Γιάννης Αναγνωσταράς
«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή περισσότερα χρόνια μα κι εσύ μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντα την Άνοιξη».
Τ. Λειβαδίτης
Βασίλης Δημάκης. Από την εφηβεία στη φυλακή. Παραβατικός με πολυετή κάθειρξη που κοντεύει είκοσι χρόνια έγκλειστος. Φοιτητής του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης στη σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΕΚΠΑ. Μεταφέρεται με εκδικητική απόφαση από τις φυλακές Κορυδαλλού στις αντίστοιχες των Γρεβενών σε απομόνωση. Η αιτιολόγηση του Υπουργείου είναι η διασφάλιση της «ομαλής λειτουργίας» των φυλακών Κορυδαλλού. Προχώρησε σε απεργία πείνας από τις 21/04/2020 και από τις 27/04/2020 και σε απεργία δίψας.
Δεν θα μεταμφιέσουμε, λοιπόν, την αδιαφορία σε ρεαλισμό
Οι Σιωπηλοί: Κυβέρνηση και Μ.Μ.Ε., ως οργανοπαίκτες των ειδήσεων, δεν τον θεώρησαν νέο που συνεγείρει την κοινωνία. Η κοινωνία του θεάματος σηκώνει το βλέμμα μόνο στο κάρο του δήμου που περνά μπροστά από τα παλιά ανάκτορα … «Στάχυα είμαστε στου χρόνου τ΄ αλώνια» ακουγόταν από τα μεγάφωνα μπροστά από του Μαξίμου με τα φλας των δημοσιογράφων να αποτυπώνουν την «επικαιρότητα».
Την ίδια στιγμή, η οργανωμένη πολιτεία έστρεψε αργά το μαχαίρι στο σώμα του Βασίλη Δημάκη, τιμωρώντας τον γιατί συμμετείχε σε ειρηνική κινητοποίηση των κρατουμένων Κορυδαλλού που ζητούσαν να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα υγιεινής και προστασίας λόγω της πανδημίας του Covid – 19. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, ενδοσκοπώντας ότι:
Η κοινωνία και η εκπαίδευση του χρωστάμε την ελπίδα!
- Γιατί ο Βασίλης Δημάκης, μεταξύ των διλημμάτων της αέναης παρανομίας ή της τρέλας, διάλεξε να συνεχίσει τον δρόμο του πάνω στη γη και να σπουδάσει.
- Γιατί μέσα από το κελί του μισού τετραγωνικού χτύπησε με το δάχτυλο τον τοίχο και έχτισε βήμα – βήμα το χρέος του Ανθρώπου που δοκιμάζεται και επανέρχεται.
- Γιατί τη θλίψη και τις συμφορές στους άλλους και στον εαυτό του, τις έκανε νίκες του και σπουδές.
Γι’ αυτό μαζί του η εκπαίδευση φυλλομετρά τις σελίδες των βιβλίων που διάβασε… Γιατί του χρωστά το τραγούδι και τον κόπο του να αποδείξει ότι η υπογεννητικότητα των ονείρων δεν μόλυνε το μυαλό του.
Σίγουρα, την περίπτωση του Βασίλη Δημάκη δεν θα την γράψουν τα μελλοντικά σχολικά βιβλία. Θα γραφτεί, όμως, στέρεα πλάι στα ονόματα των άστρων που φωτίζουν τις λέξεις Άνθρωπος. Και το όνομά του θα το συλλαβίσουν οι λέξεις ελπίδα και μαχητής.
Η απεργία πείνας και δίψας του Βασίλη Δημάκη έληξε. Το συμβούλιο των φυλακών Γρεβενών έκανε δεκτό το αίτημά του και επιστρέφει στον Κορυδαλλό. Η επιστροφή του στις σπουδές και ο αγώνας του δείχνει το δρόμο για να μην στοιχειώσουν η κοινωνία και ο συλλογικός πολιτισμός από το δωσιλογισμό του ανθρώπου.
Αποδεικνύεται ότι οι αγώνες ατομικοί και συλλογικοί δεν ανήκουν στον κύκλο των μάταιων πράξεων. Γι’ αυτό ο Βασίλης Δημάκης πυρπολεί ως «πρώτος άρχος του χορού, δυο μπόγια πάνω απ’ όλους» τις μέρες μας, προτείνοντας ένα φωτεινό παράδειγμα διαπαιδαγώγησης… αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
