του Πασχάλη Κράνη, αναπληρωτή ΠΕ71, Θεσσαλονίκη
Η προσωπική μου ιστορία ξεκινάει πριν περίπου 12 χρόνια σαν υποψήφιος της Γ΄ λυκείου όταν γνώρισα ένα παιδί με σύνδρομο DOWN. Έτσι αποφάσισα να σπουδάσω στο τμήμα Εκπαιδευτικής Κοινωνικής και Πολιτικής του πανεπιστημίου Μακεδονίας στην κατεύθυνση των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Από το 2012-2013 υπηρέτησα και υπηρετώ συνεχόμενα σε δημόσιες δομές της ειδικής αγωγής της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης όντας συμβασιούχος 7-8/μηνης διάρκειας αναπληρώνοντας ουσιαστικά τον ίδιο μου τον εαυτό και καλύπτοντας πάντα πάγιες και σταθερές ανάγκες της δημόσιας εκπαίδευσης. Κάθε χρόνο την ίδια ανησυχία πλησιάζοντας το μήνα Σεπτέμβριο αρχίζεις αναρωτιέσαι: πότε θα με προσλάβουν; πού θα είμαι άραγε και φέτος; Για προσπαθήστε μάλιστα να αντιπαραβάλλετε την αγωνία των ατόμων με ειδικές ανάγκες που μαζί με την οικογένειά τους αναμένουν κάθε χρόνο τις προλήψεις από το πρόγραμμα ΕΣΠΑ για να στείλουν τα παιδιά τους στο δημόσιο σχολείο όπως και συνάψουν κοινωνικές σχέσεις με τον εκπαιδευτικό μέχρι το τέλος της χρονιάς ώσπου του χρόνου να έρθει ένας νέος συνάδελφος! Μαζί με εμένα υπηρετούν άλλοι 20.000 συμβασιούχοι συνάδελφοι διαφορετικών ειδικοτήτων (δάσκαλοι γενικής αγωγής, θεατρολόγοι, εικαστικοί κ.α.) μέχρι και με 17-18 χρόνια αναπλήρωσης χωρίς να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους μόνιμους εκπαιδευτικούς καθώς απαγορεύονται να αρρωστήσουν επειδή θα χάσουν το ημερομίσθιό τους. Πολλές φορές αντιμετωπιζόμαστε σαν εκπαιδευτικοί β΄ κατηγορίας στερώντας μας ακόμα και δικαίωμα “του εκλέγειν” όπως για παράδειγμα στην εκλογή διευθυντή και υποδιευθυντή στο σχολείο.
Όμως μετά από πιέσεις και μεγάλους κινηματικούς αγώνες (αποκλεισμοί υπουργείου παιδείας, καταλήψεις πολιτικών γραφείων και πρωτοβάθμιων /δευτεροβάθμιων διευθύνσεων εκπαίδευσης, πορείες κ.α.) πετυχαίνουμε το αυτονόητο, την ανακοίνωση μετά από 10 και πλέον χρόνια μόνιμων διορισμών στην εκπαίδευση και μάλιστα για πρώτη φορά στον χώρο της ειδικής αγωγής. Όμως για ακόμα μια φορά τα κριτήρια των διορισμών απογοητεύουν και διχάζουν την πλειοψηφία του εκπαιδευτικού κόσμου. Ταβάνι στην προϋπηρεσία μέχρι 120 μήνες όταν υπάρχουν απόφοιτοι οι οποίοι επί χρόνια γύριζαν όλη την Ελλάδα υποστηρίζοντας τις εκπαιδευτικές ανάγκες όλων των παιδιών μας. Απόλυτη εξίσωση του βασικού πτυχίου σπουδών με μεταπτυχιακά εξ αποστάσεως προγράμματα ακόμα και ενός έτους ή σεμινάρια 400 ωρών με κόστος από 500 μέχρι και 6.000 ευρώ. Και αναρωτιέμαι εγώ όπως και η πλειοψηφία των συναδέλφων εκπαιδευτικών πώς να καταφέρεις να πληρώσεις ένα μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών 5.000-6.000 ευρώ με μέσο μηνιαίο μισθό 850 ευρώ και ταμείο ανεργίας 360 ευρώ τους καλοκαιρινούς μήνες; Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν θα δούμε ότι η ειδική αγωγή είναι ο πρώτος κλάδος της εκπαίδευσης που θίγεται το βασικό πτυχίο σπουδών που εξαιτίας της κατάργησης του διδασκαλείου ξεκινάει το μεγάλο παζάρι των μεταπτυχιακών τίτλων και σεμιναρίων. Έτσι η αριστερή κυβέρνηση Σ.Υ.Ρ.Ι.Ζ.Α της ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ συντηρεί και συνεχίζει την πολιτική της ανθρωποφαγίας και του αλληλοφαγώματος μεταξύ των εκπαιδευτικών που είχαν εγκαινιάσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Τελειώνοντας όμως τα γραφόμενα μου θέλω να τονίσω ότι είμαι περήφανος που είμαι μέρος της πλειοψηφίας του εκπαιδευτικού κόσμου που για ακόμα μια φορά επιλέγει να αντισταθεί και να αντιδράσει και πάλι.
