στη μνήμη του Περικλή Κοροβέση
Οι στίχοι του που πρωτοδημοσιεύτηκαν σε φυλλάδες του Βερολίνου το 1841, ταιριάζουν απόλυτα στον διανοούμενο, στον στοχαστή και πολιτικό αγωνιστή Περικλή Κοροβέση. Την αναχώρησή του από το γήινο κόσμο ακολούθησαν «αγιογραφίες» και «υμνογραφίες» από όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τον εγκεκριμένο ημερήσιο τύπο ευρείας κυκλοφορίας.
Στα χρόνια της επτάχρονης δικτατορίας, δεν άφησε την εσωστρέφεια του φόβου να υποταχτεί στο ζυγό του πόνου. Το πλυσταριό στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας, οι κλοτσιές στα κρατητήρια, η φάλαγγα του Καραπαναγιώτου, του Μάλλιου και του Κραβαρίτη δεν αναίρεσαν τη σκέψη του. Υπερασπίστηκε, όπως έλεγε, «τον κόσμο του», τους φίλους του. Αυτοί ήταν οι σύντροφοί του.
Δεν υπάκουσε η θητεία της ζωής του στα «σουτ, σκασμός και τσιμουδιά» των βασανιστών της Χούντας. Το πολυγραφημένο σε αντίτυπα βιβλίο του «Ανθρωποφύλακες» έγινε παγκόσμια γνωστό και αποκάλυψε τα λερωμένα αποτυπώματα της Χούντας στο σώμα των αγωνιστών, αυτών κυρίως που δεν συγχωνεύτηκαν σε ομαδικές αποχετεύσεις εξαργύρωσης δημοκρατικών φρονημάτων.
«Δεν είμαι ήρωας», έλεγε συχνά και δεν διεκδίκησε να μετατρέψει τους σκληρούς βασανισμούς του σε τίτλο αντιστασιακού. Έζησε πάντοτε αλλού, με αποσκευές ως αρχέγονες αξίες, την πίστη στον ΑΝΘΡΩΠΟ και την κοινωνική διεκδίκηση.
Στα χρόνια της ωριμότητας του, αμφισβήτησε την αντιποίηση των αριστερών συμβόλων και την υποταγή σε έναν «εφικτό» ρεαλισμό. Διαχώρισε την αριστερά σε αυτούς που προσφέρουν και σε αυτούς που επωφελούνται. Αμφισβήτησε τους εκφραστές της «αυθεντικής» συλλογικότητας, το αρχηγικό και προφητικό μοντέλο για τις κινηματικές διεργασίες στην κοινωνία. Αμφισβήτησε την ηγεσία ως όρο πολλές φορές ακατοίκητο από την πραγματικότητα.
«Δεν μπορώ στην ηρεμία διαρκώς να προχωράω πρέπει», έγραφε ο Μαρξ.
Θα παραμείνει λοιπόν ανάμεσα σε αυτούς που στεριώνουν τη συλλογική μνήμη, όχι μόνο γιατί βούτηξε στο αίμα τη ζωή του στα χρόνια της δικτατορίας. Αλλά κυρίως γιατί δεν περπάτησε με κομμένα τα γόνατα του μυαλού του.
Έτσι το αιώνιο φευγιό του αφήνει σε όσους πιστεύουν στην πολιτική οργάνωση της κοινωνίας με όρους χειραφέτησης και όχι εξουσίας, ένα στέρεο μήνυμα: η αδράνεια και η αβουλησία δεν αγαπούν τα ιδανικά της ανθρωπότητας. Δηλαδή την ειρήνη, τη δημοκρατία και την ισότητα. Περιμένοντας ακόμα το φως να μπει από το παράθυρο, ας τον αποχαιρετήσουν οι στίχοι του Ν. Χριστιανόπουλου «τώρα δεν έχει πια ΕΣΑ, φωνές δεκανέων να σου ξηλώνουν τα όνειρα».
