της Δήμητρας Ρούπα (ΠΕ05)
Ρέθυμνο 17/02/19
Το νέο σύστημα διορισμών ήρθε από πλευράς υπουργείου ως απάντηση στον περσινό χορό των κινητοποιήσεων αναπληρωτών-τριών. Ποιος-α δεν θυμάται εκείνες τις Παρασκευές στο Υπουργείο, εκείνα τα πλοία που γέμιζαν Πέμπτες βράδια με χρόνια προϋπηρεσίας, με το αίσθημα ότι το δίκαιο είναι με το μέρος τους, δεν είναι λίγο να αναπληρώνεις τόσα χρόνια τον ίδιο σου τον εαυτό.
Το αίτημα για μόνιμους και μαζικούς διορισμούς στη δημόσια εκπαίδευση, μετά από σχεδόν δέκα χρόνια αδιοριστίας, απαντήθηκε από το υπουργείο με ένα σκληρό point-system, εμπνευσμένο από τις πιο νεοφιλελεύθερες σελίδες του καπιταλιστικού text book, ένα σύστημα ταξικά προσδιορισμένο, απευθυνόμενο στα πιο σκληρά αντανακλαστικά, ένα σύστημα που ουσιαστικά θέλησε να στρέψει τον κόσμο της εκπαίδευσης απέναντι στο συνάδελφο και τη συναδέλφισσα και να τους ωθήσει στο κυνήγι των προσόντων, με κάθε κόστος και το κόστος σε κάθε περίπτωση είναι μεγάλο, οικονομικά και ηθικά.
Στο Ρέθυμνο, συνάδελφοι και συναδέλφισσες αναπληρωτές-τριες, μόνιμοι-ες, από την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια, από την πρώτη στιγμή, δημιουργήσαμε ένα μέτωπο κοινό. Προχωρήσαμε σε καταλήψεις των δύο διευθύνσεων εκπαίδευσης, οργανώσαμε πορείες και συνελεύσεις βάσης, μικροφωνικές και απεργιακά γλέντια ενίσχυσης του αγώνα, κρεμάσαμε πανό σε διάφορα σημεία της πόλης με τα αιτήματά μας, απευθύναμε γράμμα προς τους γονείς των μαθητών-τριών μας. Συγχρόνως πιέσαμε τα δύο σωματεία μας για έμπρακτη στήριξη του αγώνα των αναπληρωτών-τριών, για γενικές συνελεύσεις, οικονομική κάλυψη των συναδέλφων-ισσών που ταξίδεψαν στην Αθήνα για τις μεγάλες κινητοποιήσεις τις ημέρες των απεργιών.
Ταυτόχρονα προχωρήσαμε στη δημιουργία ενός Συντονιστικού Εκπαιδευτικών και Εργαζομένων στην Εκπαίδευση, που αφενός θα προτείνει και θα υλοποιεί προγράμματα δράσης και αφετέρου θα προσπαθήσει να φέρει σε επαφή εκπαιδευτικά σωματεία και αντίστοιχες πρωτοβουλίες στους υπόλοιπους νομούς της Κρήτης, προκειμένου να πετύχουμε ένα παγκρήτιο συντονισμό ενάντια στην εργασιακή ανασφάλεια και το δυστοπικό μέλλον που το υπουργείο επιφυλάσσει στο δημόσιο σχολείο.
Μετράμε τις ημέρες αυτές, κάτω από τη σκιά της ψήφισης του νέου τρόπου πρόσληψης, ως μέρες αγώνα, αλληλεγγύης και μίας σειράς μικρών νικών, πάνω στις οποίες καλούμαστε να χτίσουμε το μέλλον τόσο των επόμενων κινήσεών μας, όσο και το ίδιο το μέλλον μας ως εργαζόμενοι-ες στο δημόσιο σχολείο.
Είδαμε το εκπαιδευτικό κίνημα ζωντανό στο δρόμο, μετά από χρόνια, να δίνει απαντήσεις όχι μόνο για το τι είναι δίκαιο και για την πρόθεσή μας να το διεκδικήσουμε, αλλά και για το πώς θέλουμε να είναι το δημόσιο σχολείο. Ούτως ή άλλως, ανοιχτά μέτωπα μας περιμένουν, η αξιολόγηση που κρύφτηκε για λίγο κάτω από το τραπέζι τώρα επιστρέφει μαζί με τις αντι-επιστημονικές και τρισάθλιες τριμελείς επιτροπές. Δεν παλέψαμε και δεν παλεύουμε μόνο για τις δουλειές μας, αλλά και για τα μορφωτικά δικαιώματα όλων των παιδιών, χωρίς διακρίσεις. Παλέψαμε και παλεύουμε για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία, ενάντια στην επισφάλεια, την εργασιακή περιπλάνηση, την ανεργία στον κλάδο μας αλλά και σε όλους τους υπόλοιπους κλάδους. Παλέψαμε και παλεύουμε να διατηρήσουμε δικαιώματα που κερδήθηκαν με αίμα, κατά τη διάρκεια μεγαλειωδών αγώνων στο παρελθόν.
Παλέψαμε και παλεύουμε να κερδίσουμε τη ζωή μας. Αυτός ο αγώνας μπορεί να έχει πισωγυρίσματα, μπορεί να μην έχει την κορύφωση που θέλουμε τη στιγμή που τη θέλουμε, μπορεί τα διοικητικά συμβούλια των ομοσπονδιών μας να μην δίνουν δεκάρα για αυτό που θεωρούν ότι είναι οι τελευταίοι τροχοί της άμαξας, μπορεί ο κόσμος να αποσυσπειρώνεται γιατί η κούραση και η απογοήτευση είναι εντελώς ανθρώπινα στοιχεία, ωστόσο, θα συνεχίσουμε.
Παλέψαμε και παλεύουμε γιατί είμαστε βαθιά πεισμένοι-ες για το δίκιο του αγώνα μας, στεκόμαστε δίπλα στους ανθρώπους και απέναντι στα θηρία και αυτό εμπεριέχει μία νομοτέλεια:
ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.
