Γιάννης Αναγνωσταράς, Άντα Παραφόρου
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι. Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι ένα οποιοδήποτε πρωινό. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι μπρος στα ντουφέκια!
Η πληγή στις «γνωστές» οικογένειες των θυμάτων που έπληξε ο Δημήτρης Κουφοντίνας αποτελεί ανεπανόρθωτα πλήγμα ζωής. Το δικαστήριο απεφάνθη 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξης για συμμετοχή σε ανθρωποκτονίες, εκρήξεις, ληστείες. Η τελεσίδικη απόφαση όπως προβλέπεται νομικά σε όλες τις αστικές και νεωτερικές κοινωνίες δεν αναιρεί τα δικαιώματα που έχει ως κρατούμενος.
Έθος και συνεχής βίαιος εθισμός είναι η προσήλωση της κυβέρνησης να δικάζει την ελευθερία πεποιθήσεων και στοχασμών που προστατεύονται από το Σύνταγμα. Οι πεποιθήσεις του Κουφοντίνα, που τον οδήγησαν σε μοναχικούς δρόμους αίματος για «απονομή» δικαιοσύνης, τον κρατούν στο κρεβάτι του νοσοκομείου της Λαμίας. Πριν την έξοδο…
Όμως δε νομιμοποιείται νομικά και ηθικά να εκδικείται η δημοκρατία. Έστω η ανάπηρη από παραβιάσεις βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας επιλέγει για άλλη μια φορά τον δρόμο της προσωπικής αντίστασης. Όπως αναφέρει κι ο ίδιος:
“Πρόκειται για την προσπάθεια να συντρίψουν ένα πρόσωπο, όχι γι` αυτό που είναι, αλλά για αυτό που σηματοδοτεί, με την άρνηση του να υποκύψει στις αφόρητες πιέσεις που το σύστημα του ασκεί, όπως ζητούσαν επίμονα και πρόσφατα στη Βουλή οι εκπρόσωποι της οικογένειας και ο εκλεκτός της Πρεσβείας.
Μετά τα όσα απροκάλυπτα γίνονται και όσα κυνικά αποκαλύπτονται στον πόλεμο εναντίον μου, η απεργία πείνας αποτελεί πια ζήτημα προσωπικής συνέπειας και ατομικής αξιοπρέπειας.”
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας αργοπεθαίνει… Έβγαλε την «πεταλούδα» από το μπράτσο του και η έναρξη απεργίας δίψας μπορεί να καθορίσει το τέλος του…Με αυτή την επιλογή ο Δ. Κουφοντίνας οξύνει τον αγώνα του.
Γιατί το ήθος της κοινωνίας το πρώτιστο είναι να προστατεύει την ανθρώπινη ζωή, η οποία δεν τιμολογείται αξιακά με γνώμονα τη διαδρομή της καθεμιάς και του καθενός. Ο Δ. Κουφοντίνας δε μετράει τη ζωή του με το μάκρος της, αλλά με τη φωνή του. Αφήνει τους φόβους του στη συνείδηση του κάθε πολίτη. Οι δεσμοφύλακες ας εφαρμόσουν το νόμο για ίσα δικαιώματα των κρατουμένων και να τον μεταφέρουν στις φυλακές Κορυδαλλού. Γιατί αλλιώς το σταμάτημα της ανάσας του, θα φωλιάσει με ανεξίτηλη σκιά μέσα σε όλες και όλους…
Ο κόσμος της αλληλεγγύης και των κινημάτων καλείται να σταθεί δίπλα στον απεργό πείνας και να αποτρέψει με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο να γραφτεί στην ιστορία μια νέα κρατική δολοφονία.
Which side are you on?
Με τη ζωή ή με το θάνατο;
