Ηλίας Παπαχατζής
-Καλημέρα, δάσκαλε.
-Καλημέρα, Βασίλη και χρόνια πολλά!
-Ευχαριστώ, επίσης, καλή χρονιά!
-Τι κάνεις; Πώς πέρασες;
-Πήγαμε 3-4 μέρες στο χωριό… μετά δούλευα.
-Τουλάχιστον είχε καλό καιρό!
-Αφύσικο αυτό, δάσκαλε. Το έχουμε καταστρέψει το κλίμα…
-Μαζί με το περιβάλλον. Αφού δεν πουλιέται, δεν τους χρειάζεται…
-Είδες τώρα που τρέχουν εκεί στο Τατόι;
-Ναι, για να μην κάνουμε κακή εντύπωση στους ξένους προστάτες!
-Ρε δάσκαλε, τι μας έχουνε κάνει μια βδομάδα τώρα με τον Κοκό; Αυτά είναι τα προβλήματά μας, βρε δάσκαλε;
-Γι’ αυτό, Βασίλη ,τα λένε πια ΜΜΕ…μέσα μαζικής εξαπάτησης. Τι ήθελες να σου δείξουν; Ρεπορτάζ απ’ το θάνατο του 6χρονου παιδιού;
-Ναι. Που γύριζαν όλη την Ελλάδα για να βρεθεί ΜΕΘ και τελικά πέθανε!
-Ε, αυτά δε θα στα δείξουν, Βασίλη. Όπως δε σου ΄δειξαν για το 12χρονο, που το πήρε μαζί του ο καυστήρας του σχολείου του…
-Κι εσείς τι λέτε στα παιδιά τότε; Όλα καλά;
-Τι θες να πούμε;
-Να τα ξεκουνήσετε. Να τους πείτε για την κοινωνία σήμερα και ότι πρέπει να αγωνίζονται, αν θέλουν να ζήσουν καλύτερα…
-Καλά αυτά που λες, Βασίλη μου, αλλά νομίζεις ότι προλαβαίνουμε;
-Δηλαδή;
-Ξέρεις τι πιέσεις δεχόμαστε για να βγει η ύλη;
-Κι άμα δε βγει;
-Δεν τους νοιάζει. Σου λέει: “Θα τη βγάλεις θες δε θες”.
-Κι αν μπορούν να σας παρακολουθήσουν 5-6 μαθητές, οι υπόλοιποι τι θα γίνουν;
-Ρωτήστε την υπουργό, Βασίλη. Δεν είσαι στο σύλλογο γονέων του σχολείου σου;
-Είμαι. Κι είμαστε σε επαφή και με την Ένωση γονέων.
-Δε φτάνει αυτό, Βασίλη. Πρέπει να συνεργαστείτε με τους καθηγητές και την ΕΛΜΕ (ή/και με τους συλλόγους δασκάλων)
-Δεν πάνε καλά τα παιδιά, δάσκαλε…
-Πώς να πάνε, ρε Βασίλη; Γυρίσανε από την πανδημία ακοινώνητα και με τεράστια μαθησιακά κενά και αντί να μας πουν ν’ αναπληρώσουμε σιγά-σιγά τη χαμένη ύλη, αυτοί μας έβαλαν Τράπεζες Θεμάτων και υποχρέωση να βγάζουμε μια τεράστια καινούρια ύλη, χωρίς τα παιδιά να έχουν κατανοήσει την προηγούμενη!
-Γι’ αυτό και ο γιος μου έχει χάσει το μπούσουλα. Είναι όλο νεύρα, απαιτήσεις κι όποτε τον ρωτάω για το σχολείο, μου γυρίζει αμέσως αλλού την κουβέντα!
-Κι έτσι, πολλά παιδιά δεν μπορούν να παρακολουθήσουν και τα φαινόμενα αντίδρασης και βίας αυξάνονται
-Άμα το παιδί αισθανθεί απομονωμένο, Βασίλη….
-Κι εσείς, βρε δάσκαλε, δεν αντιδράτε σ’ αυτά;
-Βασίλη, όλα αυτά ευνοούν τα φροντιστήρια.
-Το καταλαβαίνω.
-Φωνάξτε, λοιπόν. Μόνοι μας δε φτάνουμε. Άσε που μας έχουνε ζέψει με χιλιάδες γραφειοκρατικές δουλειές, που δεν προλαβαίνουμε…
-Ναι, αλλά εγώ θέλω το δάσκαλο κοντά στα παιδιά.
-Κι εγώ αυτό νόμιζα, Βασίλη. Αλλά τελικά, έχουμε γίνει γραμματείς, ψυχολόγοι, νοσηλευτές, επιστάτες, παιδονόμοι…
-Ότι είχατε τόσα ταλέντα εσείς οι εκπαιδευτικοί δεν το φανταζόμουνα!
-Άσε, ρε Βασίλη. Και μετά με τι κουράγιο να κάνεις μάθημα της προκοπής;
-Και παίρνετε και φραγκοδίφραγκα…
-737 ευρώ το μήνα!
-Και μετά σου λέει θέλουν να αποδώσει ο εκπαιδευτικός…
-Κατάλαβες, Βασίλη; Κι εγώ δε λέω ότι είμαστε μόνο εμείς αδικημένοι. Αλλά έτσι δε γίνεται δημόσια Παιδεία
–Δε δέχομαι τίποτα λιγότερο από μια σύγχρονη δημόσια Παιδεία και Υγεία για όλους!
-Συμφωνούμε. Άρα όχι Παιδεία χωρίς τη γνώμη των εκπαιδευτικών… παιδεία με τεράστια ύλη χωρίς μαθήματα τέχνης, κοινωνικής και πολιτικής αγωγής, βασικών τεχνικών γνώσεων για όλους…
-Ωραία τα λες, δάσκαλε…
-Καλά τα λέμε, αλλά ακουγόμαστε μεταξύ μας. Τόσα χρόνια στα σχολεία και κανείς δε μας ρώτησε τις δυσκολίες, τις ενστάσεις, τα προβλήματα που διαπιστώσαμε, τις προτάσεις μας, ρε αδερφέ!
-Κατάλαβα, δάσκαλε. Το σύστημα θέλει τα παιδιά μας δούλους κι έτσι σας αντιμετωπίζει και σας…
-Αχ…
-Και τι έχεις να προτείνεις, δάσκαλε;
-Αυτή τη φορά και μέχρι την επόμενη κινητοποίηση, θα σου προτείνω ένα βιβλίο, που πρέπει να το διαβάσουν όλοι οι γονείς, αλλά και όλοι οι δάσκαλοι.
-Σε ακούω
-Περικλής Παυλίδης: “Το έργο των εκπαιδευτικών στην κοινωνία της γνώσης” εκδόσεις ΚΨΜ
-Ευχαριστώ, δάσκαλε.
-Είναι μικρό και χρήσιμο…για όσους θέλουν να συνεργαστούμε όλοι μαζί για τη νεολαία!
-Γεια σου, δάσκαλε.
-Σε χαιρετώ, Βασίλη.
