ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ ΤΗΝ ΗΤΤΑ… ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ…

Της Μαρίας Αραβώση, αναπληρώτρια εκπαιδευτικός ΠΕ79

2008….. πρώτο τηλεφώνημα για πρόσληψη ως ωρομίσθια εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και μάλιστα μόλις ένα χρόνο μετά την αποφοίτηση από το Πανεπιστήμιο! Χαρές και πανηγύρια για την πρώτη ευκαιρία να εργαστώ στο αντικείμενο που αποτελούσε το όνειρό μου από τα χρόνια του δημοτικού ακόμα. Στη συνέχεια γραπτός διαγωνισμός ΑΣΕΠ. Μια καλή ευκαιρία για να διοριστώ ή να πάρω περισσότερα μόρια και να αναβαθμιστώ σε αναπληρώτρια. Ε, ακόμη και αν δεν διοριστώ τώρα, μετά τους 24 άντε στους 30 μήνες θα διοριστώ… μικρή είμαι ακόμα ( να πω εδώ ότι τότε, όπως αποδείχτηκε, παρανόμως δεν διορίστηκα. Το κυνηγάω. Θα δείξει). Και όντως, το 2009 έρχεται η πολυπόθητη τοποθέτηση ως αναπληρώτρια και μάλιστα σε περιοχή που δεν χρειάζεται να μετακομίσω. 2010 θεσπίζονται τα ΕΑΕΠ και τοποθετούμαι στο σχολείο που ήμουν κι εγώ μαθήτρια…τόσο κοντά!!!

Μπορώ ακόμη να θυμηθώ το πόσο προνομιούχα αισθανόμουν σε σχέση με τους συνομηλίκους μου. Έκανα μια δουλειά που αγαπούσα πολύ και μάλιστα με ένα μισθό που ήταν παραπάνω από ικανοποιητικός. Παράλληλα συνέχισα τις σπουδές μου στο αντικείμενό μου και μάλιστα μπορούσα πλέον να τις πληρώνω μόνη! Αγόραζα οτιδήποτε πίστευα ότι θα μου φανεί χρήσιμο για την τάξη. Ήμουν σε θέση να πληρώνω ακριβά σεμινάρια που θα μου εξασφάλιζαν γνώση που δεν είχα αποκτήσει στο Πανεπιστήμιο αλλά ήταν εξαιρετικά χρήσιμη στην τάξη.

Μέχρι που κόπηκε ο μισθός. Κόπηκαν τα επιδόματα. Κόπηκαν τα σεμινάρια. Κόπηκαν όλες οι αγορές για διδακτικό υλικό. Πάνω από 30 μήνες προϋπηρεσίας και ούτε λόγος για διορισμό. Λίγο μετά η μείωση των ωρών του μαθήματός μου ( είμαι ειδικότητα), αργότερα οι φήμες, πραγματικότητα -δεν ξέρω- ότι έχουν μείνει πολύ λίγα κονδύλια του ΕΣΠΑ σε κάποιες περιοχές, άρα μειώνεται ο αριθμός των προσληφθέντων.

Στη συνέχεια κι άλλες περικοπές, οι ώρες των ειδικοτήτων δίνονται σε δασκάλους (τίποτα προσωπικό να το διευκρινίσω). Μη προσμέτρηση της ώρας σίτισης (που την ξαναέβαλαν μετά), μείωση του ωρολογίου προγράμματος κατά μία ώρα στα δημοτικά που ισοδυναμεί με επιπλέον απώλειες θέσεων εργασίας. Τουλάχιστον 1000 ακάλυπτα κενά φέτος στην ειδικότητά μου.

Όλα αυτά συνοδεύονται φυσικά από μόνιμο άγχος, μια διάθεση που ενώ όταν είσαι μέσα στην τάξη χαίρεσαι, γιατί τουλάχιστον μπορείς ακόμα να μπαίνεις σε αυτή, μόλις φεύγεις συνειδητοποιείς ότι η διάθεση αυτή αλλάζει και μετατρέπεται σε ερωτήματα που σου βασανίζουν το μυαλό: Θα δουλεύω και του χρόνου;;; Και αν ναι, πού;;;

Κάποιες φορές θα ήθελα πολύ να μπορώ να συνεχίσω στο ίδιο σχολείο, με τα ίδια παιδιά δεδομένου ότι τα ξέρω, να πάμε και μερικά βήματα πιο πέρα από αυτά που ήδη μάθαμε. Πρέπει να προσπαθήσω να μαζέψω χρήματα για ενδεχόμενη μετακόμιση. Οι γονείς δεν μπορούν πια. Κόπηκαν οι συντάξεις, πώς θα βοηθήσουν; Και αν αργήσουν να με προσλάβουν πώς θα αντέξω οικονομικά ως τότε; Και τι έχω μαζέψει; Τελικά τίποτα. 8 μισθούς πήρα…τρεις μήνες το λιγότερο ανεργία. Άλλοι παίρνουν 14 και δεν τους φτάνουν.

Και αυτά τα καλοκαίρια…. Έχει περάσει δεκαετία πλέον από την τελευταία φορά που είχα ήρεμο καλοκαίρι. Απερίγραπτο άγχος για το πότε και πού της μελλοντικής τοποθέτησης, παράλληλα με τη μειονεκτική θέση στην οποία βρίσκεσαι και την απελπισία που νιώθεις όντας άνεργος. Και ας ξέρεις ότι θα ξαναδουλέψεις. Άσχημο συναίσθημα!!!

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο 2019 και την υπέρτατη «κεραμίδα» που έσκασε στο κεφάλι μας. Δεν θα αναφερθώ στις αδικίες του συστήματος. Τα ξέρετε. Ολοκληρωτική αλλαγή όχι μόνο του συστήματος διορισμών( ναι γελάτε το ξέρω) αλλά και του συστήματος πρόσληψης αναπληρωτών. Και χωρίς μεταβατική περίοδο, όταν για χρόνια μας πρήζουν με τις μεταβατικές περιόδους φυσικά όχι προς όφελός μας.

Πάγωμα μισθολογικής εξέλιξης, κλείδωμα πινάκων κτλ… και τώρα τι; Υποτίθεται ότι μετά από τόσα χρόνια θα έπρεπε να εξελιχθώ στη δουλειά μου, όχι να γυρίσω στην αρχή ή στην μόνιμη ανεργία. Μήπως δεν είμαι παραγωγική; Ίσως, αλλά σίγουρα δεν είναι αυτός ο λόγος. Η τράπουλα πρέπει να ξαναανακατευτεί, πρέπει κάποιοι άλλοι να πάρουν τη δική μου θέση, στο μέλλον άλλοι τη δική τους κι εγώ να τα παρατήσω μάλλον, δεδομένου ότι για πολλούς λόγους είναι ασύμφορο να με επαναπροσλαμβάνουν ες αεί.

Αλλά και πού να πάω; Η προϋπηρεσία μου είναι σε πολύ συγκεκριμένο κλάδο. Δε θα βρεθεί εύκολα στον ιδιωτικό τομέα κάποιος να με προσλάβει χωρίς προϋπηρεσία και σε αυτήν την ηλικία. Και αν με προσλάβουν ποιος ξέρει με τι μισθό και αν θα μου τον δίνουν κιόλας. 

Σε αυτή τη δουλειά όμως έχω αρχίσει να αρρωσταίνω. Το κέφι μου χάνεται και όχι εξαιτίας της ίδιας της δουλειάς αλλά όλων αυτών των καταστάσεων και της ψυχολογικής βίας που βιώνω τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα την τελευταία εξέλιξη. Για μένα αυτό είναι ό,τι πιο αξιολύπητο. Να είσαι σε μια δουλειά αναγκαστικά για βιοποριστικούς λόγους και να μην έχεις κέφι , είναι λογικό. Αλλά να την έχεις επιλέξει, να είναι η ψυχοθεραπεία σου και τελικά οι συνθήκες και ο εργοδότης σου να σου κόβουν την όρεξη να προσφέρεις,  είναι κατάντια. Ειδικά στην περίπτωση που δουλεύεις με παιδιά…

 Έχω αρχίσει να ζηλεύω όλους αυτούς που έφυγαν για το εξωτερικό και μου λένε πόσο τους λείπει ο ήλιος μας, ωστόσο την ασφάλεια που νιώθουν ως πολίτες δεν την αλλάζουν. Και δεν την αλλάζουν γιατί στις χώρες που πήγαν δεν αλλάζει κάτι εις βάρος τους κάθε φορά που αλλάζει κυβέρνηση, υπουργός κτλ. Τελικά κοστίζει ακριβά αυτός ο ήλιος… Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν.

Ίδιες συζητήσεις, ίδιες σκέψεις με τους περισσότερους αναπληρωτές συναδέλφους που είναι στην κατάσταση που είμαι κι εγώ. Καθένας με τη δική του ιστορία, τα δικά του προβλήματα. Κάποιοι για χρόνια γύριζαν από το ένα μέρος στο άλλο, πήγαιναν σε δυσπρόσιτα και επιτέλους κατάφεραν να είναι στον τόπο συμφερόντων τους. Και η μόνη τους φράση πλέον είναι: «δεν το αντέχω να ξαναφύγω, δεν μπορώ άλλο, δεν θέλω να το ξαναπεράσω αυτό». 

Συνάδελφοι, ίσως και μια δεκαετία πιο μεγάλοι από εμένα, που μπήκαν σε αυτόν τον κυκεώνα με τις ίδιες ελπίδες με εμένα και τώρα τους βλέπω σκυθρωπούς με μια μόνιμη απογοήτευση στο πρόσωπό τους, άγχος, να μιλούν συνεχώς γι’ αυτό το σφύξιμο στο στομάχι που ξέρω καλά. Κάποιοι κοιμούνται πλέον με τη βοήθεια σκευασμάτων. Όλοι μας πλέον εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στις απεργίες και τις δικαστικές οδούς. Καθώς, απ ότι φαίνεται, όλα μας τα λεφτά, τη φετινή χρονιά τουλάχιστον, θα πάνε σε δικηγόρους και στην απόκτηση προσόντων και ακαδημαϊκών τίτλων. Πού θα τα βρούμε… δεν ξέρω. Θα τα βρούμε όμως. Δεν ξέρω αν αξίζει για μια δουλειά του οχτάμηνου, αλλά δεν είναι και πολλές οι επιλογές, στην Ελλάδα τουλάχιστον.

Νομίζω ότι ελάχιστοι από εμάς τους «παλιούς» θα αποδέχονταν αμαχητί να χαραμιστεί η προϋπηρεσία τους. Ωστόσο, αυτό που όλους μας ταλανίζει είναι αυτό το ΓΙΑΤΙ. Στο οποίο όμως νομίζω ότι έχω την απάντηση. Γιατί ζούμε σε ένα κράτος που η αξιοκρατία και στο δημόσιο αλλά σε μεγάλο βαθμό και στον ιδιωτικό τομέα είναι άγνωστη λέξη. Γιατί δυστυχώς σημασία έχει πρώτον πόσο τυχερός μπορεί να είσαι ώστε να σε ευνοήσει η εκάστοτε συγκυρία και/ή δεύτερον πόσο τυχερός μπορεί να είσαι ώστε να γνωρίζεις τα σωστά πρόσωπα.