρκείας με μαζική συμμετοχή όλων των δυνάμεων της εκπαίδευσης. Και εννοώ τις δυνάμεις εκείνες που μπορούν να βγουν από το λαγούμι της καταθλιπτικής αυτοτιμωρίας και των εμμονών και να σταθούν και πάλι στον ήλιο. Και οι κινητοποιήσεις του Ιανουαρίου του 2019 έδειξαν ότι οι σπόροι που κρατήσαμε δίπλα στην καρδιά μας είναι ώριμοι να ριχτούν στον αγώνα και έτοιμοι να καρπίσουν στην καρδιά του χειμώνα!
