Η απεργία της ΔΟΕ των 6 εβδομάδων που συντάραξε την παιδεία
Κι όμως, πέρασαν κιόλας 20 χρόνια. Η μεγάλη απεργία του 2006 αποτέλεσε ένα γεγονός τεράστιας σημασίας για το εκπαιδευτικό κίνημα της πρωτοβάθμιας. Η απεργία που ξεκίνησε στις 18 Σεπτέμβρη του 2006 και έληξε στις 26 Οκτώβρη.
Η απεργία της ΔΟΕ εντάσσεται στο μεγάλο πανεκπαιδευτικό κίνημα εκείνης της χρονιάς, παρά το ότι δε μπόρεσε να συμπέσει χρονικά με τους φοιτητικούς αγώνες. Με τους δύο γύρους των μαζικών φοιτητικών καταλήψεων έγραψαν τη δική τους ιστορία, που νίκησαν, μπλόκαραν την αντιεκπαιδευτική αναδιάρθρωση στα ΑΕΙ και την κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.
Στα αυτιά μας αντηχούν ακόμα…
…οι βουές από τη μεγάλη πλατεία
…τα τύμπανα
…τα τραγούδια
…τα συνθήματα
…ο ήχος των δακρυγόνων
…οι ζεστές κουβέντες στις Συνελεύσεις
…οι ήχοι και τα μηνύματα από ένα μεγαλειώδες κίνημα που δημιουργήσαμε όλες και όλοι εμείς!
Σήμερα, 20 χρόνια μετά πολλά ερωτήματα μπαίνουν. Η Εκπαιδευτική Λέσχη με αυτό το αφιέρωμα δίνει το λόγο στους/στις απεργούς του 2006, να πουν ανοιχτά τη γνώμη τους, πως ξεκίνησε η απεργία, τι πέτυχε, γιατί δεν πέτυχε αυτά που ονειρευτήκαμε, πως αντέξαμε 6 εβδομάδες, ποια ήταν τα συναισθήματα που μας κατέκλυζαν μέσα στην απεργιακή μάχη, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, μαρτυρίες, εμπειρίες και βιώματα.
Η Απεργία του 2006 φώτισε καινούριους δρόμους. Δύσκολους και ανηφορικούς. Μα ανοιχτούς στο σήμερα, γόνιμους, δημιουργικούς και ελπιδοφόρους. Ας τους βαδίσουμε μαζί!
Ε.Λ.
το σποτάκι των Παρεμβάσεων ΠΕ για την απεργία (ανοίξτε τα ηχεία):
Το αφιέρωμα του περιοδικού Ρωγμές εν Τάξει για την απεργία (το εξώφυλλο περιέχει έργο του συναδέλφου και εκλεκτού συντρόφου, μέλους της Εκπαιδευτικής Παρέμβασης Α΄ Αθηνών τότε – σήμερα υπηρετεί στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων – Δημήτρη Κατσούδα):
Συλλογή φωτογραφιών στην ιστοσελίδα του Α΄ Συλλόγου Αθηνών: ΕΔΩ
Ένα συνοπτικό χρονικό για την απεργία και τη στάση των παρατάξεων
Δημήτρης Μαριόλης
Η έκτακτη Γενική Συνέλευση στου Α΄ Συλλόγου Αθηνών, ένα ανοιξιάτικο βραδινό του 2006, δε θα μπορούσε να πει κανείς ότι είχε και ιδιαίτερη επιτυχία. Ο πρόεδρος, ένα μέλος του ΔΣ και ένας ακόμα συνάδελφος. Τρεις όλοι κι όλοι. Μέσα σε μια χαλαρή συζήτηση, ερωτάται ο πρόεδρος.
-Και τι να πούμε αύριο στην ολομέλεια;
-Να μην ανοίξουν τα σχολεία το Σεπτέμβρη.
-Καλά, αυτό το λέει και η ΠΑΣΚ και εννοεί μια τριήμερη απεργία.
-Όχι, να μην ανοίξουν. Απεργία διαρκείας!
Με αυτά και με τα άλλα, το ζήτημα συζητιέται πλατιά και αναλυτικά στις Παρεμβάσεις ΠΕ οι οποίες αποφασίζουν το Πάσχα του 2006 να προτείνουν στις ΓΣ του Ιουνίου απεργία διαρκείας με τη μορφή των πενθήμερων επαναλαμβανόμενων. Τυπώνουν και μοιράζουν χιλιάδες ανακοινώσεις σε αυτή την κατεύθυνση. Αρκετές Γενικές Συνελεύσεις με μαζικότητα και απαρτία ψηφίζουν αυτή την πρόταση, θυμάμαι την πιο μαζική Γενική Συνέλευση στον Α΄ Σύλλογο Αθηνών με τη μεγάλη αίθουσα του Κοργιαλενίου ασφυκτικά γεμάτη, να υπερψηφίζει ομόφωνα την ομόφωνη εισήγηση του ΔΣ για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες.
Στη ΓΣ της ΔΟΕ υπήρχαν μόνο δύο συγκεκριμένες προτάσεις: της ΠΑΣΚ για μια τριήμερη απεργία και των Παρεμβάσεων για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες. Τελικά κατέβηκε μία πρόταση για πενθήμερη απεργία 18-22 Σεπτεμβρίου και ΓΣ με ολομέλεια για τη συνέχεια του αγώνα. Την πρόταση ψήφισαν οι ΠΑΣΚ, Παρεμβάσεις και Αυτόνομη Παρέμβαση (η παράταξη του Συνασπισμού τότε). Την καταψήφισε η ΔΑΚΕ και η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ.
Η απεργία ξεκίνησε με ποσοστά πάνω από 90%, απρόβλεπτα ακόμα κι από τους πιο αισιόδοξους. Κι όμως, ήταν η κατάλληλη στιγμή. Μια ολόκληρη γενιά εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας ένιωθε το ιστορικό χρέος να αγωνιστεί, έχοντας πάρει το πικρό μάθημα του ξεπουλήματος της απεργίας του 1997, τότε που τη 13η ημέρα της απεργίας η πλειοψηφία της ΔΟΕ άδειασε τον κλάδο κι άφησε την ΟΛΜΕ για μία ακόμα φορά να απεργεί για δύο μήνες, για τα δικαιώματα όλων μας. Να αγωνιστεί για την αξιοπρέπεια των εκπαιδευτικών.
Η ΔΑΚΕ, σε κεντρικό επίπεδο, στάθηκε αρνητική απέναντι στην απεργία. Η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ επί του ουσίας κατήγγειλε την πρόταση, τόσο μέσα στη ΓΣ (βλ. ανακοίνωση παρακάτω), όσο και με δημοσίευμα κεντρικού στελέχους της στον Ριζοσπάστη που σχολίαζε κηρυγμένη πενθήμερη απεργία του κλάδου, χαρακτηρίζοντάς την ως «πρόγραμμα συμβιβασμού» που κυοφορούσε τη νέα «κεντροαριστερή συμμαχία»! Μετά την πρώτη εβδομάδα της απεργίας, η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ άλλαξε στάση και υπερψήφισε στο ΔΣ της ΔΟΕ την απεργία, αφού η ίδια η ζωή διέψευσε τις παραπάνω εκτιμήσεις.
Η απεργία είναι γεγονός ότι πέτυχε μόνο τη θεσμοθέτηση του ενός έτους της δίχρονης υποχρεωτικής αγωγής και εκπαίδευσης, κάποιες πενιχρές αυξήσεις και επίσης ορισμένα θεσμικά αιτήματα ήσσονος σημασίας. Πέτυχε επίσης να ακυρώσει κάθε προώθηση της αξιολόγησης για αρκετά χρόνια. Δεν πέτυχε όμως τους περισσότερους από τους κεντρικούς στόχους της. Ανέδειξε όμως το κύρος του εκπαιδευτικού και την ισχύ ενός συνδικάτου. Έχτισε συλλογικές συνειδήσεις και μια αίσθηση κοινότητας, μια αίσθηση ανήκειν, ένα πολύτιμο φυλαχτό για τα σκοτεινά χρόνια που πλησίαζαν. Κι ακόμα, ήταν προπομπός των μεγάλων κοινωνικών ταξικών εκρήξεων που ακολούθησαν, με πρώτο, τον Δεκέμβρη του 2008. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Το χρονικό της απεργίας από φυλλάδιο της Εκπαιδευτικής Παρέμβασης:
Η ανακοίνωση των Παρεμβάσεων την άνοιξη του 2006:
Η απεργιακή ανακοίνωση των Παρεμβάσεων:
Η απεργιακή αφίσα των Παρεμβάσεων:
Η απεργιακή ανακοίνωση της ΔΟΕ:
